ABD Deniz Kuvvetleri Destroyerlerinin Evrimi

Günümüzde açık ara en büyük deniz gücüne sahip ABD Deniz Kuvvetleri’nin bünyesinde görev yapan destroyer filoları üzerinden Dünya denizcilik tarihinin de geçmişten günümüze kadar olan evrimini bu yazı vasıtası ile görmüş olacağız.

 
Yazının asıl konusuna başlamadan önce destroyer kavramının ortaya çıkışı ve günümüze kadar gelişimine biraz değinmek gerekiyor. 1800'lü yılların ortalarından itibaren savaş gemilerinde kullanılan top teknolojisinin gelişmesi ile ahşap gövdeli gemilerin devri kapanmaya başladı. Bu teknolojik atılıma karşılık ülkelerin savaş gemilerini gelişmiş bu silahlara karşı korumak için gemileri demir zırh ile kaplamaya başlaması ve sanayi devrimi ile gemilerin tahrik sisteminin rüzgâr yerine, günümüze kadar gelişerek kullanımına devam eden uskur ile pervane kullanımının başlaması ile birlikte benim tabirimle ''zırhlı gemi çağı'' olarak niteleyebileceğimiz dönem başlamış oldu. Ahşap gövdeli gemilerin demir zırh ile kaplanması beraberinde ağırlık ve gemilerin denizde seyrini etkileyecek dengesizlik sorunlarını beraberinde getirdi. Bunun üzerine çözüm olarak savaş gemileri ilerleyen dönemde tamamen demirden inşa edilmeye başlanmış ve bu gemilerin üzerine taretler aracılığı ile yerleştirilmiş toplar sayesinde gemilerin vuruş gücü muazzam seviyelere çıkmaya başlamıştır. Bu ünitelerin boyutlarının büyümesi ile birlikte ilerleyen yıllarda önce öndretnot (predreadnought) sonra dretnot (dreadnought) gibi büyük gemilerin inşasına başlanmıştır. İşte yukarıda bahsettiğimiz zırhlı gemi çağı olarak tabir edilen dönemin başlamasıyla birlikte silah tasarımcıları da bu büyük üniteleri daha az maliyetle yok etmenin yollarını aramaya başlamışlardı. Bu noktada özellikle Fransa'nın benimsediği Jeune Ecole stratejisi ile küçük ve hareket kabiliyeti yüksek gemilerden atılan torpidoların büyük ve hantal olan savaş gemilerine karşı etkili olduğu görüldü.
 
Torpidolar ile gemi batırılma fikri Amerikan İç Savaşı’nda Kuzey Ordusu’na nazaran daha güçsüz bir donanmaya sahip olan Konfederasyon Ordusu’nun elde ettiği birtakım “tesadüfi” başarılara dayanıyordu. Konfederasyon Ordusu’nun gerçekleştirdiği bu torpido saldırısında kullanılan Seren Torpidoları kendinden tahrikli sisteme sahip değildi. Diğer adı Spar Torpedo olan bu torpidolar Amerikan İç Savaşı’nda Güneyli mühendis E. C. Singer tarafından tasarlanan ilk torpido türlerinden birisidir. Bir geminin pruvasına sabitlenmiş uzun bir direğin ucuna bağlı yüksek oranda patlayıcının, düşman gemisine saplamak suretiyle ateşlenmesi esasına dayalı bir torpido olan bu silahlar oldukça ilkel bir yapıya sahipti.

Amerikan İç Savaşında Kullanılmış Bir Spar Torpido

1864 yılında Avusturyalı denizci Yüzbaşı Johann Luppis’in hali hazırda donanmalarda kullanılan torpidoların tasarımını geliştirmesi ile kendinden tahrikli torpidonun temel tasarımı tamamlanmış oldu. Luppis’in tasarımı, suyun üstünde mekanik hareketle ilerleyen bir torpidoyken, Whitehead ise sıkıştırılmış havayla hareket eden ve hidrostatik derinlik regülatörü sayesinde suyun altında ve doğru derinlikte seyredebilen bir torpidoyu geliştirmişti. Robert Whitehead’in torpidoları, o dönem birçok devlet tarafından kullanıldı ve hatta bu devletler, “Whitehead” lisansıyla kendi torpidolarını bile imal etmeye başladı. Bu torpidoları kullanan küçük, çevik ve hızlı gemilere ise ''Torpidobot'' ismi verildi. Torpidolar ise günümüze kadar gelişimini devam ettirerek halen kullanılmaya devam etmektedir.

Whitehead Torpidosu

USS Ericsson (TB-2) Torpidobotu

Yine aynı dönemde torpidobot saldırısına karşı ve sığ sularda hem devriye gezmek hem de büyük gemilerin giremediği sularda harekât düzenlemek için gemiler tasarlanarak denize indirilmeye başlandı. Bahsi geçen bu gemilerin pruva (burun) kısmında veya hem pruva (burun) kısmında hem de kıç kısmında küçük kalibreli tek tarette toplar monte edilmişti. Bu gemiler sayesinde karada harekât düzenleyen birliklere denizden topçu desteği sağlanması planlanmış, kıyı emniyeti için kullanılması öngörülmüş ve her şeyden önemlisi büyük gemilerden kurulmuş bir filonun herhangi bir küçük gemi saldırısı karşısında önden koruma yapması planlanmıştı. Ayrıca bu gemilerin sığ sularda yol alabilmesi sayesinde nehirlerde de görev icra edebiliyordu. Bu efektif kullanıma sahip küçük gemiler ise ''Gunboat/Gambot'' olarak isimlendirildi.

1942 Yılında İnşa Edilen PGM-1 Sınıfı Gunboat/Gambot

İlerleyen yıllarda, gambotların torpidobotları avlamak için kullanılması fikri üzerinden yeni tasarımlar çıkartılmaya başlandı. Ancak gambotların düşük süratinden dolayı bu yöndeki denemeler başarısız oldu. Bunun üzerine Torpidobot tasarımları yeniden ele alınarak boyutları büyüdü ve bu gemilerin üzerine birkaç tane seri atış yapabilen top eklenerek denemeler yapıldı. 1900'lü yılların başından itibaren üretilen bu gemiler hem hızının yeterli olması hem de üzerine eklenen toplar sayesinde başarılı oldu ve bu gemiler ''Destroyer/Muhrip'' olarak isimlendirilmeye başlandı. Destroyerler üzerlerinde bulunan taretlerdeki toplar sayesinde düşmanı ateş altına alabildiği gibi büyük savaş gemilerine de torpido saldırısı düzenleyebilmelerinden dolayı donanmalar tarafından en çok tercih edilen savaş ünitelerinden birisi olmaya başladı.
 
1. Dünya Savaşı sırasında destroyer filolarının önemi ve değeri bir kez daha kanıtlanmış oldu. Özellikle Jutland Deniz Muharebesi’nde hem İngilizlerin hem de Almanların büyük zırhlı gemilerinin çarpışmasının yanı sıra gece devam eden savaşta destroyerlerin torpido akınları sayesinde birçok gemi ya hasar görmüş yada batmıştır. Yine 1. Dünya Savaşı’ndan itibaren özellikle Almanların denizaltı harbi konusunda yaptığı atılımlar yüzünden taktisyenler ve tasarımcılar bu ''gizli düşmana'' karşı yeni arayışlar içerisine girdiler. Denizaltıların tespit edilememesi ve öngörülemez saldırıları karşısında o dönemde kullanılan deniz taşıtları çaresiz durumdaydı. Bu arayış içerisinde çözüm yine destroyerler ile bulunmuş oldu. 1. Dünya Savaşı’nda ilk örnekleri görülen derinlik bombalarının yerleştirilmesi için en uygun platform yine destroyerler idi. Çünkü büyük ve hantal olan diğer gemilere nazaran destroyerler hem çevik hem hedefe en hızlı ulaşan hem de bunların hepsini açık denizde yapabilen savaş platformları olarak dikkat çekiyordu. Torpidobot veya gambotlar hem açık denizde seyir açısından yaşadıkları zorluklar hem de yapıları itibarı ile küçük olmalarından dolayı derinlik bombalarının yerleştirilmesi için uygun değildi. Bu sayede destroyerler savaş boyunca Alman denizaltıları ve Alman donanmasında görevli hafif kruvazörlerin düzenlediği ''akıncı Harekâtlarına'' karşı kullanıldı. (Bkz. SMS Emden)

Jutland Deniz Muharebesi’nde Alman Donanmasına Saldırı Düzenleyen HMS Shark Destroyeri

Ara dönem ve 2. Dünya Savaşı sırasında denize indirilen destroyerler ise gelişen teknolojinin yardımıyla daha iyi tasarımlara sahipti. Bununla birlikte 1. Dünya Savaşı öncesinde ve savaş sırasında yaşananlardan alınan dersler ile destroyer tasarımları giderek daha iyi hale gelmeye başlamıştı. 2. Dünya Savaşı’nda özellikle Alman denizaltılarının hem bireysel hem de Wolfpack (Kurt Sürüsü) taktiği ile müttefik konvoylarına yaptıkları saldırılardan dolayı oluşan zayiatlar yüzünden konvoy koruması olarak açık deniz seferlerine ve Alman denizaltılarına karşı modernize edilerek sonar ile donatılmış destroyerler kullanılmaya başlandı. (Bkz. 2. Dünya Savaşı Atlantik Cephesi) Savaşın başında Pasifik Cephesinde Japon İmparatorluk Donanması’nın ağır saldırıları sonucu Pearl Harbor, Filipinler ve Java Denizi’nde ağır kayıplar veren müttefikler, özellikle Japon denizaltı ve destroyerlerinin kullandığı Type 93 (Uzun Mızrak) torpidolarından dolayı ağır kayıplar verdi. Bu dönemde Amerika'nın savaşa girmesi ve büyük üretim kapasitesi sayesinde inanılmaz sayılarda savaş gemisi inşa edilerek savaşa sürülmüştür. Bu durum sadece destroyerler özelinde değil, kruvazör ve zırhlı üretiminde de yaşanmıştır. Bu dönemde belki de tarihte bir daha tekrarlanmayacak sayıda destroyer inşa edilerek savaşa sürülmüştür.
 

Type 93 (Uzun Mızrak) Torpidosu

2. Dünya Savaşı’nın dönüm noktalarından birisi ve en önemli deniz muharebelerinden olan Midway Deniz Muharebesi’nden itibaren Japon hakimiyet sahasına saldırmaya başlayan Amerika; yukarıda zikrettiğimiz üretim kapasitesi ve gemilerine entegre ettiği yeni teknolojik aletler sayesinde Japon Donanmasını her alanda bertaraf etmeyi başarmıştır. (Bkz. Baştan Sona Japon İmparatorluğu'nun Askeri İflası) Bahsettiğimiz teknolojik atılımlardan ilki radar, ikincisi ise elektronik atış kontrol sistemleridir. Bu iki sistem o tarihten günümüze kadar tüm deniz platformlarının olmazsa olmazı haline gelmiştir. Bu iki sisteme rağmen savaşın sonuna doğru Japonların kamikaze saldırılarına karşın ABD Donanması Destroyer ve Uçak Gemisi kayıpları yaşamıştır. Özellikle savaşın bu safhasında ABD donanmasına bağlı gemilerinde radar olmasaydı yaşanan kayıpların daha fazla olacağını iddia edebiliriz. 

 
Amerikalıların Pasifik Cephesi’nde bir diğer atılımı ise Japon Type 93 torpidolarına karşı imal ettikleri Mark-15, Mark-16 ve Mark-17 torpidoları olmuştur. Bu torpido tipleri hem hava araçları hem destroyerler hem de denizaltılar tarafından kullanılmıştır. Özellikle Leyte Körfezi Savaşı’nda uçak gemilerinden kalkarak ünlü Japon zırhlısı Musashi ve Okinawa kuşatmasında Musashi’nin kardeş gemisi Yamato’ya saldırarak batıran uçaklar bu tip torpidolar kullanmıştır. (Bkz. Japon İmparatorluğu'nun Çöküşü)

Mark-16 Torpido

2. Dünya Savaşı sonrası başlayan ‘’Soğuk Savaş’’ döneminde de silahlanma yarışı tüm hızıyla devam etmiş ve haliyle destroyer filoları da bu silahlanma yarışından nasibini almıştır. Özellikle 2. Dünya Savaşı’nda kullanımına başlanan bazı destroyerler, Soğuk Savaş döneminde de uzun süre kullanımda kalmış, Kore Savaşı ve Vietnam Savaşı’nda da kullanılmışlardır. Bununla birlikte gelişen teknoloji sayesinde bilhassa 1950'li yılların sonundan itibaren destroyerler büyük bir evrim daha geçirmiş ve günümüze kadar kullanılacak bazı sistemler bu gemilerde de kullanılmaya başlamıştır. Bu evrim ile birlikte artık 1960 yılından itibaren göreve başlayan destroyerlerde taretlere takılmış toplarla birlikte füze teknolojisinin gelişmesiyle hava savunma, anti-gemi veya anti-denizaltı füzelerde kullanılmaya başlanmış, hedeflerin tespiti ve bu sistemlerin çalıştırılması için yeni elektronik savaş kontrol sistemleri gemilere eklenmiş, radar sistemlerin işlevi arttırılarak elektronik savaş kontrol sistemleri ile entegrasyonu sağlanmış, gemilere çeşitli sensörler eklenerek elektronik harp seviyeleri yükseltilmiş ve sonar sistemleri geliştirilerek denizaltı tehdidine karşı önlemler arttırılmıştır.
 
1970'li yılların ortalarından itibaren göreve başlayan destroyerlerde ağırlık ve uzunluk artmaya başladığı görülmektedir. Destroyerlerin ebat ve tonaj olarak büyümesindeki en büyük etken ise gemilere helikopter hangarının eklenerek 2 adet helikopter taşıma kapasitesi kazanmaları olmuştur. 1980'li yılların sonundan itibaren ise füze fırlatma sistemleri bir kademe daha geliştirilerek Tomahawk veya RIM-161 Anti Balistik Füze gibi seyir füzeleri atabilen destroyer sınıfları karşımıza çıkmaya başlamıştır. Yukarıda saydığımız tüm bu sistemler çeşitli modernizasyonlarla günümüzde halen kullanılmaktadır. Modern destroyer olarak tabir edebileceğimiz yeni gemilerde artık elektronik harp üzerine yoğunlaşıldığı ve destroyerlerin sadece denizde değil, karadaki hedefleri vurma kapasitesinin arttırıldığı görülmektedir. Haliyle yukarıda zikrettiğimiz yenilikler sonucu, düşmanın tespiti ve yok edilmesinin uzak mesafelerden yapıldığı görülmektedir. Uzak mesafeden düşman tespiti ve yok edilmesi için modern destroyerlerde AESA 3d hava tarama radarları, dijital tabanlı yüzey tarama radarları ve bu sistemlere entegre elektronik harp kontrol sistemleri ile son teknoloji dijital sensörlerin kullanıldığı görülmektedir.

RIM-161 Anti Balistik Füze Ateşleyen Modern Bir Destroyer

ABD DENİZ KUVVETLERİ DESTROYERLERİNİN TARİHSEL GELİŞİMİ

Yukarıda destroyerlerin tarihsel gelişimini yüzeysel olarak anlattığımız bu konuları şimdi ABD Deniz Kuvvetleri özelinde anlatma vakti geldi.
 
ABD Deniz Kuvvetlerine bağlı destroyerlerin hikâyesi 1900'lü yıllarda Bainbridge Sınıfı Destroyerler ile başlayıp Zumwalt Sınıfı Destroyerler ve DDG (X) Sınıfı destroyerler ile halen devam etmektedir. ABD Deniz Kuvvetleri özellikle son dönemde Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin yüksek maliyeti ve bazı özel sistemlerinden istenilen seviyede verim alınmamasından dolayı yeni sınıf destroyer (DDG (X)) tasarlama ve inşa etme sürecini hızlandırmıştır. Buna karşın ABD Deniz Kuvvetleri’nin envanterinde Arleigh Burke Sınıfı gibi başarılı tasarıma sahip destroyerlerin de inşasına halen devam edilmektedir.
 
ABD Deniz Kuvvetleri’nin Dünya denizcilik tarihine etkisi göz önüne alındığında bu etkinin 1. Dünya Savaşı’ndan itibaren başladığı pek tabi söylenebilir. Bu etkinin en önemli sebebi ise Amerika'nın sanayi kapasitesi ile ilişkilendirilebilir. Bu etki özellikle Amerika'nın 2. Dünya Savaşı’na girmesiyle daha belirgin hale gelmiş ve Soğuk Savaş dönemi boyunca deniz gücü olarak Amerika, Batı Blokunun lokomotifi olmaya devam etmiştir.
 
ABD Deniz Kuvvetleri bünyesinde geçmişten günümüze kadar görev yapmış destroyer sınıfları üzerinden hem Amerikan denizcilik tarihi hem de Dünya denizcilik tarihine etkilerini inceleyebilir ve 1900’lü yıllardan itibaren denizcilik tarihinde yaşanan büyük değişimleri daha iyi analiz etme imkânı bulabiliriz. Çünkü ABD Deniz Kuvvetleri için üretilen destroyerler hem adetsel hem de sınıfsal olarak büyük rakamlara ulaşmış ve göreve başlayan her yeni sınıf destroyer (deneysel sınıflar hariç) bir önceki sınıf destroyere göre gelişmiş araçlara sahip olmuştur. Bu bağlamda; ABD Deniz Kuvvetleri destroyerlerinin tarihsel gelişimini 6 bölümde inceleyebiliriz:
 
1-) 1. DÜNYA SAVAŞI ÖNCESİ DÖNEM: Amerika Birleşik Devletleri, 1861-1865 Amerikan İç Savaşı sonrası birliğini tamamladı ve bu tarihten sonra hızlı şekilde emperyal bir güç olma yolunda ilerlemeye başladı. Genişleme politikasını 1800'lü yıllarda Avrupalı muadillerinden farklı şekilde ele alan ABD ülkeleri işgal yoluyla değil, siyasi veya ekonomik olarak boyunduruk altına almayı tercih etmiştir. Buna en iyi örnek ise 1891 yılında Şili ile ABD arasında ''Baltimore Krizi'' olarak bilinen ve Güney Pasifik Bölgesinde ABD'nin etkinliğini arttırmasını sağlayan krizde görülebilir. (Bkz. Baltimore Krizi ve Amerika'nın Pasifikte Yükselişi) 

Baltimore Krizini Anlatan Bir Karikatür

Aynı dönemde Karayipler Bölgesi ve Pasifik'te sömürgeleri bulunan İspanya, ABD'nin bölgede güç kazanmasından rahatsız olmuş ve aynı Baltimore Krizinde olduğu gibi Havana limanında demirli bulunan USS Maine'in patlamasıyla 1898 yılında İspanya-Amerika Savaşı başlamış oldu. Savaş sürerken mevcut torpidobotların yetersiz olduğunun görülmesi üzerine Başkanlığını Donanma Bakan Yardımcısı Theodore Roosevelt'in yaptığı 1898 Savaş Planları Kurulunda destroyer üretimine onay verilmiştir. Üretilecek destroyer tasarımları İngiliz A-Sınıfı Destroyerler dikkate alınarak inşa edilmiştir. Üretilecek bu destroyerlerden 13 adedi Bainbridge Sınıfı Destroyerler olarak, 3 adedi ise Truxtun Sınıfı Destroyerler olarak sınıflandırılmıştır. Dolayısıyla bu 2 sınıf destroyer ABD'nin ilk destroyer sınıfı olarak görülebilir.

A-Sınıfı Destroyer (HMS Daring)

USS Maine (ACR-1)

Tabi ki bu 2 sınıftan önce de destroyer sınıfı olarak isimlendirilebilecek gemiler bulunmaktaydı. Bu durum bazı referans kaynaklarda, 239 ile 345 ton arasında ağırlıklara sahip torpidobotların ABD destroyerlerinin ilk üretilen sınıfları olarak görmektedir. Bu sınıflar sırasıyla Farragut, Stringham, Goldsborough ve Bailey idi. Bunların en büyüğü olan Stringham, bazı çağdaş İngiliz destroyerlerinden daha büyüktü. Ancak, 430 ton ağırlığa sahip Bainbridge Sınıfı Destroyerler, yukarıda bahsedilen sınıflara göre önemli ölçüde daha büyük, daha iyi silahlandırılmış ve daha ağır gemilerdi. Bu itibarla; ABD Deniz Kuvvetleri bünyesinde göreve başlayan ilk destroyerler Bainbridge Sınıfı olarak nitelenebilir.

USS Bainbridge (DD-1)

Ancak Bainbridge Sınıfı Destroyerlerin inşasında yaşanan sorunlardan dolayı İspanya-Amerika Savaşı’na yetiştirilemedi ve bu sınıfa ait gemiler 1902 yılından itibaren görevlerine başladı. Bu iki sınıftan sonra inşa edilen Smith Sınıfı Destroyerler, Truxtun Sınıfı Destroyerlerin geliştirilmiş bir versiyonuydu. Smith Sınıfı Destroyerler, ABD Deniz Kuvvetleri bünyesinde görev alan ilk türbinli ve son kömürle çalışan destroyerlerdi. Smith Sınıfı Destroyerlerin tasarımı İspanya-Amerikan Savaşı devam ederken donanmanın uzun menzilli gemilere olan ihtiyaç duyması üzerine yapıldı. Bu sınıf destroyerlerin kömür taşıma kapasitesi arttırıldığı için seyir menzili uzamış ve bunun sonucu olarak Okyanuslarda Zırhlılarla birlikte hareket edebilen ilk gerçek Okyanus aşabilen destroyerler olması sağlamıştı. Haliyle Smith Sınıfı Destroyerlerden itibaren ABD Deniz Kuvvetleri’ne katılan yeni destroyerler artık ‘’Okyanus Ötesi’’ seyir yapabilme özelliğine sahip oldu. 

USS Smith (DD-17)

Smith Sınıfı Destroyerlerin olumlu ve olumsuz yönlerinden çıkartılan derslerle tasarlanarak inşa edilen Paulding Sınıfı Destroyerlerden tam 21 adet üretildi ve ABD Donanması’ndaki Destroyer sayısı 2 katına çıktı. Bu sınıf Destroyerler petrolle çalışan ilk destroyerlerdi. Paulding Sınıfı Destroyerler, özellikle 1907 yılı ile 1909 yılı arasında büyük beyaz filo ismi altında dünya turuna çıkarak 20 limana uğrayan savaş gemilerine refakat etmek için Smith Sınıfı Destroyerler ile birlikte Okyanuslarda büyük gemilere refakat edebileceğini kanıtlamıştır. 

Smith ve Paulding Sınıfı Destroyerlerin ufak yapısından dolayı Okyanuslarda fazla yalpalamaları üzerine, Amerikalı tasarımcılar bu soruna çözüm aramaya başladı. Sorunun çözümü ise gemi ağırlığının çoğaltılması ve bunun sonucu olarak gemi ebatlarının da büyümesi ile gerçekleştirildi. Bu tipteki ilk destroyerler Cassin Sınıfı Destroyerler olup; Amerikalı denizciler tarafından "Thousand Tonners/Bin Tonluk" olarak isimlendirilmeye başlandı. Bin tonluk sınıfların devreye girmesi ile birlikte Smith ve Paulding Sınıfı gibi küçük "Flivvers" destroyerler Sahil Güvenlik birimlerine devredilmeye başlandı. Cassin Sınıfı ile birlikte inşasına başlanan Aylwin Sınıfı Destroyerler, Cassin Sınıfından ufak farklılıklar göstermekle birlikte neredeyse tüm özellikleri ile aynıydı. Bu iki deneysel sınıftan itibaren üretilen O'Brien ve Tucker Sınıfı Destroyerler İngilizlerin ünlü HMS Swift Destroyeri baz alınarak tasarlanmış ve inşa edilmiştir. Bu dört sınıf destroyer ABD'nin 1. Dünya Savaşına dâhil olmasıyla birlikte savaşın sonuna kadar Avrupa Kıtasına malzeme taşıyan konvoylara eskortluk yapmak için kullanılmış ve 1. Dünya Savaşı sonrası düzenlenen 1922 Washington Deniz Silahları Konferansında alınan kararlar doğrultusunda sahil güvenlik birimlerine kaydırılmıştır.

USS Cassin (DD-43)

2-) 1. DÜNYA SAVAŞI DÖNEMİ: 1. Dünya Savaşı’nın başlamasından 1 sene sonra inşasına başlanan Sampson Sınıfı Destroyerler daha önce 26 adet inşa edilmesi planlanan Bin Tonluk destroyerlerin son 6 gemisi olacaktı. Sampson Sınıfı Destroyerler daha önce üretilen 4 sınıf destroyeri kullanan mürettebattan yapılan bazı olumsuz geri dönüşler dikkate alınarak bazı önemli yapısal değişimler ile inşa edilmeye başlandı. Bu değişimlerinden en önemlisi bu sınıftan sonra yüksek adetlerde üretilecek Wickes ve Clemson Sınıflarında standart olarak kullanılacak olan ana güvertenin düz olarak ‘’Flush-Deck’’ (düz güverteli gemi) inşa edilmesidir. Bir başka önemli değişim ise diğer sınıf destroyerlerde 8 adet olan torpido sayısının 12 adede çıkartılması olmuştur. 1. Dünya Savaşı boyunca konvoylara eskortluk görevi yürüten Sampson Sınıfı Destroyerler, denizaltı ve hava saldırılarına karşı koymak için modernize edilmiştir. Bu modernizasyon kapsamında gemilere derinlik bombaları atan sistemler ve hava saldırılarına karşı hava savunma silahları eklenmiştir. Sampson Sınıfı Destroyerler uçaksavar silahları ve derinlik bombaları monte edilen ilk ABD Destroyer Sınıfı olarak tarihteki yerini almıştır.

USS Sampson (DD-63)

Sampson Sınıfı Destroyerlerden sonra inşasına başlanan Caldwell Sınıfı Destroyerler, Sampson Sınıfı Destroyerlere göre gövde tasarımında değişiklikler içeren ve daha yüksek hıza sahip ‘’deneysel bir sınıf’’ olarak inşa edildi. Gövde tasarımında yapılan bu değişiklikle Caldwell Sınıfı Destroyerler hem ‘’Flush-Deck’’ (düz güverteli gemi) hem de "Four-Stack" (4 kademeli güverte) özelliğine kavuşarak bundan sonra üretilecek destroyerlere örnek teşkil edecek ‘’prototip bir sınıf’’ olmuştur. Gemi gövde tasarımındaki bu yeni iki özellik (Flush-Deck ve Four-Stack) sayesinde geminin manevra dönüş yarıçapı daralmış ve silah sistemlerinin yerleşimi daha stabilize hale gelmiştir. Caldwell Sınıfı Destroyerler, 1. Dünya Savaşı boyunca kullanılmakla kalmamış; 2. Dünya Savaşı’nda da kullanıma devam edilmiştir. Bu yönden Caldwell Sınıfı Destroyerlerin başarılı bir tasarıma sahip olduğu söylenebilir. Ayrıca Caldwell Sınıfı Destroyerler Amerika’nın ihraç/hibe ettiği ilk destroyer sınıfıdır. Bu destroyerlerden 4 adedi 1940 yılında Amerika ile İngiltere arasında yapılan anlaşma kapsamında İngiltere’ye verilmiş ve konvoy koruma görevlerinde yer almıştır.

USS Caldwell (DD-69)

Birinci Dünya Savaşı'nın ikinci yılında, ABD ile Almanya arasındaki siyasi gerilimin artmasıyla birlikte ABD donanma envanterini genişletmek için harekete geçti. Bu kapsamda 1916 yılında kabul edilen yasa kapsamında zırhlı ve kruvazörlerle birlikte 50 adet yeni destroyer yapımına kongre tarafından onay verildi. Böylelikle Wickes Sınıfı Destroyerlerin inşasına başlandı. İlerleyen dönemde denizaltı tehdidiyle mücadele etmek için daha fazla destroyer inşası için kongreden onay çıktı ve 1921 yılına kadar toplam 111 adet Wickes Sınıfı Destroyer inşa edildi. Bu kadar kısa sürede yüksek üretim adedi o güne kadar hiçbir ülkenin başaramadığı bir inşa tekniğini de içinde barındırıyordu. Bu inşa tekniği ve gemi inşa sanayisinin ileri derecede gelişmesi sayesinde ABD 2. Dünya Savaşı’nın sonuna (1945 yılı sonu) kadar sadece destroyer olarak 820 adet gemi inşa edecekti. Wickes Sınıfı Destroyerlerin bu kadar çok üretilmesinin bir başka önemli nedeni harekât yarıçapının önceki sınıflara göre fazla olmasıydı. Genel yapı itibarı ile Caldwell Sınıfı Destroyerler ile aynı gövde yapısına sahip olan bu sınıf, açık denizlerde harekât yarıçapını arttıran kazan sistemlerinin yenilenmesi sonucu düşük yakıt kullanımı ile öne çıkmıştı.
 
Bu yeni gemi inşa tekniğini yüzeysel olarak incelemekte fayda var. Çünkü günümüzde de tüm gemiler bu teknik ile inşa edilmekte ve gemi inşa sürelerini ciddi manada kısaltmaktadır. Gemi inşasında yelkenli çağından beri inşa edilecek gemilerin ilk olarak omurgaları inşa edilir, sonra geminin bölme duvarları ile güverte bölmeleri yapılır, motor ve silah sistemlerinin yerleştirilmesini müteakip geminin dış zırhlı (ahşap veya çelik) bölümleri tamamlanarak gemi inşası tamamlanırdı. Haliyle bu inşa tekniğinde gemilerin omurgalarının yapımı ve güverte gibi önemli yapısal işlemler gemi inşasında ciddi zaman tutuyordu. Buna karşın yukarıda zikrettiğimiz yeni model inşa tekniğinde gemilerin inşası bir LEGO gibi parça parça birleştirilerek yapılıyordu. Dolayısıyla bu inşa modeli gemilerin inşa sürelerini ciddi manada düşürmüş oldu. Bu inşa tekniğini uygulayan Wickes Sınıfı Destroyerler üzerinden bakacak olursak; 1917 ile 1921 yılları arasında 111 adet Wickes Sınıfı Destroyer inşa edildiğini görürüz. 1899 yılından 1920 yılına kadar toplam üretilen Destroyer sayısı ise 62 olarak kayıtlarda görülmektedir. Bu itibarla; 20 senede 62 adet Destroyer üretebilen ABD; 4 senede o zamana kadar ürettiği destroyerlerin yaklaşık iki katı kadar Destroyer üretebilecek bir inşa tekniği uygulamıştır.
 
Wickes Sınıfı Destroyerler hem 1. Dünya Savaşı hem de 2. Dünya Savaşı’nda kullanıldı ve çok sayıda gemi başka ülke donanmalarına verildi. Wickes Sınıfı Destroyerler 2. Dünya Savaşı boyunca İngiltere, Kanada, Norveç ve hatta Soğuk Savaş döneminde ABD’nin baş düşmanı olacak Sovyetler Birliği filolarında dahi kullanıldı. Dolayısıyla performans olarak bu sınıfın başarılı olduğunu söyleyebiliriz.

USS Wickes (DD-75)

ABD’nin, 1. Dünya Savaşı’na dâhil olmasıyla Avrupa’ya malzeme ve asker tedariki yapan konvoylara refakat eden destroyer ihtiyacı da artmaya başladı. Bu zamana kadar Wickes Sınıfı Destroyerler iyi hizmet vermiş olsa da; ABD donanma yetkilileri denizaltılara karşı daha etkili ve seyir menzili Wickes Sınıfı Destroyerlere göre daha uzun olacak yeni bir destroyer tasarımı için çalışma yapılmasını istedi. Bu çalışma kapsamında Wickes Sınıfı Destroyerler gibi başarılı bir tasarım üzerinde rahat çalışma imkânı olan tasarımcılar ufak değişikliklerle yeni inşa edilecek sınıfın seyir menzilini 9100 kilometreye çıkarttı. Ayrıca denizaltı tehdidine karşı derinlik bombalarının yerleştirilmesi için yeni sınıf destroyerlerin silah sistemlerinin yerleşiminde revizyonlar yapılarak geminin kıç kısmında yer açıldı. Tasarımın, ABD donanma yetkilileri ve kongre tarafından onaylanmasını müteakip 162 adet Clemson Sınıfı Destroyerlerin inşası için onay verildi. Aynı Wickes Sınıfı Destroyerlerde olduğu gibi Clemson Sınıfı Destroyerlerde yeni inşa teknikleri daha iyi hale getirilerek hızlı şekilde üretildi ve 1918 yılından, 1922 yılına kadar tam 156 adet Clemson Sınıfı Destroyer inşa edildi. Dolayısıyla 4 senede 111 Wickes Sınıfı Destroyer inşa eden ABD gemi inşa endüstrisi bu inşa hızını bir adım daha ileri alarak aynı süre zarfında 45 adet fazla gemi inşa etme başarısı göstermiş oldu.
 
Clemson Sınıfı Destroyerler 1. Dünya Savaşı’nın sonlarına doğru göreve başlamasından dolayı, Okyanuslarda Alman denizaltı etkinliğinin iyice azalması ve artık Akıncı Harekâtı düzenleyecek Alman Hafif Kruvazörlerinin müttefikler tarafından tamamen yok edilmesine rağmen konvoy refakat görevlerinde ne kadar etkili bir gemi olduğunu göstermiştir. Dolayısıyla 1. Dünya Savaşı sonrası üretimlerine devam edilen Clemson Sınıfı Destroyerlerin, 1922 Washington Deniz Silahları Konferansında alınan kararlar doğrultusunda üretimine son verilmiş ve planlanan 162 adet destroyerden 156 adedinin inşası tamamlanmıştır.

USS Clemson (DD-186)

ABD’nin 2. Dünya Savaşına girmesine neden olan Pearl Harbor Baskını ve Filipinler’in Japon İmparatorluğu tarafından işgali sırasında Clemson Sınıfı Destroyerler aktif olarak kullanılmaktaydı. Özellikle Filipinlerde bulunan Asya Filosunun ana omurgasını Clemson Sınıfı Destroyerler oluşturuyordu. Japonların güçlü filolarının ani saldırısı karşısında başarısız olan Asya Filosu kısa sürede geri çekilerek önce Endonezya’ya daha sonra Avusturalya’ya sığınmak zorunda kalmıştı. Buna karşın bu filoya ait gemiler kahramanca savaşmaya devam etti. (Bkz. Dünya'nın En Kahraman Savaş Gemisi: USS Houston) ABD’nin savaşa dâhil olması ve savaşın ilerleyen yıllarında Fletcher Sınıfı Destroyerler gibi efsane destroyerleri yüksek adette üretmesi ile Amerika’nın Pasifik Cephesinde ilerleyişi başlamış ve Clemson Sınıfı Destroyerler 2. Dünya Savaşı boyunca hem Atlantik hem de Pasifik Okyanusu’nda konvoy refakat görevlerinde, uçak gemilerine eskortluk yaparak olası denizaltı veya uçak saldırılarına karşı koruma görevlerinde sık sık kullanılmıştır. 

Clemson Sınıfı Destroyerler, 2. Dünya Savaşı sırasında diğer ülke donanmalarının kullanımı için de verilmiştir. Bu sınıf destroyerlerden 1940 yılında yapılan anlaşma kapsamında; 18 adedi İngiltere Kraliyet Donanması ve 2 adedi ise Kanada Kraliyet Donanması emrine verilmiştir. İngiltere’ye devredilen Destroyerlerden savaşın ilerleyen safhalarında 1 adedi Sovyetler Birliği Donanmasına ve 1 adedi Kanada Kraliyet Donanması emrine verilmiştir. 2. Dünya Savaşı boyunca bu destroyerlerden bazıları kahramanca savaşmış ve adlarını altın harflerle tarih sayfalarına yazdırmıştır. Bu kahraman gemilerden birisi olan USS Adsall (DD-219) yine Clemson Sınıfı bir destroyer idi ve Edsall’in hikâyesini sizlerle daha önce paylaşmıştım. (LİNK)

 
Wickes ve Clemson Sınıfı Destroyerlerin tamamının devreye girmesiyle (1922) ABD donanmasında aktif olarak kullanılan 61 adet destroyere ilave olarak 267 adet daha Destroyer eklenmiş ve bu dönemde ABD destroyer filosu 3 kat büyümüştür. Wickes ve Clemson Sınıfı Destroyerler bir başka efsane destroyer sınıfı olan ve 2. Dünya Savaşı’nda inşa edilen Fletcher Sınıfı Destroyerlere kadar hem Amerika’da hem de Dünyada en çok üretilen destroyer sınıfları olmuştur. ABD’nin bu yükselişinde en önemli etken 1. Dünya Savaşı’nda Avrupa Devletlerine göre daha az yıpranması ve özellikle İngiltere ile gerçekleştirdiği savaş ekonomisi üzerinden daha önce gelişmekte olan sanayi atılımını bir kademe daha ileri götürmesi gösterilebilir.
 
3-) ARA DÖNEM: 1. Dünya Savaşı’nın sona ermesi ile sükûnet sağlanmış ve Avrupa’nın güçlü Devletleri bu yıpratma savaşındaki yaralarını sarmaya başlamıştı. Savaşın kaybeden taraflarından birisi olan Alman İmparatorluğu Versailles Anlaşmasını imzalamak zorunda kalmış ve Alman İmparatoru 2. Wilhelm tahttan çekilerek yerini Veymar Hükümetine bırakmıştı. Savaş sonrası Alman İmparatorluk Donanmasında (Kaiserliche) bulunan ana gemilere İngiltere’nin el koyması ve bu donanmanın Scapa Flow limanında kendini 1919 yılında imha etmesi sonrası yapılan anlaşmanın en önemli maddelerinden birisi de Almanya’nın yeni gemi inşasına sınırlama getirilmesi ve sadece eskiyen gemilerin yerine 10.000 tonu geçmeyecek yeni gemi inşa etmesine izin verilmesiydi. Bu anlaşma sadece donanmaya getirilen sınırlama açısından değil, tüm maddeleri bakımından Almanlar tarafından hoşnut karşılanmamıştı. Alman deniz gücünün denklemden çıkmasından sonra diğer devletlerde bu silahlanma yarışının sona erdirilmesi için 1922 yılında Washington’da toplanmış ve ABD, İngiltere, Japonya, Fransa ve İtalya arasında yapılan Washington Deniz Silahsızlanma Anlaşması kapsamında yeni gemi inşasına çeşitli sınırlamalar getirilmiştir. Bu anlaşma kapsamında ABD yeni üreteceği destroyer sınıfları ile ilgili çalışmalarını rafa kaldırmış ve inşa süreci devam eden gemileri sökmeye başlamıştı.

1922-Washington Deniz Silahsızlanma Anlaşması

ABD’nin yeni gemi üretmesini engelleyen bir başka neden ise 1929 yılında ABD’de başlayıp tüm Dünyayı etkisi altına alan ekonomik krizdi. ‘’Büyük Buhran’’ olarak isimlendirilen bu kriz hem Amerika hem de Avrupa’nın iktisadi yapısını bozmuş ve bu durum ağır sanayiyi de olumsuz anlamda etkilemişti. İlerleyen yıllarda bu ekonomik buhranın etkileri artarak devam edecek ve milliyetçi akımlara kapılan ülkelerin başına ''faşist'' iktidarlar gelmeye başlayacaktı. Bu değişim neticesinde, kısa sürede silahlanma yarışı yeniden başlayacak ve bu silahlanma yarışı yeni bir büyük savaşın habercisi olacaktı.
 
Bu karamsar hava sürerken 1930 yılında 1922 Washington Anlaşması’nın devamı niteliği taşıyan Londra Deniz Silahsızlanma Konferansı düzenlendi. Bu Konferansta büyük tonajlı gemiler yerine daha küçük tonajlı gemiler (hafif kruvazör-destroyer) ve denizaltılar ile ilgili sınırlamalar belirlendi. Yukarıda zikrettiğimiz antlaşmalar 1936 yılına kadar devam edecekti. 1936 yılında yapılması planlanan yeni anlaşma için taraflar 1935 yılının Aralık ayında bir araya geldi. Ancak 1930 yılında yapılan anlaşmada Japonya kısıtlamaların kendi aleyhine olduğunu öne sürerek bu konferanstan heyetlerini çekti. Bundan sonraki süreçte Japonya silahlanmaya başladı ve 2. Dünya Savaşı’nda ortalığın tozunu attıracak gemi modernizasyon ve yeni gemi inşasına başladı.

Londra Deniz Silahsızlanma Konferansına Katılan ABD Heyeti

Bu itibarla; ABD hem yaptığı anlaşmalardan doğan kısıtlamalar, hem de ekonomik buhranın getirdiği olumsuzluklardan dolayı destroyer inşasına yaklaşık 12 yıl ara vermek zorunda kaldı. Bu yüzden bu gemilerin inşasını yapan tersaneler ya kapandı yada faaliyetlerine ara vermek zorunda kaldı. Bu tersanelerde çalışan binlerce kişi ise işsiz kaldı. Bunun sonucu olarak ekonomik buhran giderek derinleşmeye başladı. Bu bağlamda; ABD 1932 yılına kadar yeni destroyer inşası gerçekleştirmedi. Zaten hali hazırda görevde olan destroyer filoları ciddi rakamlara ulaşmıştı. Buna karşın Almanya ve İtalya’da iktidara gelen faşist rejimlerin yapılan anlaşmalardaki açıklardan yararlanarak yeniden silahlanmaya başlaması; diğer taraftan Japonya’nın yaptığı anlaşmaları feshederek yeni gemi inşasına başlaması üzerine ABD harekete geçti. 1930 yılında yapılan Londra Silahsızlanma Konferansında alınan kararlar kapsamında; ABD kongresi, 1500 tonu geçmemek kaydıyla destroyer inşasını ve 1850 tonu geçmemesi kaydıyla ‘’Destroyer Lider’’ olarak isimlendirilen sınıfların inşasını ön gören maddeler kapsamında yeni destroyer inşasına onay vermiştir.
 
Bu yeni destroyerler 8 ayrı sınıf (Farragut-Porter-Mahan-Gridley-Bagley-Somers-Benham-Sims) olarak inşa edilecekti. İnşa edilen sınıflardan Porter Sınıfı ve Somers Sınıfı Destroyerler aynı dönemde inşa edilen diğer sınıflara göre daha ağır ve büyük olmalarından dolayı ‘’Destroyer Lider (DL)’’ olarak sınıflandırılmıştı.
 
Bu noktada yazının bulunduğumuz bölümüne kadar adı hiç geçmeyen ‘’Destroyer Lider’’ kavramına biraz değinmek gerekiyor. 1900’lü yılların başında ünlü İngiliz Amiral Jackie Fisher, kruvazörlerden küçük ve hızlı olacak bir gemi tasarlanmasını istemiş ve bu tür yeni gemilerin tasarımı yapılarak inşa edilmiştir. Bu gemiler destroyerlerden büyük; kruvazörlerden küçük olduğu için yeni bir sınıflandırma (Hull Classification) söz konusu olmuş ve Destroyer Lider (DL) olarak sınıflandırılmıştır. Destroyer Lideri Sınıflar, büyük bir filo için hem olağan destroyer gereksinimlerine hem de yüksek hızda keşif görevlerine uygun, Okyanusta giden büyük destroyerler olarak görülüyordu. 1. Dünya Savaşı boyunca özellikle İngiltere, Destroyer Lider Sınıflarını, destroyer filolarının sevk ve idaresi için kullanmıştı. Bir bakıma Destroyer Lider Sınıfı gemiler bu tür filolarda ‘’Bayrak Gemisi’’ olarak kullanılıyordu. İki Dünya savaşında da bu tür gemiler destroyer filolarının harekâtlarının yönetimi için kullanılmış ve filoların yönetimi konusunda başarılı olmuştu. Soğuk Savaşın başlaması ile Destroyer Lider Sınıfları inşa edilmekle birlikte özellikle 1970’li yıllardan itibaren Destroyer Lider ve Destroyer Eskort gibi sınıflar yeniden değerlendirilerek Hull Classification Symbol sistemi yeniden düzenlenmiştir. (Bkz. Hull Classification Symbol) Bu düzenleme neticesinde; Destroyer Lider Sınıfı ‘’destroyer’’ sınıflarına kaydırılmış, Destroyer Eskort/Refakat Sınıfları ise ‘’firkateyn’’ olarak sınıflandırılmıştır.

ABD Donanmasına Ait Somers Sınıfı bir Destroyer Lider

Konumuza dönecek olursak;
 
1932 yılında planlanan serinin ilk sınıfı olan Farragut Sınıfı Destroyerlerin inşasına başlandı. Farragut Sınıfı Destroyerler, 12 yıl önce inşa edilen Clemson Sınıfı Destroyerlerden sonra ABD tarafından ilk inşa edilen destroyerlerdi. Dolayısıyla arada geçen sürede yaşanan teknolojik gelişmeler neticesinde; Farragut ve sonrasında inşa edilen destroyerler önceki sınıflara göre ciddi farklılıklar içeriyordu.
 
Farragut Sınıfı Destroyerlerin tasarımları daha önce görev yapan Wickes ve Clemson Sınıfı Destroyerleri kullanan mürettebatların operasyonel deneyimlerinden derlenen bilgiler kapsamında ele alındı. Bu iki sınıftan çok sayıda gemi inşa edildiği için olumlu ve olumsuz geri dönüşlerde bir hayli kapsamlı olmuştu. Bu bilgiler ışığında ilk ele alınan kısım ‘’gövde tasarımı’’ üzerine oldu. Önceden imal edilen her iki sınıfın dönüş yarıçapı ve güverte tasarımı üzerine eğilen tasarımcılar Farragut Sınıfının güverte yapısında değişiklikler yaptılar. Hem Wickes hem de Clemson sınıfı Destroyerlerin seyir menzili konusunda gemi komutanlarından olumsuz geri dönüşler alınmıştı. Clemson Sınıfı Destroyerlerin daha uzun seyir menziline ulaşabilmesi için yakıt tankları geminin sağ ve sol yanlarına inşa edilmişti. Ancak geminin her iki tarafına monte edilen bu yakıt tanklarının konumu da geminin su üstünde kalan kısımlarına tekabül ediyordu. Dolayısıyla seyir menzilini arttırmak için yerleştirilen bu tanklar yüzünden geminin güvenliğinden feragat edilmek durumunda kalınmış ve gemilerin yakıt tanklarına gelecek bir isabet sonrası doğrudan batması anlamına geliyordu. Yani Clemson Sınıfı Destroyerler yapıları itibarı ile bir bakıma savunmasız kalmış oluyordu. Tabi ki bu tasarımsal bir seçimdi. Yani geminin güvenliğinden feragat ederek düşman gemileri ile karşılaşması durumunda feda edilmesi söz konusuydu. Ancak Clemson Sınıfı Destroyerler inşa edildiği dönem göze alındığında bu riske fazlasıyla girilebilirdi. Farragut Sınıfı Destroyerler tasarlanırken hem menzilinin uzatılması hem de güvenlikten ödün verilmemesi üzerinde duruldu. Bu kapsamda yapılan çalışmalar sonucunda, Clemson Sınıfı Destroyerlerin 9100 kilometre olan menzili Farragut Sınıfı Destroyerlerde 11.070 kilometreye çıkartıldı. Bu menzil artışının temel sebebi ise yıllar içerisinde gelişen teknoloji ile kazanların ve buhar türbinlerinin küçülmesi ve performanslarının artmasıydı. Ayrıca bu teknolojik gelişim sayesinde Farragut Sınıfı Destroyerlerin hızı yaklaşık 3 knot artmıştı. Bu değişimler için geminin tonajı ve büyüklüğünden feragat edilmek zorunda kalınmış ve Clemson Sınıfı Destroyerlere göre Farragut Sınıfı Destroyerler yaklaşık 210 ton ağırlaşmış ve 9 metre büyümüştü. Farragut Sınıfı Destroyerlerde gövde tasarımında olduğu gibi silah sistemlerinde de iyileştirmeler yapıldı. Clemson Sınıfı Destroyerlerde kullanılan 4 inç (102 mm) / 50 kalibre (MARK-9) toplarının yerine Farragut Sınıfı Destroyerlerde 5 inç (127 mm) / 38 kalibre (MARK 12) toplar monte edildi. Bahsi geçen bu yeni 5 inç toplar ABD donanması tarafından kalibre farkına rağmen günümüzde dahi kullanılmaktadır. Ayrıca Farragut Sınıfı Destroyerlerin yapısal değişimi ve silah yerleşimlerinin iyileştirilmesi sayesinde gemi üzerinde artık 4 değil 5 adet tekli taret bulunuyordu. Bu sayede Clemson Sınıfı Destroyerlere göre Farragut Sınıfı Destroyerler %25 daha fazla silaha ve yaklaşık %35 daha fazla ateş gücüne sahip oldular. Bu yenilikler dışında Farragut Sınıfı Destroyerler denizaltı ve hava savunma konusunda da yeni silahlarla donatıldı.

USS Farragut (DD-348)

Tabi ki yukarıda saydığımız büyük değişimler bazı büyük sorunları da beraberinde getirdi. Farragut Sınıfı Destroyerler göreve başladıktan sonra denge sorunlarından dolayı okyanusta veya fırtınalarda geminin ciddi şekilde yalpalamasına neden oldu. Bunun sonucu olarak 2 gemi (USS Hull (DD-350) ve USS Monaghan (DD-354)) bir kasırgada battı. Bu sınıfa ait diğer gemilerin bu kusurları çeşitli modifikasyonlarla giderilerek 2. Dünya Savaşı boyunca kullanımına devam edildi.
 
Porter Sınıfı Destroyerler ise Farragut Sınıfı Destroyerlerden 1 sene sonra inşa edilmeye başlandı. Porter Sınıfı Destroyerlerin gövde tasarım ve silahlanma şekli Farragut Sınıfı Destroyerler ile aynıydı. Porter Sınıfı Destroyerlerin asıl farkı ise ağırlık ve boyuttan geliyordu. Farragut Sınıfı Destroyerler 1365 ton iken Porter Sınıfı Destroyerler 1850 ton’du. Aynı şekilde Farragut Sınıfı Destroyerlerin uzunluğu 104 metre iken Porter Sınıfı Destroyerlerin uzunluğu 116 metreydi. Porter Sınıfı Destroyerlerin inşa edilmesinin ana sebebi ise Japon İmparatorluk Donanması'nın o sırada inşa etmekte olduğu büyük Fubuki Sınıfı Destroyerlerdi. Porter Sınıfı Destroyerler büyüklük ve ağırlık itibariyle başlangıçta Filo Lideri veya Destroyer Lider (DL) olarak belirlendiler. Ancak 2. Dünya Savaşı’nda Fletcher Sınıfı Destroyerlerin devreye girmesiyle yeniden ''destroyer'' olarak sınıflandırılmaya tabi tutuldular. Porter Sınıfı Destroyerlere 1942 yılında yapılan modernizasyon sonrası hava savunma silahları ve denizaltılar için derinlik bomba rafları eklendi ve 2. Dünya Savaşı'nda, Pasifik Okyanusu ile Atlantik Okyanusu’nda Amerika tarafından yoğun bir şekilde kullanıldı.

USS Porter (DD-356)

Mahan Sınıfı Destroyerlerin inşasına Farragut Sınıfı Destroyerlerin çeşitli dezavantajları dikkate alınarak başlandı. Bu kapsamda Mahan Sınıfı Destroyerlerde gövde yapısı ve silah yerleşimlerinde iyileştirmeler yapıldı. Mahan Sınıfı Destroyerler bu revizyon kapsamında Farragut Sınıfı Destroyerlerde dengesizliğe yol açan silah depolama bölmeleri ve acil kullanım jeneratörlerin yerleşiminde değişiklik yapıldı. Ayrıca önceki sınıflarda 8 torpido kovanı kullanılırken Mahan Sınıfı Destroyerlerde bu sayı 12 torpido kovanına çıkartıldı. Ancak, Mahan Sınıfı Destroyerlerin asıl farkı yeni tasarım ve hafif olan buhar türbini sayesinde geminin tahrik sisteminin geliştirilmesiydi. Bu tahrik sisteminin basit tasarımı, gemi içerisinde daha az yer kaplaması ve önceki sınıflarda kullanılan tahrik sistemlerine göre daha verimli olmasının kanıtlanması ile 2. Dünya Savaşı boyunca inşa edilen tüm destroyerlerde değişiklikler olmak kaydıyla temel olarak bu tahrik sisteminin tasarımı kullanıldı.

USS Mahan (DD-364)

Gridley, Bagley ve Benham Sınıfı Destroyerler, Mahan Sınıfı Destroyerler ile aynı gövde yapısına ve tahrik sistemine sahipti. Bu sınıfların farkı 12 torpido kovanı yerine 16 torpido kovanı ile donatılması, taret sayısının 5 adetten 4 adede düşürülmesi ve denizaltı savaşına karşı derinlik bomba atar sistemlerin (K-Guns) eklenmesiydi. Bagley Sınıfı Destroyerlerin bir diğer farkı Londra Deniz Silahsızlanma Konferansı’nda alınan destroyerlerin 1500 tonu geçmemesi kuralının göz ardı edilerek inşa edilmiş olmasıydı. Bagley Sınıfı Destroyerler 1624 ton ile anlaşma kurallarını ihlal etmişti. Bu ağırlık artışının temel sebebi ise gemi içerisine ilave yakıt depolama alanlarının eklenmesiydi. Haliyle bu ilaveler sayesinde Bagley Sınıfı Destroyerlerin seyir menzili artmıştı.
 
Somers Sınıfı Destroyerler ise Porter Sınıfı Destroyerlerin geliştirilmiş versiyonu olarak tasarlandı ve inşa edildi. Mahan Sınıfı Destroyerlerle birlikte kullanıma sunulan yeni tahrik sistemi sayesinde Somers Sınıfı Destroyerlerde ciddi ağırlık tasarrufu sağlandı. Böylelikle Somers Sınıfı Destroyerlere, denizaltı savaşına karşı derinlik bomba atar rafları ve hava savunma sistemleri eklenme şansı oldu. Somers sınıfı destroyerlerin başarılı gövde yapısı ilerleyen yıllarda Fletcher Sınıfı Destroyerlerin tasarımının temelinde de kullanılacaktı.

USS Somers (DD-381)

Sims Sınıfı Destroyerler, Amerika'nın 2. Dünya Savaşı'na girmesinden önce inşa edilen son destroyer sınıfıydı. Sims Sınıfı Destroyerler, Londra Deniz Silahsızlanma Konferansı’nda alınan kararlar neticesinde yapılan sınırlandırma yaklaşık 70 ton aşılarak inşa edildi. Sims Sınıfı Destroyerler, yeni bir tasarım geliştirmekten kaçınmak için Farragut Sınıfı Destroyerlere bağlı kalınarak tasarlandı. 1944 yılında yapılan modernizasyon kapsamında Sims Sınıfı Destroyerlerin hava savunma kapasiteleri arttırıldı. Ayrıca destroyerlere MARK-37 Atış Kontrol Sistemi ve MARK-1 Atış Kontrol Bilgisayarı gibi dönemin modern elektronik harp sistemleri entegre edildi. Bu yönden Sims Sınıfı Destroyerler 2. Dünya Savaşı öncesi inşa edilmiş destroyerler arasında ilk elektronik harp sistemi monte edilen gemiler oldu. Bu eklemelere rağmen Sims Sınıfı Destroyerlerden 5 adedi 2. Dünya Savaşı boyunca üstlendiği görevlerde batırıldı. Bu beş gemiden 4 adedi Japonlar, 1 adedi Almanlar tarafından batırıldı.
 

USS Sims (DD-409)

4-) 2. DÜNYA SAVAŞI DÖNEMİ:  1938 yılında Nazi Almanya’sının Çekoslovakya ve Avusturya’yı ilhak etmesiyle savaşın ayak sesleri duyulmaya başlamıştı. Yine aynı dönemde Almanya’nın Versailles Anlaşmasındaki açıklardan yararlanarak ‘’cep zırhlısı’’ olarak tabir edilen Deutschland Sınıfı Ağır Kruvazörleri devreye alması ve gizli olarak denizaltı inşalarına başlaması gerilimi bir kademe daha attırmıştı. Japonya ise 1935 yılında çekildikleri Deniz Silahsızlanma Anlaşmasından önce Fibuki Sınıfı gibi destroyer sınıfları ile birlikte Ağır Kruvazör ve Zırhlı inşasına hız vermişti. Dünya’nın göreceği en kanlı savaşın resmi açılışı ise 1939 yılında Almanya’nın Polonya’yı işgali ile başlamış oldu.

Admiral Graf Spee (Deutschland Sınıfı Ağır Kruvazör)

Okyanusun diğer tarafında bulunan Amerika ise İngiltere ve Fransa ile ticari ilişkilerine sıkı şekilde devam etmekteydi. Bu ticari faaliyet sayesinde Amerika 1929 senesinde yaşadığı ekonomik buhranı atlatmaya başlamış ve savaşın başladığı dönemde endüstriyel atılımını bir kademe daha ileri taşımıştı. Silahsızlanma Anlaşmasının bozulması ile Amerika’da deniz gücünü arttırma yolunda adım atmaya başlamıştı. Bu güç artırımı kapsamında Dünya Savaşı başlamadan hemen önce, yani, 1938 yılında Kongre tarafından 8 adet yeni tasarım destroyer inşasına onay verilmiş; savaşın patlak vermesiyle onay verilen destroyerlere 22 adet daha ilave edilmesine karar verilmişti.
 
Üretilecek bu 30 adet destroyer ise Benson Sınıfı Destroyerler olarak isimlendirildi. Benson Sınıfı Destroyerler, Sims Sınıfı Destroyerin tasarımına dayanan bir yapıya sahipti. Benson Sınıfı Destroyerler, torpido hasarını azaltmak için daha iyi zırh ve bölme yapısına sahipti. Benson Sınıfı Destroyerlerde uygulanan yeni bölme sistemi sayesinde bir bölmenin veya iki bitişik bölmenin su alması durumunda geminin faaliyetlerine devam etmesi sağlanabiliyordu. Ayrıca tahrik sistemi Mahan Sınıfı Destroyerlerden itibaren kullanılan sistemin geliştirilmiş bir versiyonu olacaktı ve yeni bölme sistemi sayesinde kazan dairelerinin bulunduğu bölmeler daha korunaklı hale getirilmişti. Bu sayede gemi isabet almış olsa dahi geminin hareket kaybı yaşamasının önüne geçilmişti. Yukarıda zikredilen bu değişiklikler sonucu Benson Sınıfı Destroyerler, Sims Sınıfı Destroyerlere göre yaklaşık 50 ton ağırlaşmış oldu ve 1670 ton ağırlığa ulaştı. Benson Sınıfı Destroyerler, Amerika savaşa girmeden önce de konvoy refakat görevlerinde bulunmuş ve savaş boyunca birçok konvoy refakat görevi ve harekâtta başarılı olmuştur. Bu başarının sırrı ise 1941 yılından itibaren yapılan modernizasyonlar ile sağlanmıştı. Bu modernizasyonlar kapsamında gemilere daha fazla hava savunma silahı (Oerlikon-Bofors), denizaltı savaşı için ilave derinlik bomba atar sistemler (K-Guns) ve elektronik harp sistemleri eklendi. Benson Sınıfı Destroyerler başarılı tasarımı ve ispatlanmış başarılı kullanımı sayesinde 2. Dünya Savaşı sonrası İngiltere ve Kanada dışında ihraç edilen ilk destroyer sınıfı olmuştur. İhraç kapsamında İtalyan Donanmasına (Italian Navy) 1 adet ve Tayvan Donanması (Republic Of China Navy) 2 adet gemi verilmiştir.

USS Benson (DD-421)

1940 yılında Fransa’nın Almanya tarafından işgal edilmesi ve Atlantik Okyanusu’nda denizaltı saldırılarının artması üzerine ABD donanmasının deniz güvenliği ve konvoy güvenliği için hızlı şekilde genişleme kararı aldı. Bu genişleme kapsamında Kongre tasarım aşamasında Fletcher Sınıfı Destroyerler hazır olana kadar oluşacak boşluğu doldurmak adına 1940 yılında 18 adet Gleaves Sınıfı Destroyer’in inşasına onay verdi. İlerleyen dönemde (1941) bu sayıya 48 adet daha gemi inşası için onay verilerek Gleaves Sınıf Destroyerlerden inşa edilecek gemi sayısı 66 adede çıkartıldı. Gleaves Sınıfı Destroyerler, bir önceki sınıf olan Benson Sınıfı Destroyerler ile aynı özelliğe sahipti. Gleaves Sınıfı Destroyerlerin gövde olarak tek farkı Benson sınıfının düz hatta bir yapıya sahipken ve Gleaves Sınıfı Destroyerlerin yuvarlak hatlara sahip olmasıydı. İki sınıf arasındaki boyutsal ve ağırlık farkı ise oldukça azdı. Gleaves Sınıfı Destroyerler, Benson Sınıfı Destroyerlere göre 10 ton ağır ve yaklaşık 2 metre uzundu. Bazı referans kaynaklar, Benson Sınıfı ile Gleaves Sınıfını aynı sınıf içerisine alarak tek bir sınıf olarak görmektedir. Bu durum her iki sınıfın da birbirine yakın özelliklerde olması, aynı tarihler arasında inşa edilmesi ve yine aynı modernizasyonlardan geçmesi ile kabul edilebilir bir yaklaşım olarak görülmektedir. Aynı sınıf mantığında gidildiği takdirde Gleaves Sınıfı Destroyerler; Benson Sınıfı Destroyerlerin iyileştirilmiş hali olarak görülebilir. 

Hem Benson hem de Gleaves Sınıfı Destroyerlerde kullanımına başlanan geliştirilmiş yeni bölme sisteminin yararlılığı 1941 yılında kanıtlanmış oldu. 1941 yılının Ekim ayında ABD halen tarafsızlığını korurken Gleaves Sınıfı USS Kearny (DD-432) İzlanda’nın Reykjavik limanında demirlemişti. Ekim ayının ortasında İzlanda açıklarında Alman denizaltılarından oluşan bir ‘’Kurt Sürüsü (Wolfpack)’’ İngiliz konvoyuna saldırarak konvoy koruması ile görevli Kanada Kraliyet Donanmasına bağlı destroyerleri batırdı. Bunun üzerine yardıma çağrılan USS Kearny olay yerine varır varmaz derinlik bombaları ile denizaltılara saldırdı. Bu saldırı sırasında U-568 denizaltısı tarafından ateşlenen bir torpido USS Kearny'yi sancak tarafından vurdu. Mürettebat, su basmasını önlemek ve çıkan yangını engellemek için yeni tasarım bölmeleri kapattı. Gemi bu hasar ile Reykjavik limanına geri döndü ve burada tamire alındı. USS Kearny’nin Alman denizaltılarına saldırması iki ay sonra Hitler'in ABD'ye savaş ilan etmesi için gösterilen nedenlerden birisi arasında gösterildi.

USS Kearny (DD-432) Hasarlı Şekilde Reykjavik Limanında Demirlemiş

USS Gleaves (DD-423)

Gleaves Sınıfı Destroyerler, aynı Benson Sınıfı Destroyerlerde olduğu gibi 2. Dünya Savaşı’ndan sonrasında başka ülkelere de ihraç edilmiştir. Bu ihraç edilen ülkelerden birisi de Türk Deniz Kuvvetleridir. Türk Deniz Kuvvetleri, Soğuk Savaşın başlaması ile deniz kuvvetlerini güçlendirmek için ilk defa ABD’den 4 adet Gleaves Sınıfı Destroyer alarak filosunu genişletmiştir. Türkiye dışında Japon Deniz Kuvvetleri (Japan Maritime Self-Defense Force) 2 adet, İtalyan Donanması (Italian Navy) 1 adet, Yunanistan Donanması (Hellenic Navy) 2 adet ve Tayvan Donanması (Republic Of China Navy) 2 adet Gleaves Sınıfı Destroyer satın almıştır.
 
Gleaves Sınıfı Destroyerlerden sonra denizcilik tarihinin efsane sınıflarından birisi ABD Donanma envanterine girmeye başladı. Bu efsane sınıf dünya tarihinde en çok inşa edilen (175 adet), en uzun süre kullanımda kalan (1941-2001), en çok savaş madalyası alan ve en çok modernizasyona uğrayan (1942-1943-1944-1950-1960) destroyer sınıfı olarak kayıtlara geçiştir. Fletcher Sınıfı Destroyerler olarak sınıflandırılan bu gemilerle ilgili o kadar çok yazılacak şey var ki; ayrı bir incelemeyi fazlasıyla hak etmektedir. Haliyle bu yazı içerisinde Fletcher Sınıfı Destroyerlere kısaca değinip; bu sınıfı ayrı bir yazı ile ele almak daha doğru olacaktır.
 
Fletcher Sınıfı Destroyerler daha önce ABD tarafından üretilen tüm destroyer sınıflarından farklı bir yapıda tasarlanmış ve inşa edilmiştir. Ancak bu farklı yapı geminin yeniden tasarlandığı anlamını taşımamaktadır. Geminin gövde yapısı ve zırh yapısı Farragut Sınıfı Destroyerler ve Somers Sınıfı Destroyerlerden beri gelişerek gelen ve en son olarak Benson-Gleaves Sınıfı Destroyerler dikkate alınarak yapılmıştır. Fletcher Sınıfı Destroyerlerin gövde yapısı Benson-Gleaves Sınıfı Destroyerlere göre yaklaşık 8,35 metre büyük ve ağırlığı 420 ton fazladır. Bunun nedeni ise hava ve denizaltı saldırılarına karşı gemi güvertesine daha fazla silah sistemi yerleştirilme gerekliliğinin artması olarak gösterilebilir. Büyük güvertesi sayesinde Fletcher Sınıfı Destroyerler ilerleyen yıllarda modernizasyona daha açık hale gelecek ve dönem dönem modern silahlar ile donatılarak gemilerin kullanım ömrü uzatılmış olacaktı. Fletcher Sınıfı Destroyerlerin tahrik sistemi Mahan Sınıfı Destroyerlerden beri kullanılan sistem temel alınarak yeniden tasarlanmış kazan ve tribünleri bünyesinde barındırıyordu. Fletcher Sınıfı Destroyerlerin gövde hacminin büyümesi sayesinde yakıt depolama alanları çoğalmış ve bu sayede geminin seyir menzili de ciddi manada uzamıştı. Wickes Sınıfı Destroyerlerden beri kullanılan ileri inşa teknikleri Fletcher Sınıfı Destroyerlerde zirve noktasına ulaşmış ve 4 yıl gibi kısa bir sürede 175 adet Fletcher Sınıfı Destroyer inşa edilmiştir. Tabi ki bu kadar yüksek adette üretilen gemilerin de bazılarının özel ve ilginç anılarının olması kaçınılmazdı. İlginç anılara sahip bir geminin hikayesini de daha önce paylaşmıştım. Okumak isteyenler verdiğim linkten bu geminin ilginç hikayesine ulaşabilirler. (LİNK)
 
ABD’nin 2. Dünya Savaşına girmesi ile hem Atlantik hem de Pasifik Okyanusunda keşif, konvoy refakat ve filo koruma görevine uygun gemi ihtiyacının artması sonucu inşa edilmeye başlanan Fletcher Sınıfı Destroyerler savaş boyunca görevini layıkıyla yerine getirmiş ve ihtiyaçlar doğrultusunda modernizasyonlara tabi tutulmuştur. Gemiler üzerindeki en önemli modernizasyonlardan birisi ise elektronik harp sistemleri (MARK-12 Atış Kontrol Radarı-MARK-1a Atış Kontrol Bilgisayarı) ve radarların (MARK-25 Gözetleme Radarı-MARK-6 Hava Arama Radarı) bu sınıf gemilerde artık standart olarak inşa sırasında eklenmesiydi. 

MARK-1a Atış Kontrol Bilgisayarı

Bu bakış açısıyla Fletcher Sınıfı Destroyerlerin savaşın kaderini belirlediği pek tabii söylenebilir. Her ne kadar özellikle Pasifik Cephesinde büyük gemiler göz önünde olsa da bu ufak, çevik, savunması kuvvetli ve hızlı gemiler sayesinde ABD’nin kayıpları bir hayli azalmıştır. Özellikle destroyerlere radar gibi bir eklentinin yapılmış olması Japonların kamikaze saldırılarına karşı filoları koruma konusunda destroyerlerin önemli başarılar kazanması sağlanmıştır. Atlantik Cephesinde kullanılan Fletcher Sınıfı Destroyerler, savaşın başında refakat ettikleri konvoyların Alman denizaltılarının Okyanustaki kör noktalardaki saldırılarına maruz kalsa da; savaşın ilerleyen safhalarında sonar teknolojisinin gelişmesi ve keşif uçaklarının menzilinin artması ile Alman denizaltılarına karşı oldukça başarılı olmuştur. Buna karşın Atlantik Okyanusu'nda savaş boyunca konvoylara refakat eden destroyerler güçlü denizaltı karşıtı savaş (ASW) sistemleri sayesinde yaşanan kayıplar modern Fletcher Sınıfı Destroyerlerin devreye girmesiyle büyük oranda azalmıştır. Ayrıca Fletcher Sınıfı Destroyerlere monte edilen yeni sistem derinlik bombaları sayesinde Alman denizaltıları hem yüzeyde hem de denizaltında yüksek oranda kayba uğramaya başlamıştır. Amerika’nın savaşa girmesi ile üretim kapasitesinin zirveye ulaşması ve neredeyse her gün bir gemi inşa ederek göreve alması neticesinde; hem Japon İmparatorluğu hem de Almanya bu üretim kapasitesine karşılık verememiş ve kaybettikleri ünitelerin yerini dolduramamıştır. Dolayısıyla hem havada hem de denizlerdeki inisiyatif tamamen müttefiklere geçmiş ve Japonya’nın ve Almanya’nın işgal ettiği topraklardan sürülerek kendi ana topraklarının işgali ile sonuçlanmıştır.

USS Fletcher (DD-445)

2. Dünya Savaşı’ndan sonra ilk başlarda Sovyetler Birliği ile Amerika ve İngiltere özelinde başlayan çekişme ‘’Soğuk Savaş’’ ortamının doğmasına neden olmuş ve her iki tarafta müttefiki olan devletlere hem silah hem de lojistik yardımlarda bulunmaya başlamıştır. Bu bağlamda ABD, Soğuk Savaş boyunca müttefiki olan Devlet donanmalarına Fletcher Sınıfı Destroyerler vermiştir. Fletcher Sınıfı Destroyerlerden, 14 ülkeye (Türkiye (5 adet), Arjantin (5 adet), Brezilya (7 adet), Şili (3 adet), Kolombiya (1 adet), Yunanistan (6 adet), İtalya (3 adet), Japonya (2 adet), Meksika (2 adet), Peru (2 adet), Güney Kore (3 adet), İspanya (6 adet), Tayvan (4 adet) ve Batı Almanya (6 adet)) toplam 55 adet verilmiştir.

 
Soğuk Savaş döneminde çeşitli modernizasyonlardan geçen Fletcher Sınıfı destroyerlerin kullanımına devam edilmiştir. Bu modernizasyonlardan ilki 1950 yılında Filo Rehabilitasyon ve Modernizasyonu (FRAM-1) kapsamında gerçekleştirilmiş ve Fletcher Sınıfı Destroyerlerden bazılarına modern torpido kovanları ile torpidolar ve denizaltı savaşı için Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistemleri eklenmiştir. 1960 yılında yapılan Filo Rehabilitasyon ve Modernizasyonu (FRAM-2) kapsamında bazı destroyerlere MARK-108 ASW roket bataryası eklenmiştir. Yukarıda zikrettiğimiz rehabilitasyon ve modernizasyonlardan anlaşılacağı üzere Fletcher Sınıfı Destroyerlerin ne kadar iyi bir tasarıma sahip olduğuna bir kez daha şahit oluyoruz.

Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistemi

Modernize edilmiş Fletcher Sınıfı Destroyerler ABD tarafından Kore Savaşı ve Vietnam Savaşında da kullanılmış ve son destroyer 1971 yılında ABD donanma envanterinden çıkartılmıştır. Diğer ülkelere verilen destroyerler ise 1980-1990’lı yıllara kadar kullanılmıştır. Son Fletcher sınıfı Destroyer ise Meksika Donanması tarafından (ARM Cuitláhuac) 2001 yılında hurdaya ayrılarak emekli edilmiştir. Günümüzde 4 adet Fletcher Sınıfı Destroyer ise müze olarak kullanılmaktadır. Bu destroyerlerden 3 adedi (USS The Sullivans (DD-537)-USS Kidd (DD-661)-USS Cassin Young (DD-793) Amerika Birleşik Devletleri’nde, 1 adedi (USS Charrette (DD-581)/HS Velos) Yunanistan’da sergilenmektedir.
 
Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerler, 2. Dünya Savaşı sürerken Fletcher Sınıfı Destroyerlerin geliştirilmiş bir versiyonu olarak 70 adet inşa edilmek üzere Kongre tarafından onaylanmıştır. Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerler genel yapı itibarı ile Fletcher Sınıfı Destroyerler ile aynı gövde yapısına sahip olmakla birlikte, silah sistemleri Fletcher Sınıfı Destroyerlere göre farklılıklar içermekteydi. Fletcher Sınıfı Destroyerlerde kullanılan tekli 5 taret yerine, Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerler ikili 3 taret yerleştirildi. Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlere yerleştirilen elektronik savaş sistemleri ve radarlar, Fletcher Sınıfı Destroyerlere göre daha gelişmiş versiyonlardı. Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlerin yeni versiyon atış kontrol ve radar sistemlerinin sayesinde düşman tespit alanı genişledi ve hem uçaklara hem de yüzey hedeflerine karşı etki alanı çoğalmış oldu. Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlerde bir başka önemli değişiklik ise torpido sayısının azaltılması oldu. Çünkü 1945 yılında Pasifik Cephesinde kamikaze saldırılarından dolayı oluşan tehdit daha fazlaydı. Ayrıca savaşın ilerleyen safhalarında bu cephede Japon savaş gemisinin az sayıda olmasından dolayı torpido kullanma ihtiyacı azaldığı için, Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlerde hava savunma silahları çoğaltılırken torpido adedi azaltılmıştır.
 

USS Allen M. Sumners (DD-692)

Kamikaze saldırılarına karşı bu kadar alınan önleme rağmen 2. Dünya Savaşı boyunca Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlerden 4 adedi batırılmış ve 2 adedi ağır hasar almıştır. Allen M. Sumners Sınıfı Destroyer, aynı Fletcher Sınıfı Destroyerler gibi birçok kez modernizasyona uğramıştır. Bu modernizasyonlardan ilki 1950 yılında yapıldı ve Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlere modern torpido kovanları ile torpidolar ve denizaltı savaşı için Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistemleri eklendi. 1960 (FRAM-1) ve 1965 (FRAM-2) yıllarında Filo Rehabilitasyon ve Modernizasyonu kapsamında destroyerlere MARK-108 ASW roket bataryası eklenmiş; Mark-32 Torpido Kovanı ile Mark-44 Torpidoları ve modernize edilmiş MK-38 Çok Amaçlı Top ile gemiler dönem koşullarına uygun hale getirilmiştir.

 
2. Dünya Savaşı’nın sona ermesi ve Soğuk Savaşın başlamasıyla Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerler başka ülkelere verilmeye başlanmıştır. Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlerden; 10 ülkeye (Türkiye (1 adet), Arjantin (4 adet), Brezilya (5 adet), Şili (2 adet), Kolombiya (2 adet), Yunanistan (1 adet), Güney Kore (2 adet), İran (2 adet), Tayvan (10 adet) ve Venezuela (2 adet)) toplam 31 adet verilmiştir.
 
Savaşın sonuna doğru inşası planlanan 70 adet Allen M. Sumners sınıfı destroyerden 12 adedi iptal edilerek; bu sınıfa ait 58 adet destroyerin inşası tamamlanarak ABD donanmasının envanterine girdiği görülmektedir. İnşası devam eden 12 adet destroyer ise Robert H. Smith Sınıfı Destroyer olarak yeniden sınıflandırılarak ‘’Mayın Destroyeri (DM)’’ olarak tasarlanmıştır. Robert H. Smith Sınıfı Destroyerler tamamen Allen M. Sumners Sınıfı Destroyer ile aynı özelliklerde olmakla birlikte; torpido kovanı ve torpido yerine mayın taşımak için tasarlanmıştı. Ancak Robert H. Smith Sınıfı Destroyerler, 2. Dünya Savaşı boyunca mayın tarama görevlerinde sıklıkla kullanılmalarına karşın, hiç mayın döşeme görevi gerçekleştirmedi. Robert H. Smith Sınıfı Destroyerler, hiçbir modernizasyona tabi tutulmadan 1950 yılına kadar aktif kullanıldı ve 1970 yılından itibaren donanma envanterinden çıkartıldı. Robert H. Smith Sınıfı Destroyerlerden 1 adedi Türk Deniz Kuvvetlerine verildi ve Türk Donanmasında TCG Muavenet (DM-357) ismi ile görev yaptı. Evet, bildiniz 1992 yılında gerçekleştirilen ünlü ‘’ NATO Kararlılık Gösterisi’’ tatbikatında USS Saratoga uçak gemisi tarafından vurulan TCG Muavenet, Robert H. Smith Sınıfı Destroyerlerden birisidir.

Gearing Sınıfı Destroyerler, 2. Dünya Savaşı’nın sonuna doğru kongre tarafından 152 adet üretimine onay verildi. Gearing Sınıfı Destroyerler, Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerlerin geliştirilmiş bir versiyonuydu. Gearing Sınıfı Destroyerlere yerleştirilen yeni tasarım kazan ve tribünler gemilerin, Allen M. Sumner Sınıfı Destroyerlere göre 4,3 metre daha uzun olmasına ve 458 ton ağır olmasına neden olmuştu. Gearing Sınıfı Destroyerlere yerleştirilen bu yeni kazanlar Fletcher Sınıfı Destroyerlerden itibaren yerleştirilen kazanlarla önemli farklılıklar gösteriyor ve gemi tahrik sisteminin daha verimli çalışmasını sağlıyordu. Bu yeni kazan dizaynı Soğuk Savaş sırasında denize indirilecek destroyerlerde kullanılacak kazanların atası olarak görülebilir. Gemi diğer özellikleri itibarı ile tamamen Allen M. Sumners Sınıfı Destroyer ile aynı özelliklere sahipti. Ancak gemilerin boyutunun büyümesinden dolayı modernizasyon uygulanma kolaylığı da aşikardı. Gearing Sınıfı Destroyerler, 1950 ve 1960 yıllarında modernizasyona sokuldu. Bu modernizasyonlar kapsamında Gearing Sınıfı Destroyerler, Fletcher ve Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerler ile aynı silah sistemlerine sahip olmuştur. Gearing Sınıfı Destroyerlerin 1965 yılında yapılan modernizasyonunda (FARM-2) ise Soğuk Savaş boyunca yeni inşa edilen gemilerde görülen 8 Bölmeli Antidenizaltı Roket Sistemi (Anti Submarine Rocket/ASROC), Drone Antidenizaltı Helikopteri ve Değişken Derinlikli Sonar Sistemi (Variable Depth Sonar (VDS)) eklenmiştir.

USS Gearing (DD-710)

Anti Submarine Rocket/ASROC

Gearing Sınıfı Destroyerlere ait ilk gemiler 1945 yılının ortalarından itibaren göreve başladı. Bu yüzden bu sınıfa ait gemiler 2. Dünya Savaşı’nda çok az harekâta katılabildi. İnşa edilmeyi bekleyen Gearing Sınıfı Destroyerlerden 1945 yılında 47 geminin siparişi iptal edildi. 2. Dünya Savaşı'nın sona ermesi ile 1946 yılında 7 geminin daha inşası iptal edilerek toplam 152 adet gemiden 54 adet geminin inşası iptal edilmiş oldu. Bu sınıfa ait gemiler yukarıda zikrettiğimiz modernizasyonlar ile ABD Donanmasında 1975 yılına kadar görevde kaldı. 1975 yılından itibaren Gearing Sınıfı Destroyerlerden 64 adedi çeşitli ülkelere ait donanmalara devredildi.

 
5-) SOĞUK SAVAŞ DÖNEMİ: Nazi Almanya’sı ve Japon İmparatorluğu’nun teslim olması ile 2. Dünya Savaşı sona ermiş ve müttefik kuvvetler Yalta ile Potsdam Konferansları sonrası ''yeni dünya düzeni'' üzerine çeşitli anlaşmalara varmıştı. Özellikle Japonya’nın teslimine sebep olan ve ABD tarafından Japon kentlerine atılan nükleer bombalar ile aynı zamanda ‘’Nükleer Çağ’’ olarak isimlendirilen dönemde başlamış oluyordu. Ancak yapılan anlaşmalara Sovyetler Birliği lideri Stalin’in çeşitli bahanelerle uymamaya başlaması ile 1949 yılından itibaren ABD ve İngiltere ile Sovyetler Birliği arasında kutuplaşmaya neden oldu. Bunun sonucu olarak Stalin yönetimindeki Sovyetler Birliği çeşitli ülkelerdeki ‘’Komünist Hareketleri’’ doğrudan veya dolaylı olarak destekleyerek bu ülkelerin komünizm ile yönetilmesi, haliyle Sovyetler Birliği ile ittifak yapması yolunda çalışmalar yürütüyordu. Bu oluşum sonucu Sovyetler Birliği’nin ''Komünist'' sistemi ile bu sisteme bağlı müttefikleri ve Amerika Birleşik Devletleri’nin ''Demokratik Kapitalizm'' düşüncesini savunan müttefiklerinin oluşmasına neden olmuştu. Bu dönemde Avrupa ise Churchill’in yaptığı ünlü açıklamada belirttiği üzere ‘’Demir Perde’’ ile ikiye bölünmüş durumdaydı. (Bkz. Soğuk Savaşın Kökenleri)

 
İşte Soğuk Savaş döneminin başlaması ile askeri harcamalar ve silahlanma yarışı da devam etti. 2. Dünya Savaşı sonrası Alman bilim adamları tarafından çalışmaları yapılarak uygulanan ‘’jet motoru’’ teknolojisi ve ‘’füze’’ teknolojilerine ait bilgilerde müttefik kuvvetlerin eline geçti. Bu teknolojilerin geliştirilmesi için her iki tarafta hemen çalışmalara başladı ve ilk uygulama örnekleri 1950’li yıllardan itibaren görülmeye başlandı. Bu yeni teknolojilerin destroyerlere entegre edilmesi ise 1950’li yılların ortasında gerçekleşmeye başladı.
 
Her iki kutuptaki devletlerin birbiri ile doğrudan olmasa dahi dolaylı yoldan karşılaşması 1950 yılında patlak veren Kore Savaşı ile gerçekleşmiştir. Kore savaşı sürerken, ABD 2. Dünya Savaşı’na katılmış olan zırhlı, kruvazör ve destroyerleri kullanmıştır. Savaşın ilerleyen safhalarında Fletcher, Allen M. Sumners ve Gearing Sınıfı Destroyerlerin hem eski versiyonları hem de modernize edilmiş versiyonları da kullanılmıştır. 1965 yılında Tonkin Körfezinde devriye görevi yapan Allen M. Sumners sınıfı USS Maddox (DD-731) destroyerine, Kuzey Vietnam Torpidobotları tarafından yapılan saldırı ile ‘’Vietnam Savaşı’’ resmi olarak başlamıştır. Bu savaş boyunca filoların hava ve denizaltı savunmasına az sayıda modernize edilmiş Fletcher Sınıfı Destroyer ile birlikte Allen M. Sumners ve Gearing Sınıfı Destroyerlerde katılmıştır.

USS Maddox (DD-731)

2. Dünya Savaşı’nın sona ermesi ve Soğuk Savaş’ın başlaması ile birlikte yeni destroyer inşasına devam eden ABD donanması; 2. Dünya Savaşı’ndan önce inşa ettiği destroyerleri de emekliye ayırmaya başladı. Bu kapsamda Benson Sınıfı Destroyerlerden önce inşa edilen Destroyerler (Porter Sınıfı Destroyerler dışında) emekli edilerek hurdaya ayrıldı. Ayrıca Gleaves ile Benson Sınıfı Destroyerlerin de yarıdan fazlası emekli edildi ve hurdaya ayrıldı.
 
Soğuk Savaş boyunca gelişen teknoloji ile birlikte destroyer tasarımları, üzerindeki silah sistemleri, elektronik savaş ekipmanları ve radarlarda büyük bir evrim geçirmiştir. Bu yaşanan değişim ile birlikte günümüzde modern savaş gemilerinin olmazsa olmazı olan bazı ekipmanların ilk versiyonları da Soğuk Savaş döneminde karşımıza çıkmıştır. Bu yeni ekipmanların destroyer gibi küçük sayılabilecek gemilere entegre edilmesi için deneysel bazı sınıflar karşımıza çıkmaktadır.
 
Bu deneysel sınıfların ilki 2. Dünya Savaşı’nın hemen sonrasında denize indirilen Norfolk Sınıfı Destroyer Liderleriydi. Norfolk Sınıfı Destroyer Lideri, Kruvazör gövdesi üzerine tasarlanarak inşa edildi ve 1953 yılında göreve başladı. Norfolk Sınıfı 5600 ton gibi muazzam bir ağırlığa ve 160 metre gibi bir destroyer için büyük sayılabilecek bir uzunluğa sahipti. Norfolk sınıfının asıl yapılış amacı en son model radar, sonar ve diğer elektronik cihazların test edilmesi ve komuta gemisi (bayrak gemisi) görevini icra etmesinin planlanmasıydı. Norfolk Sınıfı sadece yeni elektronik sistemlerin denenmesinde değil, yeni silah sistemlerinin denenmesinde de kullanılmak üzere gövde yapısının büyük olması tercih edilmişti. Bu kapsamda gemi üzerine ilk roket versiyonlarından birisi olan RUR-4 Antidenizaltı Roket Sistemi monte edilmişti. Norfolk Sınıfı çeşitli tatbikatlarda kullanılmış; 1960 yılında geçirdiği modernizasyon sonrası gemi üzerindeki Oerlikon Topları ve Derinlik Bomba Rafları sökülerek; 8 Bölmeli Antidenizaltı Roket Sistemi (Anti Submarine Rocket/ASROC) sistemi monte edilmişti. Bu modernizasyon sonrası USS Norfolk, 1970 yılına kadar çeşitli filolarda ‘’Komuta Kontrol Gemisi’’ görevini yürüttükten sonra, bakım maliyeti ve geminin verimsiz tasarımından dolayı 1973 yılında donanma envanterinden çıkartılarak emekli edilmiştir.

USS Norfolk Destroyer Lideri (DL-1)

RUR-4 Antidenizaltı Roket Sistemi

Bir başka deneysel sınıf ise Mitscher Sınıfı Destroyerlerdir. Mitscher Sınıfı Destroyerler, Norfolk Sınıfı kadar olmasa dahi diğer destroyer sınıflarına göre oldukça ağır ve büyüktü. Destroyerlerin 1949 yılında tasarımına başlandı ve 1951 yılında inşasına başlandı. 4 adet destroyerden ilki 1953 yılında göreve başladı. Mitscher Sınıfı Destroyerler, Gearing Sınıfı Destroyerlere göre 984 ton daha ağır ve 31 metre daha uzundu. Bahsi geçen bu fark Mitscher Sınıfı Destroyerleri bir bakıma kruvazör ölçeğinde bir gemi yapıyordu. Mitscher Sınıfı Destroyerler bu yüzden ‘’Destroyer Lider’’ veya ‘’Komuta Kontrol Gemisi’’ olarak sınıflandırılmaktaydı. Mitscher Sınıfı Destroyerlerin bu şekilde büyük inşa edilmesinin bir diğer nedeni de gelecekte inşası planlanan destroyer sınıflarının hareket tarzı, yük dağılımı, sistemlerin yerleşiminin avantaj ve dezavantajlarının gözlemlenerek doğru tasarıma ulaşma gereksinimden ileri gelmekteydi. Mitscher Sınıfı Destroyerlerde eski silah sistemleri ile birlikte; RUR-4 Antidenizaltı Roket Sistemi ve 8 Bölmeli Antidenizaltı Roket Sistemi (Anti Submarine Rocket/ASROC) gibi modern silah sistemleri bulunuyordu. İnşa edilen 4 adet Mitscher Sınıfı Destroyerlerden 2 adedi 1969 yılında emekli edilerek hurdaya ayrılmış; diğer 2 gemi ise 1968 yılında modernize edilerek; RIM-24 Tartar Hava Savunma Füzesi atma kabiliyeti olan MARK-13 güdümlü füze fırlatma sistemi eklenmiştir. Bu modernize edilen gemiler ise 1978 yılına kadar görevde kalmış ve bu tarihten sonra donanma envanterinden çıkartılmıştır.

MARK-13 Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi ve RIM-24 Tartar Hava Savunma Füzesi

Deneysel gemilerle birlikte ABD donanması emekli edilen destroyerlerin yerine de gemi inşa etmeye devam ediyordu. Bu kapsamda 18 adet yeni destroyer inşası için kongre 1950 yılında onay verdi. Forrest Sherman Sınıfı Destroyerler hizmete girdiklerinde, 127 metre uzunluğu ve 2.800 ton ağırlığı ile o güne kadar inşa edilmiş en büyük ABD yapımı destroyerlerdi. Bu ağırlık ve uzunluğu 2. Dünya Savaşı’nın sonunda inşa edilen Gearing Sınıfı Destroyerler ile karşılaştırdığımızda Forrest Sherman Sınıfı Destroyerlerin 142 ton daha ağır ve 8 metre daha uzun olduğu görülebilir.
 
Forrest Sherman Sınıfı Destroyerlerde yeni versiyon silah sistemleri kullanılmaya özen gösterildi. Gemi üzerinde 3 adet tekli taret 5 inch (127mm) / 54 kalibre MARK-42 çok amaçlı top ve Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistem gibi yeni versiyon silahlar kullanıldı. Gelişen teknoloji ile Forrest Sherman Sınıfı Destroyerlere 1968 yılında yapılan modernizasyon sonrası gemilere, RIM-66 (SM-1MR) Hava Savunma Füzesi atma kabiliyeti olan MARK-13 MOD-4 güdümlü füze fırlatma sistemi ile 8 Bölmeli Antidenizaltı Roket Sistemi (Anti Submarine Rocket/ASROC) gibi modern silahlar eklenmiştir. Ayrıca MARK-56 Atış Kontrol Sistemi ile elektronik harp kapasitesi yükseltilmiştir.  Bu modernizasyona tabi olan gemiler 1983 yılına kadar görevde kalmıştır. 1983 yılından itibaren emekli edilen bazı gemiler günümüzde müze olarak Amerika’da sergilenmektedir.

USS Forrest Sherman (DD-931)

1958 yılında inşasına başlanan Farragut Sınıfı Destroyerler modern destroyer ve firkateynlerin öncüsü olarak görülebilir. Farragut Sınıfı Destroyerlerin üzerindeki silah sistemleri, atış kontrol sistemleri, atış kontol radarı ve tarama radarlarıyla modern savaş gemilerinde bulunan tüm sistemlerin ilk versiyonları bulunuyordu. Bu sistemleri detaylandıracak olursak: silah sistemi olarak güdümlü füze fırlatma sistemlerine ilave olarak, RIM-2 Terrier anti-hava savunma füzeleri ve en önemli yenilik olarak MK-141 Harpoon gemisavar füzesi gemiler üzerinde bulunuyordu. Farragut Sınıfı Destroyerler, atış kontrol, sensör ve radar sistemi olarak tamamen yeni teknolojilerden yararlanıyordu. Bu sistemler arasında günümüzde kullanılan savaş gemilerinde gelişmiş versiyonları bulunan, AN/SPS-48 3D hava tarama radarı, AN/SPG-53 atış kontrol radarı, AN/SPG-32 elektronik harp kontrol sistemi ve MARK-36 SRBOC Decoy Fırlatma Sistemi bulunuyordu.

MK-141 Harpoon Gemisavar Füze Sistemi

MARK-36 SRBOC Decoy Fırlatma Sistemi

Tabi ki bu büyük yenilikler yüzünden gemi ağırlığı ve uzunluğu da bir hayli büyümüştü. Farragut Sınıfı Destroyerler; Forrest Sherman Sınıfı Destroyerlere göre 1434 ton daha ağır ve 32 metre daha uzundu. Geminin ağırlığı ve uzunluğunun büyümesine karşın hızından hiçbir şey kaybetmemişti. Bunun nedeni geminin uzunluğu ile orantılı olarak iç hacminin büyümesi sonucu daha fazla kazan konulma şansının doğması ve gemi tahrik sisteminin artık iki kazanın bir pervane şaftını beslemesi gemi hızının korunmasındaki en önemli unsurdu.  Farragut Sınıfı Destroyerlerin hayata geçirilmesinde daha önce inşa edilen Mitscher Sınıfı Destroyerlerin büyük rolü vardı. Farragut Sınıfı Destroyerler, Mitscher Sınıfı Destroyerlere göre hem 592 ton daha ağır hem de 6 metre daha uzun olmalarına rağmen başarılı tasarımı sayesinde dengeli ve kullanışlı bir sınıf olmuştur. Mitscher Sınıfı Destroyerlerden alınan dersler sayesinde geminin tasarımında, inşasında ve görevi sırasında herhangi bir dezavantaj yaşanmamış; bunun sonucu olarak Farragut Sınıfı Destroyerler, 1993 yılına kadar kullanımda kalmıştır.

USS Farragut (DDG-37)

1957 yılında inşasına başlanan Charles F. Adams Sınıfı Destroyerler, Forrest Sherman Sınıfı Destroyerlerin geliştirilmiş bir versiyonu olarak görülebilir. Ancak Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerin en büyük farkı güdümlü füze sistemleri ve elektronik harp sistemleri ile donatılarak bir ‘’Güdümlü Füze Destroyeri (DDG)’’ olmasıydı. Bu füze sistemlerinin rahat yerleştirilmesi için Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerin uzunluğu arttırılmış ve Forrest Sherman Sınıfı Destroyerlere göre uzunluğu 9 metre büyümüştür. Charles F. Adams Sınıfı Destroyerler, ABD donanması için inşa edilen son buhar türbini ile çalışan destroyerlerdi. Bu sınıftan itibaren göreve başlayan destroyerlerin tahrik sistemi gaz tribünleri ile sağlanacak ve bu yeni tribün sistemi günümüze kadar geliştirilerek kullanımda kalmaya devam etmektedir. Yeni silah, sensör ve elektronik harp sistemlerinin yerleştirilmesiyle Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerin boyutu ile birlikte ağırlığı da artmış ve Forrest Sherman Sınıfı Destroyerlere göre ağırlığı 477 ton fazlalaşmıştır. Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerde bulunan silah sistemleri, , RIM-24 Tartar anti-hava savunma füzesi atma kabiliyeti olan iki füze atma yetisine sahip MARK-11 güdümlü füze fırlatma sistemi, 8 Bölmeli Antidenizaltı Roket Sistemi (Anti Submarine Rocket/ASROC) ve MK-141 Harpoon Gemisavar Füzesi gemiler üzerinde standart olarak bulunuyordu. Gemilere 1962 yılında yapılan modernizasyon sonrası MARK-11 güdümlü füze fırlatma sistemi,  MARK-13 güdümlü füze fırlatma sistemi ile değiştirilmiş ve RIM-24 Tartar anti-hava savunma füzeleri yerine RIM-66 (SM-1MR) anti-hava savunma füzeleri konulmuştur.
 
Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerden, Almanya ve Avusturalya için üçer adet üretilmiştir. Almanya için üretilen gemiler Lutjens Sınıfı Destroyerler olarak alt sınıflandırmaya tabi tutulmuş; Avusturalya için üretilen gemiler Perth Sınıfı Destroyerler olarak alt sınıflandırmaya tabi tutulmuştur. Ayrıca Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerden 5 adedi Yunanistan’a satılmış ve bu gemiler 2006 yılına kadar görevde kalmıştır. Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerden 1 adedi ise Avusturalya donanmasına devredilerek eğitim gemisi olarak kullanılmıştır.

USS Charles F. Adams (DDG-2)

Charles F. Adams Sınıfı Destroyerler 1950'ler için en son teknoloji ile tasarlanmış olsa da, 1970'lerin ortalarına gelindiğinde donanma yetkilileri, Charles F. Adams sınıfı destroyerlerin modern hava saldırıları ve güdümlü füzelere karşı yeterli olmadığı kanaatindeydi. Bu güvenlik açığını azaltmak için ABD Donanması, gemilerin hizmet ömrünü uzatmayı amaçlayan bir modernizasyon programı başlattı. Bu program kapsamında gemilere bir dizi ilave sensör, silah ve iletişim sistemi eklenmesi planlandı. Ancak 1980'ler boyunca Ronald Reagan Yönetimi, Ticonderoga Sınıfı Güdümlü Füze Kruvazörleri’nin üretimini hızlandırmayı seçerek Charles F. Adams sınıfı destroyerler için planlanan modernizasyonu iptal etti. Bu modernizasyon kapsamında Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerden sadece 3 adedi (USS Tattnall (DDG-19), USS Goldsborough (DDG-20) ve USS Benjamin Stoddert (DDG-22)) planlanan modernizasyona tabi tutuldu. Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerin bir kısmı 1962'de yaşanan Küba Krizi sırasında ve Vietnam Savaşı’nda görev yaptı. Charles F. Adams Sınıfı Destroyerler, Arleigh Burke Sınıfı Güdümlü Füze Destroyerlerinin göreve başlamasıyla birlikte kademeli olarak emekli edildi ve son destroyer 1993 yılında emekliye ayrılarak donanma envanterinden çıkartıldı.
 
1972 yılından itibaren inşasına başlanan Spruance Sınıfı Destroyerler ilk modern destroyer tipi olarak karşımıza çıkmıştır. Spruance Sınıfı Destroyerler bünyesinde birçok ilki barındırdığı için özel bir sınıf olarak karşımıza çıkmaktadır. Ayrıca bu destroyerler, inşa edildiği tarih göz önüne alındığında ABD donanmasının inşa ettiği ağırlık ve uzunluk olarak en büyük destroyerlerden birisiydi. Gövdenin bu kadar büyümesinin en önemli nedeni destroyerlere helikopter iniş pisti ve hangarının eklenmesiydi. Bu yönden Spruance Sınıfı Destroyerler, daha önce yalnızca Destroyer Eskort/Refakat ve Kruvazörlerde bulunan uçuş güvertesi ve helikopterler için kapalı hangarın uygulandığı ilk destroyer sınıfı olma özelliği taşıyordu. ABD Donanması destroyerlerin büyüyen boyutundan dolayı Spruance Sınıfı Destroyerleri ‘’muhrip/kruvazör’’ olarak sınıflandırma eğilimindeydi.

USS Spruance (DDG-963)

Ancak bu tanımlama karmaşası ve ABD donanmasının belirlediği sınıflandırma terimleriyle diğer ülkeler arasında uyumsuzluğu beraberinde getiriyordu. Bu yüzünden ABD savaş gemisi envanterinin 20 Haziran 1975 tarihinde diğer devletlerin sınıflandırmalarıyla uyumlu hale getirilmesine karar verildi. Bu karar doğrultusunda NATO üyesi ülkelerle imzalanan STANAG Anlaşması kapsamında daha önce ‘’Destroyer Lider (DL)’’ olarak sınıflandırılan gemiler ‘’Kruvazör (CL)’’ olarak sınıflandırılmaya başlandı. Bu sayede 2. Dünya Savaşı'ndan sonra ABD donanma sınıflandırmasında açıkta kalan Kruvazör sınıflandırması Sovyetler Birliği’nin kruvazör sınıflandırmasının karşısına konulmuş oldu. Buna en iyi örnek Sovyetler Birliği'nin 1970’li yılların sonunda inşa ettiği Kirov Sınıfı Kruvazörlere karşılık; ABD’nin ürettiği Ticonderoga Sınıfı Kruvazörler gösterilebilir. 2. Dünya Savaşı’ndan beri kullanılan ‘’Destroyer Eskort/Refakat (DE)’’ sınıfları ise ‘’Firkateyn (FF)’’ olarak sınıflandırıldı. Aslında firkateyn dediğimiz sınıflandırmaya uygun olan gemiler 1963 yılından beri Destroyer Eskort/Refakat olarak üretiliyordu. Firkateynler, özellikle iç deniz olarak (Akdeniz) ifade edilebilecek coğrafyalara uygun gemilerdi. Bu yüzden 1970’li yıllardan itibaren ABD gemi ihracatı destroyerlerden, firkateynlere doğru kaymaya başlamıştı. Firkateynlerden daha düşük boy ve ağırlığa sahip gemiler ise ‘’Korvet (K)’’ olarak sınıflandırılmaya başlandı. Korvetler, kıyı görevi için kullanılan firkateynden daha küçük, manevra kabiliyeti yüksek, hafif silahlı (devriye botu ile firkateyn arasında) savaş gemileridir. Bu bağlamda; yenilenen sınıflandırmaya göre 55-128 metre uzunluk, 500-3000 ton arası savaş gemileri ‘’Korvet’’ olarak; 130-160 metre uzunluk, 3000-7500 ton arası savaş gemileri ‘’Firkateyn’’ olarak; 160-190 metre uzunluk 7200-9900 ton arası savaş gemileri ‘’Destroyer’’ olarak ve 190 metreden uzun 10.000 tondan ağır savaş gemileri ise ‘’Kruvazör’’ olarak sınıflandırılmıştır.

 
Spruance Sınıfı Destroyerlere dönecek olursak;
 
Bu sınıfa ait destroyerlerde bulunan bir başka önemli değişiklik ise daha önce firkateynlerde başarısı kanıtlanmış yeni tasarım gaz tribünlü tahrik sisteminin ilk defa büyük tonajlı bir gemiye uygulanmasıydı. Bu uygulamanın başarılı olması ile sonraki üretilecek büyük tonajlı tüm savaş gemilerinde (nükleer güçle çalışan uçak gemileri hariç) bu sistemin gelişmiş versiyonları kullanıldı. Spruance Sınıfı Destroyerlerin ABD Deniz Kuvvetlerine tasarım olarak bir başka önemli katkısı ise 1980’li yıllarda üretilecek olan Ticonderoga Sınıfı Kruvazörlerin tasarımının bu destroyerlerin gövdesi temel alınarak yapılmasıydı. Ticonderoga sınıfı kruvazörler, Spruance Sınıfı Destroyerlerin gövde yapısının uzatılarak üst gövdesinin genişletilmesiyle inşa edilmiş ve bu kruvazörler ABD Donanmasında uzun yıllar görev yapmıştır.

Destroyerlerde Kullanılan General Alectric'e Ait Gaz Tribünü

Spruance Sınıfı Destroyerler, hava savunma ağırlıklı olarak tasarlanmıştı. Bu kapsamda gemilerde ilk defa 8 bölmeli MARK-29 Sea Sparrow roket bataryası kullanılmıştı. Ayrıca ikili MARK-11 güdümlü füze fırlatma sistemi ve ASROC 8 bölmeli roket bataryası gemilerde standart olarak bulunuyordu. 1980 (FRAM-1) ve 1990 (FRAM-2) yıllarında Filo Rehabilitasyon ve Modernizasyonu kapsamında destroyerlere dörtlü MK-141 Harpoon anti-gemi füze bataryası, 20mm MARK-15 Phalanx Cıws, 61 bölmeli Tomahawk/ASROC füze bataryası ve 4 bölmeli MARK 143 Tomahawk roket bataryası eklenerek gemiler modern savaşa uygun hale getirilmiştir.

ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası - MARK-29 Sea Sparrow Füzesi

90’lı yıllardan itibaren ABD, yılda 28 milyon dolar tasarruf etmek için Spruance Sınıfı Destroyerleri hizmetten çıkarmaya başladı. Ancak, Spruance Sınıfı Destroyerlerin bakımları ve güncellemeleri yapılsaydı 2019 yılına kadar ABD Donanmasına hizmet edebileceği öngörülmekteydi. Buna karşın Spruance ve Kidd Sınıfı Destroyerler yapılan son modernizasyonlara rağmen, hala pahalı ve işletmek için yoğun insan gücü isteyen gemilerdi. 1990 yılından itibaren Model-1 Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler göreve başlamıştı. Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler, Aegis savaş kontrol sistemi sayesinde daha düşük maliyetliydi ve Spruance Sınıfı Destroyerlere göre çok yönlü savaş ekipmanlarına sahipti. Bu nedenlerden dolayı Spruance Sınıfı Destroyerler 1998 yılından itibaren kademeli olarak emekli edilmeye başlandı ve son Spruance Sınıfı Destroyerler (USS Cushing (DDG-985) 2005 yılında emekli edilerek; tatbikatta hedef olarak batırıldı.
 
Kidd Sınıfı Destroyerler, başlangıçta İran İmparatorluk Donanması için sipariş edilen destroyerlerdi. Bu destroyerler ‘’Beyaz Devrim’’ kapsamında ABD ile İran arasında yapılan kapsamlı ve büyük askeri teçhizat alımı kapsamında sipariş verildi. İran Şahı Muhammet Rıza Pehlevi’nin, Kidd Sınıfı Destroyerlerin siparişini vermesindeki amaç Basra Körfezi'nde hava savunma rolünde bir destroyer filosu istemesiydi. ABD’ye verilen 6 gemilik siparişi ABD Kongresi, inşası devam eden 30 adet Spruance Sınıfı Destroyerin inşasını etkileyeceğini gerekçe gösterilerek sadece 4 adet geminin inşasına onay verdi. Ancak 1979 yılında gerçekleşen İran İslam Devrimi sonrası iki ülke arasındaki ilişkilerin kopmasıyla yapılan sözleşme iptal edildi ve gemiler ABD Donanması'na 1981 yılından itibaren Kidd Sınıfı olarak isimlendirilerek devredildi.
 

USS Kidd (DDG-993)

Kidd Sınıfı Destroyerler, önceki Spruance Sınıfı Destroyerlerle karşılaştırıldığında, ikili MARK-26 güdümlü füze fırlatma sistemi ve RIM-66 SM-2MR Block-3A (RIM-66k-2) hava savunma füzeleri taşıyacaktı. Ayrıca bu sınıf destroyerlerde 20mm MARK-15 Phalanx Cıws ve 61 bölmeli ASROC füze bataryası standart olarak bulunuyordu. Kidd Sınıfı Destroyerlerin, ABD donanma envanterine girmesiyle füze bataryaları, Tomahawk seyir füzesi atması için geliştirmeler yapıldı. Kidd Sınıfı Destroyerlerde, Spruance Sınıfı Destroyerler ile aynı özelliklerde denizaltı karşıtı sistemler kullanıldı. Ayrıca gemi motorlarının Orta Doğu'da daha etkin çalışabilmesi için gaz türbinlerinin hava girişlerinde ek toz ayırıcılar ve su damıtma sistemleri eklendi.

MARK-15 Phalanx Cıws

Kidd Sınıfı Destroyerler 1997 yılına kadar ABD donanmasında görev almış ve 1999 yılında bu sınıfa ait tüm gemiler Tayvan Donanmasına devredilmiştir. Tayvan donanması halen Kidd Sınıfı Destroyerleri aktif olarak kullanmaktadır.

 
6-) SOĞUK SAVAŞ SONRASI VE GÜNÜMÜZ: SSCB, 1982 yılından itibaren çöküş emareleri göstermeye başlamıştı. Bunun en büyük nedeni Brejnev'in 10 Kasım 1982'de ölümü sonrası SSCB'de sık sık liderlerin değiştiği bir dönemin başlaması ve bunun sonucu olarak oluşan yönetimsel zafiyetler gösterilebilir. Brejnev'in ölümünün ardından yerine KGB şefi Yuri Andropov getirildi. Andropov genel olarak Brejnev'in istikrar sürecini devam ettirmeye yönelik bir politika izlese de 1984 yılının Şubat ayında ölümü ile bu süreç sekteye uğradı. Andropov’un ölümü ile yerine Konstantin Çernenko getirildi. Ancak Çernenko da 1985 Mart'ında ölünce yerine Genel Sekreterlik için genç yaşta sayılabilecek Mihail Gorbaçov getirildi. Gorbaçov iktidara geldikten sonra Sovyetler Birliği'nde pek çok reformu hayata geçirmek için konusunda adımlar attı. Ancak bu adımlar SSCB'yi altı yıl içinde parçalanmaya götürecek olaylara zemin hazırladı. Özellikle Gorbaçov’un Glastnost (açıklık) ile sosyal ve ekonomik alanda perestroyka (yeniden yapılanma) ilkelerini öne sürerek oluşturduğu politika SSCB ekseninde olan diğer devletlerde milliyetçi taleplerin ortaya çıkmasına sebep oldu. Bunun sonucu olarak SSCB’nin dağılma süreci başlamış oldu.
 
Aynı dönemde Soğuk Savaş’ın diğer cephesinde bulunan ABD’de Ronald Reagen yönetiminin yürüttüğü aktif dış siyaset sayesinde SSCB ile ‘’Orta Menzilli Nükleer Füzeler Anlaşması’’ kapsamında silahsızlanma yönünde önemli adımlar atılsa da, ABD tarihinin savaş dönemleri dışındaki en büyük askeri bütçesi Reagen yönetimi tarafından kongreden geçirilmiştir. Ronald Reagen yönetimi sonrası SSCB’nin dağılarak; Soğuk Savaş’ın Washington lehine sonuçlanması Ronald Reagen’a "SSCB'yi dağıtan lider" unvanını kazandırdı. Birçok siyasetçiye göre Reagan’ın yürüttüğü siyaset Sovyetler Birliği’nin sonunun gelmesi için en önemli faktördü. Çünkü çoğu kesim tarafından Reagan yönetiminin savunma proje ve harcamalarına 'nefesi yetmeyen' SSCB'nin 'oyundan çekildiği' yorumları yapılmaya başlandı. Uzmanlara göre Ronald Reagen’ın selefi olan George W. Bush’un Sovyetler Birliği’ne karşı önceki yönetimin yürüttüğü politikayı aynı şekilde devam ettirmesiyle, 1991 yılında Sovyetler Birliği’nin dağılmasının gerçekleşmesi sonrası Bush’un 'Reagan'ın ektiğini biçti' şeklinde yorumlamasına neden olmuştur.

Mihail Gorbaçov ve Ronald Reagan Orta Menzilli Nükleer Füzeler Anlaşmasını İmzalarken

Ronald Reagen döneminde ABD’nin askeri harcamalarının en yüksek seviyeye ulaşması yeni gemi projelerinin de ortaya çıkmasına neden olmuştur. Bu projelerin en kayda değerleri Ticonderoga Sınıfı Kruvazörler, Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler ve bu gemilerde kullanılmak üzere geliştirilmeye başlanan Aegis Savaş Kontrol Sistemi gibi yeniliklerdir.
 
Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler, denizcilik kabiliyetini önemli ölçüde artıran estetik bir formda tasarlanarak inşa edildi. Geminin bu formu sayesinde, açık denizde yüksek hızlarda seyir yapma fırsatı da doğmuş ve bu gövde yapısı ile modern savaş gemilerinin yapısal ana çerçevesi de oluşturulmuş oldu. Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin bu yeni gövde formunun bir başka önemli farkı ise eski sınıf destroyerlerin dikey yüzeye sahip üst yapıları yerine üst yapılarının açılı tasarıma sahip olmasıydı. Bu yeni üst yapı formu sayesinde Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler, azaltılmış radar kesitine sahip olmuş ve gemilerin güdümlü füzeler tarafından tespit edilmesini zorlaştırmıştır.
 
Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin inşa tekniğinde ve kullanılan materyallerde de büyük değişimler söz konusuydu. Önceki sınıf destroyerlerde, üst yapının ağırlığını azaltmak için çelik gövdenin üzerine daha hafif olan alüminyumdan yapılmış bir üst yapı kullanılıyordu. Ancak geçmişte yaşanan bazı olaylar sonucu bu inşa uygulamasının dezavantajları ortaya çıktı.
 
1975 yılında USS Belknap (CG-26) güdümlü füze kruvazörünün Sicilya açıklarında John F. Kennedy uçak gemisi ile çarpışması sonucu çıkan yangında geminin alüminyumdan inşa edilmiş tüm üst yapısı yanarak çökmüş ve sonuçta gemide ağır hasar ve ölümler meydana gelmişti. Alüminyum üst yapı kullanımı ile ilgili bir diğer sıkıntı ise Oliver Hazard Perry Sınıfı Firkateynlerin alüminyumdan inşa edilmiş üst yapılarında metal yorgunluğundan dolayı çatlakların meydana gelmesiydi. Bir başka önemli olay ise 1982 yılında İngiltere ile Arjantin arasında yaşanan Falkland Savaşı’nda alüminyum üst yapıya sahip gemilerin aldığı isabetler neticesinde, hasarın çelik zırhla kaplanmış bölgelere göre çok olmasıydı. Dolayısıyla Alüminyum üst yapıların metal yorgunluğuna karşı dayanımının az olması, ısıya karşı daha az dayanıklı olması ve modern savaşlarda kullanılan füzelerin alüminyumdan yapılmış bölgelere daha fazla hasar vermesinden dersler çıkartan tasarımcılar ile donanma yetkilileri Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin çelik konstrüksiyon ile inşa edilmesine karar verdiler. 

USS Belknap'ın Yaptığı Kaza

USS Belknap (CG-26) Yaptığı Kaza Neticesinde Üst Yapısında Oluşan Hasar

Tabi ki gemilerin sağlamlığı ve koruması ile ilgili alınan bu kararın bir dezavantajı da vardı. 2. Dünya Savaşı sırasında 4 yılda Fletcher Sınıfı Destroyerlerden 175 adet üreten ABD tersaneleri, teknolojik aletlerin çoğalması, silah sistemlerinin büyük değişimlere girmesi ve gemi boyutlarının muazzam seviyelerde büyümesiyle bahsi geçen sayılara ulaşması imkansızdı. Gemilerin hızlı inşa etmek için ve ağılık azaltımından dolayı alüminyum üst yapılar inşa faaliyetlerini bir miktar hızlandırsa da; 1. Dünya Savaşı veya 2. Dünya Savaşı’ndaki sayılara ulaşması mümkün olmamıştır. Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin, çelik gövde ve çelik üst yapı ile inşa edilmesi ise inşa sürecini biraz daha uzatmıştır. Bu durumu bir örnek ile açıklayacak olursak; Gearing Sınıfı Destroyerlerden, 1944 yılı ile 1951 yılları arasında (7 yıl) 98 adet üretilmişken; Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerden 1988 yılı ile 2020 yılları arasında (32 yıl) 70 adet üretilmiştir. Yukarıda verdiğimiz rakamlardan anlaşılacağı üzere Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin inşa sürecinin daha önceki sınıf destroyerlerin inşa sürelerine göre bir hayli uzamış gözükmektedir. Ancak az inşa edilen gemilere karşın etkinlik olarak geçmişte inşa edilmiş destroyerlere göre büyük farklar olduğu da aşikârdır. Kısaca önceki sınıflarda inşa edilen 4 adet destroyere karşılık 1 adet Arleigh Burke Sınıfı Destroyer bu 4 destroyer ile aynı koruma veya saldırı etkisini göstermektedir.

 
Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin gövde inşasında son teknolojik gelişmeler de uygulanmıştır. ABD donanma yetkililerin Falkland Savaşı’ndan çıkarttığı bir başka ders, gemilerin hayati öneme sahip alanlarının çift aralıklı çelik zırh (roketlere karşı tampon bölge oluşturmak için) ve kevlar spall ile korunması olmuştur. Bu sayede geminin dış zırhına çarpan mermi/füze, iki zırhlı bölüm arasında bulunan kevlar ile absorbe edilmiş oluyordu. Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler, nükleer, biyolojik ve kimyasal savaşa (NBC) karşı hava filtreleme sistemi ve herhangi bir NBC saldırısı durumunda "karşı önlem yıkama sistemi" bulunan ilk ABD savaş gemi sınıflarından birisi olarak dikkat çekici bir özelliğe sahiptir.
 
Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerde silah sistemi olarak standart, 5 inch (127mm) / 54 kalibre MARK-45 Mod-1/2/4 çok amaçlı top,  20mm MARK-15 Phalanx Cıws ve 25 mm M242 Bushmaster otomatik makineli tüfek bulunmaktadır. Ancak Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin asıl farkı geminin güçlü radarları ve AEGIS savaş yönetim sistemi sayesinde ortaya çıkmaktadır. Bu güçlü sensör, erken uyarı, sonar ve radar sistemi sayesinde Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler bünyesinde bulunan füzeler ile uçaksavar harbi (AAW), denizaltı karşıtı savaş (ASW) ve yüzey hedeflerine karşı savaş (ASuW) gibi çok yönlü bir gemi rolüne bürünmüştür. Aegis Balistik Füze Savunma Sisteminin bir parçası olarak AN/SPY-1 aşamalı radar sistemlerine ve ilgili füze yüklerine yapılan yükseltmelerle, bu sınıftaki gemiler aynı zamanda Tomahawk füzeleri ile hem stratejik kara saldırısı rolünü yerine getirebiliyor hem de mobil anti-balistik füze ve anti-uydu silahları kullanma kabiliyetine ulaşmıştır.

USS Arleigh Burke (DDG-51)

25 mm M242 Bushmaster Otomatik Makineli Tüfek

Tüm bu teknolojik yeni özellikler sayesinde Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler, ABD donanmasının günümüzde tek kullanımda olan destroyer sınıfı olarak yerini almıştır. Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerden önce inşa edilerek görev yapan tüm destroyerler ise ya emekli edilerek donanma envanterinden çıkartılmış yada başka ülkelere satılmıştır. Bu bakımdan ABD donanmasında önceki senelerde yüzlerce olan destroyer sayısı yerini tamamen Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlere bırakmış ve günümüzde ABD donanmasında inşa edilmiş 70 adet destroyerden 69 adedi aktif olarak görev yapmaktadır.
 
2000’li yılların başında ABD donanması envanterden çıkartılan Spruance ve Kidd Sınıfı Destroyerlerin yerine gelişmiş teknolojilere ve düşük radar kesitine sahip yeni bir destroyer tasarımı için harekete geçti. Bu kapsamda DD-21 (21. Yüzyıl Destroyerleri "21st Century Destroyer") programı kapsamında yeni destroyer tasarımına başlandı. 2001 yılında Kongre, DD-21 programında kesintilere gitti ve program DD(X) olarak yeniden isimlendirildi. 2009 yılının Ocak ayına gelindiğinde, geminin tasarımındaki 12 kritik teknolojiden dördünün uygulanabilir olduğu, altısının ise gemi inşası sırasında uygulanabilirliğinin kontrol edileceği konusunda rapor yayınlandı.
 
Bu gelişmeler kapsamında Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin inşasına 2009 yılında onay verildi ve 2011 yılında inşasına başlandı. İnşa edilen bu gemiler destroyer olarak sınıflandırılmıştır. Ancak Zumwalt Sınıfı Destroyerler, ABD donanması bünyesinde o güne kadar aktif olarak kullanılmış tüm destroyer ve kruvazörlerden çok daha büyüktür. Bu büyüklük farkını bir örnek ile daha iyi anlayacağız. Ticonderoga Sınıfı Kruvazörler, 9600 ton ağırlığa ve 173 metre uzunluğa sahipken; Zumwalt Sınıfı Destroyerler, 15100 ton ağırlığa ve 190 metre uzunluğa sahiptir. Bu farktan anlaşılacağı üzere yeni tasarım destroyerlerin boyutsal ve ağırlık olarak ulaştığı nokta dikkat çekicidir. Anlaşılacağı üzere Zumwalt Sınıfı Destroyerler, sadece eski sınıf destroyerler değil, herhangi bir modern kruvazörden bile büyük ve ağırdır. Dolayısıyla ilerleyen yıllarda sınıflandırma kavramlarında bir karmaşa doğma ihtimali de görülmektedir.
 
Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin en dikkat çekici özelliği dış görünüş olarak hiçbir gemiye benzememesidir. Geminin bu şekilde tasarlanmasının nedeni ise düşük radar kesiti (RCS) gereksiniminden kaynaklanmaktadır. Zumwalt Sınıfı Destroyerler, görünüm olarak ilk ‘’zırhlı’’ gemilerden birisi olan ve Amerikan İç Savaşı sırasında USS Monitor ile Dünya’nın ilk zırhlı muharebesini yapan Konfedarasyon Donanmasında görevli CSS Virginia‘ya benzemektedir.

CSS Virginia

Zumwalt Sınıfı Destroyerler, gelişmiş teknolojisi sayesinde benzer savaş gemilerine göre daha az mürettebat gerektirecek şekilde tasarlanmıştı. Gemilerin silah sistemleri birçok yeniliği bünyesinde barındırıyordu. Özellikle geminin radar kesitini (Stealth) azaltmak için gemi üzerine konulacak top taretlerinde büyük yenilikler yapılmıştı. Bu kapsamda, Gelişmiş Silah Sistemi (The Advanced Gun System) olarak isimlendirilen ve gemi güvertesinde 2 adet bulunacak özel imalat 155mm’lik toplar kullanıldı. Bu silah sistemi dakikada 10 mermi artışı yapabilmekte ve 154 kilometre menzili bulunmaktaydı. Bu kadar seri atış yapan top ilk başlarda namlu ısısının çok yükselmesinden dolayı sorunlar yaşadı. Namlunun aşırı ısınmasını önlemek için su soğutuculu özel bir sistem geliştirildi. Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin toplarında kullanılacak mermilerin maliyeti çeşitli etkenlerden dolayı artmış ve mermilerin fiyatı 800.000 ile 1 milyon Dolar aralığına kadar yükselmiştir. Bu yüksek maliyetten dolayı donanma Zumwalt Sınıfı Destroyerlerde, bu mermilerin kullanımını iptal ederek alternatif mühimmat arayışına girmiştir.

USS Zumwalt (DDG-1000)

Başlangıçta, Zumwalt Sınıfı Destroyerlerden 32 adet inşa edilmesi planlandı ve bu gemiler için 9.6 milyar dolarlık ar-ge maliyeti ayrıldı. 2016 yılının Nisan ayında yapılan değerlendirme ile inşa halindeki üç Zumwalt Sınıfı Destroyerin toplam maliyetinin, araştırma ve geliştirme maliyetleriyle birlikte; yaklaşık 22,5 milyar dolar olduğu ve bu da gemi başına ortalama 7,5 milyar dolar olduğu açıklandı. Maliyetin yüksekliğini daha iyi anlayabilmek için aynı dönemde inşa edilen bir başka yüksek maliyetli savaş platformu ile karşılaştırmak daha doğru olacaktır. Aynı dönemde nükleer güçle çalışan Virginia Sınıfı Denizaltının birim maliyeti yaklaşık 2.7 milyar dolar idi. Haliyle Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin gemi başına birim maliyetinin ne kadar yüksek olduğunu bu örnekle görmüş oluyoruz. Maliyet tahminlerinin aşılması ve gemi teçhizatlarında yaşanan bir dizi sorundan dolayı, bu sınıfa ait inşa edilecek gemilerin sayısı önce 24 adede, ardından 7 adede ve son olarak 3 adede düşürüldü. Alınan bu kararla bir zamanlar ABD Donanmasının gelecekteki yüzey filosunun belkemiği olarak görülen Zumwalt Sınıfı Destroyerlerden sadece 3 adet üretilebildi. 2008 yılının Temmuz ayından itibaren Donanma, Kongre'nin Zumwalt Sınıfı Destroyeri tedarik etmesini durdurmasını ve bu gemilerin yerine yeni Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerden inşa edilmesini istedi. Böylelikle 2015 yılından itibaren 15 adet Arleigh Burke Sınıfı Destroyerin inşasına başlanmış ve 2021 yılı itibarı ile 8 adet gemi ABD donanmasında göreve başlamıştır.
 
Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin yüksek maliyeti ve verimsiz olmalarından dolayı inşasının durdurulmasıyla ABD donanması yeni bir destroyer tasarımı için harekete geçti. Bu yeni destroyer ihtiyacı ABD donanmasının mevcut kullanımda olan Ticonderoga Sınıfı Kruvazörler ve 1990’lı yıllarda göreve başlamış olan ilk versiyon Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerin kullanım ömrünün 2020 yılında dolmaya başlamasından ileri geliyor. Bir başka neden ise önceden inşa edilmiş destroyerlerin artık daha güçlü sensör sistemlerine, radar teknolojisinin modernize edilmesine ve füze savunma sistemlerinin geliştirilmesine ihtiyaç duymasından kaynaklanmaktaydı.  Bu arada, Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin inşasının durdurulmasındaki bir başka faktörde hava ve füze savunmasına karşı yeterli bulunmamalarıydı.
 
Yukarıda zikrettiğimiz nedenlerden ötürü ABD donanması Ticonderoga Sınıfı Kruvazör ebadında ve Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin ağırlığında olması planlanan yeni bir destroyer tasarımı üzerinde çalışmaya başladı. Bu çalışma kapsamında 2021 yılının Haziran ayında kurulan program ofisi ile yeni sınıf destroyer DDG(X) tasarımına başlanmış oldu. 2022 yılının Şubat ayında ise Gibbs & Cox tasarım ve mühendislik firması ile sözleşme imzalanarak tasarım konusunda destek alınmaya başlandı.

DDG(X) Konsept Çalışması

Bu yeni tasarım destroyer, mevcut ABD Donanması muhriplerine kıyasla, Zumwalt Sınıfı Destroyerlerin kullandığı tahrik sistemi ile donatılmasına karar verildi. Bu sayede destroyerin seyir menzili mevcut gemilere göre %50 uzaması ve denizde kalma süresinin %120 artması planlanmaktadır. Tasarlanan destroyerde kullanılacak sensör, radar ve elektronik harp yönetim sistemleri ise Arleigh Burke Model-3 Sınıfı Destroyerlerde kullanılan AN/SPY sistemlerinin modernize edilmiş hali olacak. Yeni tasarlanan destroyerlerin silah sistemi, Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerde kullanılan sistemler ile birlikte, hipersonik füzeler için 12 hücreli daha büyük fırlatıcı bloğu ve 150 ila 600 kW arasında değişen lazer silahlarına sahip olması beklenmektedir.

AN/SPY-6 Aşamalı Radar Sistemi

ABD'nin bahsi geçen bu yeni tasarım destroyerleri hayata geçirme başarısı göstermesi durumunda, destroyer kavramı geçmişte olduğu gibi bir kez daha evrim geçirerek yeni bir dönemin başlayacağı aşikâr. Ancak ABD’nin önünde Zumwalt Sınıfı Destroyerler gibi bir başarısızlığın olduğunu da unutmamak gerekiyor. Eğer yeni tasarım destroyer aynı Zumwalt Sınıfı Destroyerlerde yaşanan mali ve teknolojik sıkıntılarla karşılaşırsa ABD’nin yeni teknolojilerin hayata geçirilmesi konusunda bir duraklama dönemine girdiğini söyleyebiliriz. Bu durumun gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini ise bize zaman gösterecek…

 
RAKAMLARLA AMERİKAN DESTROYERLERİ
 
Yukarıda detaylı olarak incelediğimiz ABD Deniz Kuvvetleri bünyesinde görev yapan destroyer sınıfları ile ilgili birazda rakamsal veriler üzerinden inceleme yapalım. ABD deniz kuvvetleri bünyesinde göreve başlayan ilk destroyer sınıfı olan Bainbridge Sınıfı Destroyerlerden günümüzde göreve başlayan Zumwalt Sınıf Destroyerlere kadar toplam 1017 adet Destroyer inşa edilmiş ve hali hazırda Arleigh Burke Sınıfı Destroyerlerden 7 adet inşa halindedir. İnşa halindeki gemilerin de filoya katılmasıyla bu rakam 1024 adede ulaşmış olacak. Geçmişten günümüze kadar bu sayıda aynı tip gemi üretiminin olduğunu sanmıyorum. Ayrıca bu saatten sonra bu rakama yaklaşacak başka bir devlet olma ihtimali de bir hayli düşük. İlerleyen yıllarda belki Çin bunu başarır…
 
ABD Donanması özellikle 1. Dünya Savaşı ve 2. Dünya Savaşı boyunca yüksek adetlerde ürettiği gemiler sayesinde bu rakamlara ulaştığını unutmamamız lazım. Geçmişten günümüze kadar ABD Donanmasının en çok ürettiği destroyer sınıflarını sıralayacak olursak: 

1-) Fletcher Sınıfı Destroyerler (İnşa Tarihleri: 1941 - 1945) 175 adet

2-) Clemson Sınıfı Destroyerler (İnşa Tarihleri: 1918 - 1922) 156 adet

3-) Wickes Sınıfı Destroyerler (İnşa Tarihleri: 1917 - 1921) 111 adet

4-) Gearing Sınıfı Destroyerler (İnşa Tarihleri: 1944 - 1951) 98 adet

5-) Arleigh Burke Sınıfı Destroyerler (İnşa Tarihleri: 1988 - günümüz) 70+7 adet

Yukarıdaki listede gördüğünüz üzere bu zamana kadar en çok inşa edilmiş destroyerlerin toplamı 617 adedi bulmuş durumdadır. Dolayısıyla günümüze kadar inşa edilmiş destroyerlerin yarıdan fazlası yukarıda listede verilen 5 sınıf destroyer üzerine yoğunlaşmış gözüküyor.
 
ABD donanması, 1899 yılından günümüze kadar alt sınıflar hariç 35 ayrı sınıfta destroyer tasarlayıp inşa etmiş ve yeni bir sınıf destroyer (DDG-X) ise tasarım aşamasındadır. Her üretilen sınıf kendi içinde yenilikler içermekle birlikte; yukarıda detaylarını verdiğimiz gibi bazı sınıflar denizcilik tarihi açısından dönüm noktası oluşturmuştur. Bu dönüm noktalarına en iyi örnekler ise Fletcher Sınıfı Destroyerler ve Spruance Sınıfı Destroyerler gösterilebilir.
 
Tabi ki ABD bu kadar çok sayıdaki gemiyi sadece kendi donanması bünyesinde kullanıp, emekli etmemiştir. ABD donanması inşa ettiği destroyerleri çeşitli sebeplerle başka ülkelere ihraç etmiş veya hibe etmiştir. ABD, özellikle 2. Dünya Savaşı sırasında ve Soğuk Savaş döneminde müttefik donanmalarına bu gemilerden bolca yollamıştır. Bu noktada bazı ilginç geçişlerin olduğunu da belirtmek gerekiyor.

Örneğin 2. Dünya Savaşı’nın sonuna doğru İtalyanların savaştan çekilmesi üzerine müttefikler tarafından İtalyan Donanması’nın paylaşımı sırasında Sovyetler Birliği ile Amerika ve İngiltere arasında anlaşmazlıklar çıkmıştı. Bu anlaşmazlık daha önce Amerika ile İngiltere arasında yapılan anlaşma uyarınca Kraliyet Donanması’nın emrine verilen destroyerlerden, 3 adet Wickes ve 1 adet Clemson Sınıfı Destroyerin, Sovyetler Birliği Donanmasına devredilmesiyle son bulmuştur. Bahsi geçen 3 adet Wickes Sınıfı Destroyerden 2 adedi daha önce İngiltere tarafından Kanada Kraliyet Donanmasına devredildiğini de ayrıca belirtmek gerekiyor. Burada ironik olan ise bu Devletlerin bu devir teslimden yaklaşık 4-5 sene sonra birbiri ile ''Soğuk Savaş'' dönemine girecek olmasıdır.

Sovyetler Birliği Donanmasına Devredilen Wickes Sınıfı Destroyer (Derzky)

Yine 2. Dünya Savaşı boyunca müttefik konvoylarına refakat etmek için kullanılan ABD destroyerleri, diğer devletlere ait donanmalara destek olmak için de verilmiştir. Burada işin ilginç yanı bir destroyerin birden çok devlete devredilmesidir. Örneğin Wickes Sınıfı Destroyerlerden İngiltere’ye 10 adet devredilmiş; bu devredilen destroyerlerden 3 adedi Kanada Kraliyet Donanmasına İngiltere tarafından devredilmiş ve Kanada bu 3 destroyerden 2 adedini yapılan anlaşma kapsamında Sovyetler Birliğine devretmiştir. Yani bir Destroyer 4 ayrı ülke tarafından kullanılmıştır. Bu durum ile ilgili örnekler çoğaltılabilir. Yine Wickes Sınıfı Destroyerler üzerinden gidecek olursak; yukarıda bahsettiğimiz İngiltere'ye verilen 10 destroyerden 2 adedinin de Norveç Kraliyet Donanmasına devredildiğini görebiliriz.
 
Amerikan Destroyerleri ile ilgili ilginç bir başka bilgi ise 2. Dünya Savaşı’nda Japon İmparatorluk Donanmasının Clemson Sınıfı bir destroyer kullanmasıdır. 1942 yılında Surabaya Adasında tamir için kuru havuza alınan USS Stewart (DD-224) Japonlar tarafından hasarlı olarak ele geçirildi ve tamir edilerek savaşın sonuna kadar Japon İmparatorluk Donanmasında görev aldı. Yani bir Amerikan Destroyeri 2. Dünya Savaşı’nda baş düşmanı olan Japon İmparatorluğu tarafından ele geçirilerek kullanılmış oldu.

USS Stewart (DD-224)

Amerikan destroyer sınıflarından başka ülkelere devredilen birçok sınıfta gemi olmuştur. En çok ihraç edilen sınıflar ise sırasıyla:

1-) Gearing Sınıfı Destroyerler: 64 adet

2-) Fletcher Sınıfı Destroyerler: 55 adet

3-) Allen M. Sumners Sınıfı Destroyerler: 31 adet

Yukarıdaki listede görüldüğü üzere ABD bu 3 sınıf destroyerden toplam 150 adet ihraç etmiştir. Bu rakam günümüze kadar başka ülkelere satılan veya hibe edilen destroyerlerin yaklaşık %60’lık kısmına tekabül etmektedir. Yukarıda bahsi geçen 3 sınıfa ait destroyerlerin 2. Dünya Savaşı sırasında ve 2. Dünya Savaşı sonunda inşa edildiği de dikkat çeken başka bir husustur. Bu destroyerler Soğuk Savaş’ın başlaması ile birlikte Batı Bloku olarak tabir edebileceğimiz Devletler veya ABD ile müttefik olan Devletlere bolca verildiği görülmektedir.  Bu bağlamda; geçmişten günümüze kadar Amerika'nın diğer ülkelere ihraç ettiği veya hibe ettiği destroyer sınıfları ve adetlerini listelemekte fayda var:

1-) TÜRKİYE: 24 Adet

Gleaves Sınıfı: 4 Adet
Fletcher Sınıfı: 5 Adet
Allen M. Sumner Sınıfı: 1 Adet
Robert H. Smith Sınıfı: 1 Adet

Gearing sınıfı: 13 Adet (Bu gemilerden 1 adedi yedek parça için kullanıldı.)

2-) İNGİLTERE: 31 Adet

Caldwell Sınıfı: 3 Adet
Wickes Sınıfı: 10 Adet

Clemson Sınıfı: 18 Adet 

3-) KANADA: 3 Adet

Wickes Sınıfı: 1 Adet
Clemson Sınıfı: 2 Adet

4-) İTALYA: 5 Adet

Benson Sınıfı: 1 Adet
Gleaves Sınıfı: 1 Adet

Fletcher Sınıfı: 3 Adet

6-) TAYVAN: 38 Adet

Benson Sınıfı: 2 Adet
Gleaves Sınıfı: 2 Adet
Fletcher Sınıfı: 4 Adet
Allen M. Sumner Sınıfı: 10 Adet (Bu gemilerden 2 adedi yedek parça için kullanıldı.)
Gearing Sınıfı: 16 Adet (Bu gemilerden 1 adedi yedek parça için kullanıldı.)
Kidd Sınıfı: 4 Adet

7-) JAPONYA: 4 Adet

Gleaves Sınıfı: 2 Adet
Fletcher Sınıfı: 2 Adet

8-) YUNANİSTAN: 23 Adet

Gleaves Sınıfı: 2 Adet
Fletcher Sınıfı: 6 Adet

Allen M. Sumner Sınıfı: 1 Adet
Gearing Sınıfı: 9 Adet (Bu gemilerden 2 adedi yedek parça için kullanıldı.)
Charles F. Adams Sınıfı: 5 Adet (Bu gemilerden 1 adedi yedek parça için kullanıldı.)

9-) ARJANTİN: 10 adet

Fletcher Sınıfı: 5 Adet
Allen M. Sumner Sınıfı: 4 Adet (Bu gemilerden 1 adedi yedek parça için kullanıldı.)

Gearing Sınıfı: 1 Adet

10-) BREZİLYA: 14 Adet

Fletcher Sınıfı: 7 Adet
Allen M. Sumner Sınıfı: 5 Adet

Gearing Sınıfı: 2 Adet

11-) ŞİLİ: 5 Adet

Fletcher Sınıfı: 3 Adet

Allen M. Sumner Sınıfı: 2 Adet

12-) KOLOMBİYA: 3 Adet

Fletcher Sınıfı: 1 Adet

Allen M. Sumner Sınıfı: 2 Adet

13-) MEKSİKA: 4 Adet

Fletcher Sınıfı: 2 Adet

Gearing Sınıfı: 2 Adet

14-) PERU: 2 Adet

Fletcher Sınıfı: 2 Adet

15-) GÜNEY KORE: 12 Adet

Fletcher Sınıfı: 3 Adet
Allen M. Sumner Sınıfı: 2 Adet

Gearing Sınıfı: 7 Adet

16-) İSPANYA: 11 Adet

Fletcher Sınıfı: 6 Adet

Gearing Sınıfı: 5 Adet

17-) BATI ALMANYA: 6 Adet

Fletcher Sınıfı: 6 Adet

18-) VENEZUELA: 2 Adet

Allen M. Sumner Sınıfı: 2 Adet

19-) İRAN: 4 Adet (İran İslam Devrimi öncesi satılan gemiler)

Allen M. Sumner Sınıfı: 2 Adet

Gearing Sınıfı: 2 Adet (Bu gemilerden 2 adedi yedek parça için kullanıldı.)

20-) PAKİSTAN: 6 Adet

Gearing Sınıfı: 6 Adet

21-) EKVADOR: 1 Adet

Gearing Sınıfı: 1 Adet

22-) AVUSTURALYA: 1 Adet

Charles F. Adams: 1 Adet (Eğitim gemisi olarak kullanılmıştır.)

Yukarıdaki listenin toplamına baktığımızda ABD 22 ülkeye toplam 209 adet destroyer satmış veya hibe etmiştir. Bu rakamda bu zamana kadar ABD'nin ürettiği destroyerlerin toplamı olan 1017 adedin yaklaşık %21'lik kısmına tekabül etmektedir. En çok ihraç edilen 5 ülke sırasıyla: Tayvan 38 adet - İngiltere 31 adet - Türkiye 24 adet - Yunanistan 23 adet ve Brezilya 14 adet olarak görüyoruz. İhraç edilen bu gemilerden toplam 11 adedi yedek parça için ve 1 adedi eğitim gemisi olarak kullanılmıştır. Yukarıda bulunan listede ABD tersaneleri tarafından başka ülkelere üretilen gemiler dâhil edilmemiştir.

Yukarıdaki listeye dâhil edilmemiş bazı özel durumlarda bulunmaktadır. Örneğin Batı Almanya'ya Fletcher Sınıfı Destroyerlerden satılan 6 adet Zerstörer Sınıfı Destroyerden 4 adedi ilerleyen dönemde Amerika'nın izni ile Yunanistan Donanmasına devredilmiştir. Bu gemilerden 2 tanesi (Zerstörer 4 ve Zerstörer 5) yedek parça için kullanılmış; diğer 2 tanesi (Zerstörer 2 ve Zerstörer 3) Kimon ve Nearchos ismi ile Yunanistan Donanmasında görev almıştır. Dolayısıyla Yunanistan Donanmasına katılan ABD yapımı Destroyer sayısı aslında 23 değil 27 olarak görülebilir.

Listeye bakıldığında ABD destroyerleri Avrupa’dan Asya’ya, Asya’dan Güney Amerika’ya kadar birçok bölgeye satılmış/hibe edilmiş ve kullanılmıştır. Bu listede asıl dikkati çeken ülke ise Tayvan’dır. Yukarıdaki liste ve adetler incelendiğinde geçmişten günümüze kadar ABD’nin en çok destroyer sattığı ülke Tayvan olarak karşımıza çıkmaktadır. Günümüzde özellikle hem askeri alanda hem de ekonomik alanda ABD-Çin çekişmesi dikkate değer derecede artmıştır. Bu durum göz önüne alındığında ABD’nin Çin’i çevreleme ve açık denizlere ulaşmasını engelleme misyonunun Soğuk Savaş’ın ilk filizlendiği yıllardan itibaren uygulandığı pek tabi söylenebilir. Özellikle ABD’nin 1999 yılında son ihraç ettiği Kidd Sınıfı Destroyerler Tayvan’a verilmiştir. Bu yönden ABD’nin Tayvan ile yakın ilişkilere ve silahlanma yardımına ne kadar önem verdiğinin bir göstergesidir.

İngiltere, 1. Dünya Savaşı’nın sonuna kadar Dünyadaki en büyük deniz gücüne sahipken; 1922 yılında imzalanan Washington Deniz Silahsızlanma Anlaşması’ndan en çok zarar gören ülke olmuştur. Bu anlaşma neticesinde, getirilen sınırlandırmalardan dolayı İngiltere birçok gemisini ya emekli ederek sökmek zorunda kalmış yada yeni projelerini askıya almıştır. İngiltere bu anlaşmanın getirdiği kısıtlamaların ceremesini ise 2. Dünya Savaşı’nın başında fazlasıyla çekmiştir. Her ne kadar İngiltere, 2. Dünya Savaşı’nda da dünyanın en güçlü deniz kuvvetlerinden birine sahip olsa da eski haşmetli günlerin geride kaldığı da aşikârdı. Özellikle 2. Dünya Savaşı’nın başında ABD ve Kanada ile denizden yapılan tedarik konvoyları Alman denizaltıları için ilk ve kolay hedef olmaları İngiltere’yi zor durumda bırakıyordu. Bu konvoylara refakat eden destroyerlerin yetersiz kalması ve ABD’nin tarafsız olmasından dolayı 1940 yılında ABD ile İngiltere arasında bir anlaşma yapılmış ve bu anlaşma kapsamında ABD destroyerlerinin bir kısmı İngiltere emrine verilmiştir. İşte bu anlaşma kapsamında İngiltere değişik sınıflarda 31 adet destroyer almıştır. Bu adet ile İngiltere, ABD’nin en çok destroyer ihraç ettiği ülkeler sıralamasında 2. sırada yerini almıştır.

Aynı şekilde ABD dengeli ihracat politikası ile aralarında anlaşmazlıklar bulunan iki ülke donanmalarının birbirine üstün gelmeden çekişmesine izin vermiş ve bu sayede birçok silah satışı yapmıştır. Bahse konu bu ülkeler ise Türkiye ile Yunanistan’dır. Özellikle iki ülkeye satılan destroyer adetleri birbirine çok yakındır ve ABD’nin en çok ihraç ettiği destroyer sıralamasında bu iki ülke sırasıyla 3. ve 4. sırada gözükmektedir. Tabi ki ABD, bahse konu bu ülkelere sadece destroyer değil başka savaş ekipmanları da satmıştır. Özellikle deniz gücü anlamında bu ülkelerin aldığı savaş gemileri 1980’li yıllardan sonra destroyerlerin ağırlık ile boyutlarının büyümesi; bunun sonucu olarak bakım ve idame masraflarının çoğalmasından dolayı firkateyne evrilmiştir.

1952 yılında Amerika ve İngiltere istihbarat teşkilatlarının düzenlediği gizli operasyon (Bkz. Ajax Operasyonu) sonucu Muhammed Musaddık iktidardan düşürülmüş ve İran Şahı Rıza Pehlevi iktidar gücünü yine kendi etrafında toplamıştı. Bu tarihten sonra petrol gelirlerinin getirdiği büyük miktarda para ile İran şahı ‘’Beyaz Devrim’’ olarak adlandırılan bir reform hareketine başlamıştı. Bu hareket kapsamında İran büyük askeri teçhizat alımları yapmaya başladı ve bu ekipmanları aldığı ülke ise ABD idi. Bu alımlar kapsamında ilk alınan gemiler Allen M. Sumner Sınıfı Destroyerler olmuştur. 1972 yılından itibaren teslim edilmeye başlanan Allen M. Sumner Sınıfı 2 adet destroyerin (USS Zellars (DD-777) -  USS Stormes (DD-780)) ismi sırasıyla IRIS Babr (D-61) ile IRIS Palang (D-62) olarak değiştirilmiş ve İran Kraliyet Donanması’nda göreve başlamıştır. Bu iki destroyer İran İslam Devrimi’nden sonra da kullanımına devam edilmiş ve yedek parça tedarik sıkıntılarından dolayı İran Donanması gemileri 1994 yılında emekli ederek hurdaya ayırmıştır. İran’ın devrimden önce gerçekleştirdiği bir diğer destroyer alımı ise Gearing Sınıfı Destroyerlerden oluşmaktaydı. Gearing Sınıfı 2 adet destroyeri (USS Kenneth D. Bailey (DD-713) - USS Bordelon (DD-881)) 1975 yılında teslim alan İran; bu destroyerleri yedek parça temini için kullanmıştır. İran’ın ABD ile bir diğer destroyer anlaşması ise İran İslam Devrimi ile sekteye uğrayıp İran’a teslim edilmeden ABD donanmasının bünyesine katılan Kidd Sınıfı 4 adet destroyer olmuştur. Eğer İran Şahı Rıza Pehlevi iktidardan İslam Devrimi ile devrilmemiş olsa idi ABD’nin günümüzde en iyi müşterileri arasında yer alan Körfez Ülkeleri gibi İran’da en çok silah sattığı ülkelerden birisi olacağını söyleyebiliriz.

İran Donanmasına Verilen Allen M. Sumner Sınıfı Destroyer (IRIS Babr (D-61))

Yukarıdaki listeyi incelediğimizde ABD’nin, Güney Amerika ülkelerine de çok sayıda destroyer verdiği görülmektedir. Güney Amerika ülkelerine verilen toplam 37 adet destroyerden anlaşılacağı üzere Soğuk Savaş boyunca ABD’nin bölgede SSCB yayılımına karşı etkin olmaya çalıştığı sonucu çıkartılabilir. Bunun sonucu olarak 1900’lü yıllardan beri Güney Amerika’da etkin bir güç olmaya çalışan ABD’nin bu etkinliğini Soğuk Savaş dönemi boyunca da devam ettirmeye çalıştığını söyleyebiliriz. Bu etkinlik sadece silah satışı üzerinden değil; ekonomik olarak ta kendini dönem dönem fazlasıyla göstermiştir.

Avrupa’da 2. Dünya Savaşı’nın sona ermesi ve SSCB etki alanında kalan Devletlerde Komünist iktidarların başa geçmesiyle kıtada iki kutuplu bir devre girilmesiyle yıkıma uğramış Avrupa Devletleri’nin çoğu ihtiyacı ABD tarafından karşılanmaya başlandı. ABD, Avrupa Devletleri’nin Sovyet tehdidine karşı ayakta kalabilmeleri için hem ekonomik hem de silah yardımında bulunmuştur. Bu yardımlar kapsamında 2. Dünya Savaşı’nda, Almanya ve İtalya’ya karşı savaşan ABD bu iki ülkeye askeri teçhizat yardımı ile birlikte Deniz Kuvvetlerinin güçlendirilmesi için destroyerde verildiği görülmektedir. Bu kapsamda 2. Dünya Savaşı sonrası Türkiye ve Yunanistan dışında Avrupa Devletlerine 22 adet destroyer verilmiştir. Özellikle bu adetler içerisinde İspanya’nın satın aldığı 11 adet destroyer başı çekmektedir. Almanya ise Fletcher Sınıfı 6 adet destroyer almıştır.

İlerleyen yıllarda Almanya, firkateyn inşası konusunda ABD ile yarışacak konuma gelmiş olsa da Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerin bir alt sınıfı olarak görülen 3 adet Lütjens Sınıfı Destroyer inşasını ABD tersanelerinde inşa edilmiştir. Yine Charles F. Adams Sınıfı Destroyerlerin bir alt sınıfı olarak görülen 3 adet Perth Sınıfı Destroyer Avusturalya adına ABD tersanelerinde inşa edilmiştir. Avusturalya bu gemilerde görev yapacak personelin eğitiminin ABD’de yapılmasından dolayı masraf ve eğitim süresinden tasarruf edebilmek için ABD’nin donanma envanterinden çıkartarak emekli ettiği USS Goldsborough (DDG-20) destroyerini 2.337.462 Dolara sattı. İlerleyen yıllarda bu eğitim gemisi Perth Sınıfı Destroyerlerde kullanılmak üzere yedek parça için kullanılarak parçalandı.

TÜRK DENİZ KUVVETLERİ ÖZELİNDE ABD DESTROYERLERİ

2. Dünya Savaşı sırasında tarafsızlığını koruyarak büyük bir yıkımdan kurtulan Türkiye; savaş sonrası gelişen siyasi konjonktür ışığında kendisini Batı İttifakı içerisinde bulmuş ve 1950 yılında başlayan Kore Savaşı’na asker göndererek NATO bünyesine katılmıştır. Türkiye 2. Dünya Savaşı sonrası Truman Doktrini ve Marshall Yardımları ile ABD’den hem askeri hem de ihtiyaç malzemeleri olarak yardımlar almıştır. Bu yardımlar kapsamında Türk Deniz Kuvvetleri’nin de güçlendirilmesi için ABD tarafından ‘’Askeri Yardım Programı’’ kapsamında savaş gemileri verilmiştir.

Bu yardımlar kapsamında Gleaves Sınıfı 2 adet destroyer (USS Buchanan (DD-484) - USS McCalla (DD-488)) 29 Nisan 1949 tarihinde Türk Deniz Kuvvetleri’ne teslim edilmiş ve bu iki gemi sırasıyla TCG Gelibolu (D-346) ve TCG Giresun (D-345) isimleri verilmiştir. Verilmesi taahhüt edilen diğer 2 adet destroyer (USS Lansdowne (DD-486) - USS Lardner (DD-487)) ise bürokratik işlemlerin tamamlanmasını müteakip 10 Haziran 1949 tarihinde teslim edilmiş ve sırasıyla TCG Gaziantep (D-344) ve TCG Gemlik (D-347) isimlerini alarak Türk Deniz Kuvvetleri’nde göreve başlamıştır. Türk Donanmasında görev yapan bu sınıfa ait 4 gemiden TCG Giresun ve TCG Gaziantep, 1973 yılında donanma envanterinden çıkartılarak hurdaya ayrılmış; TCG Gemlik 1974 yılında donanma envanterinden çıkartılmış ve 1982 yılında Doğu Akdeniz’de gerçekleştirilen tatbikatta hedef gemi olarak kullanılarak batırılmıştır. TCG Gelibolu ise 1976 yılında donanma envanterinden çıkartılarak hurdaya ayrılmıştır.

TCG Gaziantep (D-344) ve TCG Giresun (D-345) Destroyerleri

Türk Deniz Kuvvetleri’nin ABD’den aldığı bir diğer destroyer sınıfı ise kaçınılmaz olarak 2. Dünya Savaşı’nda en çok üretilen destroyerler olan Fletcher Sınıfıdır. Fletcher Sınıfına ait ilk verilen gemi USS Clarence K. Bronson (DD-668) olmuş ve 14 Ocak 1967 tarihinde Türk donanmasına teslim edilerek TCG İstanbul (D-340) ismini almıştır. İkinci teslim edilen gemi USS Van Valkenburgh (DD-656) olmuş ve 28 Şubat 1967 tarihinde Türk Donanmasına teslim edilerek TCG İzmir (D-341) ismini alarak göreve başlamıştır. Bu 2 gemiden sonra 2 adet destroyer (USS Boyd (DD-544) - USS Cogswell (DD-651)) daha alınmış ve 1 Ekim 1969 tarihinde Türk donanmasına teslim edilmiştir. Bu iki gemi sırasıyla TCG İskenderun (D-343) ve TCG izmit (D-342) isimlerini almıştır. Fletcher Sınıfı Destroyerlerden Türk Deniz Kuvvetlerine son teslim edilen gemi ise USS Preston (DD-795) olmuş ve 15 Kasım 1969 tarihinde TCG İçel (D-344) ismini alarak Türk Donanması’nda göreve başlamıştır. Fletcher Sınıfı Destroyerler, başarılı tasarımı sayesinde ABD donanmasında olduğu gibi Türk Deniz Kuvvetleri’nde de uzun yıllar görevde kalmayı başarmış ve gelişen teknoloji ile modernizasyonlara cevap verememelerinden ve bakım maliyetlerinin yüksek olmasından dolayı Türk Deniz Kuvvetleri envanterinden kademeli olarak çıkartılarak hurdaya ayrılmıştır. Bu kapsamda 1980 yılında ilk emekliye ayrılan gemi TCG İzmit (D-342) olmuştur. Daha sonra 1981 yılında TCG İskenderun (D343) ile TCG İçel (D-344) emekliye ayrılmıştır. Türk donanmasında görev yapan son Fletcher Sınıfı Destroyerler olan TCG İstanbul (D-340) ve TCG İzmir (D-341) ise 1987 yılında donanma envanterinden çıkartılarak Türk Deniz Kuvvetlerindeki Fletcher Sınıfı Destroyerlerin devri kapanmış oldu.

TCG İstanbul (D-340)

TCG İzmir (D-341)

ABD tarafından Türkiye’ye devredilen Gleaves Sınıfı Destroyerler ile Fletcher Sınıfı Destroyerlerin teslim edildiği tarihler arasındaki 18 senelik dönemde Türk donanmasının modernizasyonu kapsamında başka destroyer alımları da gerçekleştirilmiştir. 1959 yılında Türkiye ile İngiltere arasında yapılan anlaşma kapsamında 4 adet M Sınıfı Destroyer alınmıştır. Bu alınan destroyerler ayrı bir konuyu kapsadığı için biz yine ABD’den alınan destroyerlere devam edelim.

Türk deniz Kuvvetleri daha önce hem ABD’den aldığı Gleaves Sınıfı Destroyerler hem de İngiltere’den aldığı M Sınıf Destroyerlerin kullanım ömrünün doldurması ile yeni destroyer alımları için harekete geçmiştir. Bu yeni alım kapsamında Allen M. Sumner Sınıfı Destroyer alımına karar veren Türkiye, ABD’den USS Hugh Purvis (DD-709) destroyerini 1 Temmuz 1972'de teslim almış ve TCG Zafer (D-356) olarak yeniden adlandırılmıştır. TCG Zafer Destroyeri, Türk Donanmasında 1993 yılına kadar görev yapmış ve bu tarihte donanma envanterinden çıkartılarak; 1994 yılında hurdaya ayrılmıştır.

TCG Zafer (D-356)

Türk Deniz Kuvvetleri’nin modernizasyonu kapsamında ABD’den alınan bir başka destroyer ise Robert H. Smith sınıfı USS Gwin (DM-33) destroyeriydi. Bu destroyerin en büyük özelliği torpido kovanları yerine mayın döşeme ve mayın arama üzerine tasarlanmasıydı. 15 Ağustos 1971 tarihinde Türk Donanması'na devredilen destroyer adı TCG Muavenet (DM-357) olarak değiştirildi ve Türk Donanması’nda görevine başladı.

25 Eylül 1992 ile 8 Ekim 1992 tarihleri arasında gerçekleştirilecek ‘’NATO Kararlılık Gösterisi 92’’ (Exercise Display Determination 92) tatbikatına Türk Donanması’nın diğer savaş unsurları ile katılan TCG Muavenet, tatbikatın 1. kısmını tamamladıktan sonra Saros Körfezine doğru alıyordu. Ancak 2 Ekim 1992 gecesi USS Saratoga (CV-60) Uçak Gemisi tarafından (yanlışlıkla???) atılan iki adet Sea Sparrow füzesi 3 mil uzaklıkta bulunan TCG Muavenet destroyerini vurdu. Füzelerden birisi kaptan köşküne isabet ederken, diğer füze ise savaş harekât merkezine isabet etti. Bu isabetler neticesinde gemide görevli 5 mürettebat öldü ve 19 mürettebat yaralandı. Gemi kullanılamaz hale geldiği için hurdaya ayrılarak donanma envanterinden çıkartıldı. Yapılan soruşturma neticesinde; hayatını kaybeden ve yaralanan mürettebata ABD tarafından tazminat ödenmesine karar verildi. ABD, Muavenet oalyı sonrası Türkiye’ye 8 adet Knox Sınıfı Firkateyn verdi. Olay sonrası bu verilen firkateynlerin TCG Muavenet Destroyerine karşılık tazminat olarak verildiği lanse edilse de; ilerleyen dönemde Türkiye’nin bu firkateynleri satın aldığı anlaşıldı. Olayın yaşandığı döneme kadar 3 savaş gemisine ‘’Muavenet’’ ismi verilmişti. Bu isme sahip ilk gemi, 1. Dünya Savaşı sırasında Çanakkale Deniz Savaşları’nda Goliath Zırhlısını batıran gemiydi. Görüldüğü üzere ilk Muavenet bizi gururlandırmışken; üçüncü muavenet bizi derin hüzünlere gark etmişti. 1993 senesinde Muavenet destroyerinin hurdaya ayrılması sonrası alınan Knox Sınıfı Destroyerlerden birisine yeniden ‘’Muavenet’’ ismi verilerek bu isim yaşatılmaya devam edilmiştir.

TCG Muavenet (DM-357)

Türkiye’nin, Soğuk Savaş boyunca ABD ile olan yakın ilişkisi sayesinde 70’li yılların ortalarına kadar birçok askeri araç ve gereç teminin de zorlanmamıştır. Bu durum Türk Deniz Kuvvetlerinde de aynı şekilde ilerlemiş ve deniz kuvvetlerinin modernizasyonu konusunda ABD savaş gemileri her zaman ilk tercih edilen savaş platformları olmuştur. 1970’li yılların başında Türk Donanmasının modernizasyonu kapsamında bir kez daha ABD’den destroyer alımına gidilmiş ve 17 Aralık 1971 tarihinde Gearing Sınıfı 2 adet Destroyer (USS Harwood (DD-861) - USS Forrest Royal (DD-872)) Türk Donanmasına teslim edilmiş ve bu gemilere sırasıyla TCG Kocatepe (D-354) ve TCG Adatepe (D-353) isimleri verilmiştir.

TCG Kocatepe (D-354), Türk Denizcilik tarihine bir başka elem verici olayla geçmiştir. Kıbrıs Barış Harekâtı kapsamında Türk Donanması, Akdeniz’de çevre güvenliği ve önleme görevi için konumlanmış durumdaydı. TCG Kocatepe’de önleme görevi kapsamında donanma ile hareket ederek Akdeniz’e açılmıştı. Tarihler 21 Temmuz 1974’ü gösterdiğinde hem istihbarat hatası hem de iletişim hatasından dolayı Türk hava kuvvetlerine ait F-104 Starfighter ve F-100 Süper Sabre uçakları TCG Kocatepe’yi bir Yunan destroyeri zannedilerek yanlışlıkla bombaladı. Bombalama sonucu gemi su almaya başladı ve geminin terk edilmesi emri verildi. TCG Kocatepe’nin bombalanması sonucu mürettebatının 54 üyesi öldü ve bu olay kayıtlara ‘’Kocatepe Olayı’’ olarak Türk Tarihindeki yerini aldı. TCG Kocatepe (D 354) 21 Temmuz 1974 tarihinde battıktan sonra Türk Deniz Kuvvetleri gemi eksiğini tamamlamak için arayışa girdi. Daha önce alımı yapılan Gearing sınıfı destroyerlerin ihtiyacı olan yedek parça temini için 1 Temmuz 1974 tarihinde ABD tarafından Türkiye’ye teslim edilen USS Norris (DD-859) destroyeri yeniden Kocatepe olarak isimlendirildi ve yine aynı borda numarası (D-354) verilerek Türk Deniz Kuvvetleri’nde göreve başladı. Yeni ve yine aynı isimle göreve başlayan Kocatepe Destroyeri ise 1994 yılına kadar Türk Donanmasında görev yaptı ve 1994 yılının Haziran ayında donanma envanterinden çıkartılarak hurda olarak satıldı. Aynı yıl içerisinde satın alınan TCG Adatepe (D-353) destroyeri ise yine Kocatepe gibi Kıbrıs Barış Harekâtına katıldı ve 1993 yılına kadar donanmada görev yaptı. TCG Adatepe destroyeri 6 Ağustos 1993 tarihinde donanma envanterinden çıkartılarak hurda olarak satıldı.

TCG Adatepe (D-353)

1971 yılında Türk Deniz Kuvvetlerine katılan Gearing Sınıfı 3 adet destroyerden sonra 1972 yılı içerisinde ABD’den 1 adet Gearing Sınıfı Destroyer (USS Keppler (DD-765)) daha alınmış ve Türk Deniz Kuvvetlerine teslim edildikten sonra TCG Tınaztepe (D-355) ismini almıştır. 1984 yılına kadar başarıyla görev yapan TCG Tınaztepe 2 Mayıs 1984 tarihinde İzmit körfezinde "Aygaz-3" adlı sivil bir akaryakıt tankeri ile çarpıştı. Bu kazada TCG Tınaztepe’de görevli 4 denizcisi hayatını kaybetti. Kazadan sonra destroyer tamir edilmedi ve 31 Ekim 1984 tarihinde donanma envanterinden düşürülen gemi, hurdaya çıkarıldı.

1973 yılında ABD’den 2 adet daha gearing sınıfı destroyer daha alınmıştır. Alınan bu gemilerden ilki 11 Temmuz 1973 tarihinde Türk Deniz Kuvvetlerine teslim edilen USS Eversole (DD-789) destroyeri TCG Gayret (D-352) ismini alarak Türk donanmasında göreve başlamıştır. İkinci gemi ise 21 Eylül 1973 tarihinde teslim edilmiş olan USS Charles H. Roan (DD-853) destroyeri TCG Mareşal Fevzi Çakmak (D-351) ismini almıştır.

TCG Mareşal Fevzi Çakmak (D-351)

TCG Gayret (D-352), görevi boyunca Türk Deniz Kuvvetlerinde ilklerin yaşandığı gemi olarak bilinmektedir. TCG Gayret, Türk Donanmasında ilk ASROC Güdümlü Torpido Roketi atışı yapan ve denizde seyir halinde akaryakıt ikmali yapan ilk gemi olma özelliklerini taşımaktadır. Bu ilklerin yaşandığı gemi 1995 yılına kadar görevde kaldıktan sonra emekli edildi. TCG Mareşal Fevzi Çakmak (D-351) destroyeri Kocatepe ve Adatepe destroyerleri ile birlikte Kıbrıs Barış Harekatı’nın deniz ayağında görev alan bir başka destroyerdi. Kıbrıs Barış Harekâtından sonra 1995 yılına kadar görevde kalan destroyer; 1995 yılının Nisan ayında donanma envanterinden çıkartılarak hurdaya çıkarılmıştır.

1974 yılında Türkiye’nin Kıbrıs Adasına müdahale etmesiyle ABD ile Türkiye arasındaki ilişkiler kopmuş ve bunun sonucu olarak ABD, Türkiye’ye hem ekonomik hem de askeri yaptırımlar uygulamaya başlamıştır. Bu yaptırımlar kapsamında Türk Deniz Kuvvetleri de bir hayli etkilenmiştir. İki ülke arasındaki ilişkilerin düzelmesiyle birlikte Türk Deniz Kuvvetleri de yeni gemi alımları için ABD ile görüşmelere başlamış ve bu görüşmelerin olumlu sonuçlanması ile Türk Donanmasına Gearing Sınıfı yeni destroyerler dahil olmaya başlamıştır.

Güvenlik Yardım Programı (SAP) kapsamında ilk verilen Gearing Sınıfı Destroyer USS Meredith (DD-890) olmuş ve 20 Haziran 1979 tarihinde Türk Donanmasına teslim edilerek TCG Savaştepe (D-348) ismini almıştır. Bu gemiden sonra 2 adet destroyer (USS Robert H. McCard (DD-822) - USS Fiske (DD-842)) daha 5 Haziran 1980 tarihinde teslim edilmiş ve sırasıyla TCG Kılıçalipaşa (D-349) ve TCG Piyalepaşa (D-350) isimlerini alarak Türk Deniz Kuvvetleri’nde göreve başlamıştır. Bu 3 gemiden sonra 1 adet destroyer (USS Carpenter (DD-825)) ise 20 Şubat 1981 tarihinde kiralık olarak Türk Donanmasına katılmış ve gemi TCG Anıttepe (D-347) ismini alarak geçici görevine başlamıştır.

TCG Savaştepe (D-348)

TCG Savaştepe (D-348) destroyeri, 1995 yılına kadar başarı ile görev yapmış ve bu tarihte donanma envanterinden çıkartılarak hurdaya ayrılmıştır. TCG Kılıçalipaşa (D349) destroyeri Türk donanmasında 1998 yılına kadar görev yaptıktan sonra emekli edildi ve 2000 yılında sökülmek üzere hurdaya ayrıldı. TCG Piyalepaşa (D-350) destroyeri Türk Donanması’nda 1996 yılına kadar görev yaptıktan sonra emekli edildi ve 1999 yılında sökülmek üzere hurdaya ayrıldı. 1981 yılında ABD’den kiralanan TCG Anıttepe (D-347) destroyeri 8 Kasım 1987 tarihinden ABD’den satın alınarak Türk Deniz Kuvvetleri’nde kalıcı olması sağlanmış ve 1990'lar boyunca Türk Donanması'nda görev yapmıştır. İkinci kariyerinin ardından TCG Anıttepe 1997 yılının Kasım ayında emekli oldu ve 52 yılı aşkın hizmetini tamamladıktan sonra 1999 yılında hurdaya ayrıldı.

Türk Deniz Kuvvetleri’nde, Gearing Sınıfı Destroyerlerin adedinin yükselmesiyle tamir ve bakım masrafları da artmaya başlamıştı. Özellikle gemilerin ihtiyacı olan yedek parçaların ABD’den Türkiye’ye getirilmesi için belli bir süre beklenmesi gerekiyordu. Bu bakımdan donanmaya bağlı bir geminin her daim harekete hazır ve aktif tutulması gerekliliğinden dolayı bu durum can sıkıcı olabiliyordu. Bu yüzden Türk Deniz Kuvvetleri, ABD’den Gearing Sınıfı bir destroyer alarak bu gemiyi yedek parça temini için kullanma yoluna başvurdu. Bu kapsamda 1981 yılının Ekim ayında emekli edilen Gearing Sınıfı USS McKean (DD-784) destroyeri 1982 yılında, yedek parça temini için Türkiye'ye verildi. Gemi içerisindeki tüm gerekli ekipmanların sökülerek yedek parça olarak kullanılmasını müteakip 1987 yılının Temmuz ayında Antalya Körfezi’nde gerçekleştirilen tatbikatta Harpoon füzeleri için hedef olarak kullanılarak batırıldı ve şu anda Antalya Körfezi'nin dibinde balıklara ev sahipliği yapmaktadır.

1982 yılına gelindiğinde Türk Deniz Kuvvetlerine 2 adet daha Gearing Sınıfı Destroyer katılmıştır. ABD’den alınan ilk destroyer USS Robert A. Owens (DD-827) olmuş ve 16 Şubat 1982 tarihinde Türk Donanmasına teslim edilerek TCG Alçıtepe (D-346) ismini almıştır. Aynı yıl verilen ikinci gemi ise USS Orleck (DD-886), 1 Ekim 1982 tarihinde Türk Donanmasına teslim edilerek TCG Yücetepe (D-347) ismini alarak Türk Donanmasında göreve başlamıştır.

TCG Alçıtepe (D-346)

TCG Alçıtepe (D-346), Türk Donanmasında 1999 yılına kadar görev yapmış ve bu tarihte donanma envanterinden çıkartılarak 2000 yılında hurdaya ayrılmıştır. TCG Yücetepe (D-347) ise 1999 yılının sonuna kadar görevde kalmış ve 2000 yılında donanma envanterinden çıkartılarak emekli edilmiştir. 

Türk deniz kuvvetlerine ABD tarafından verilen 13 adet Gearing Sınıfı Destroyerden 2 adedi ise emekli edildikten sonra müze gemi olarak kullanılmıştır. Bunlardan ilki 1995 senesinde geçirdiği kaza sonrası emekli edilen TCG Gayret (D-352) destroyeridir. TCG Gayret, Kocaeli Belediyesi ve Kocaeli Müze Gemiler Komutanlığı'nın ortak çalışması ile Kocaeli’nin izmit İlçesinde müze gemi olarak ziyarete açılmıştır. Bu yönden TCG Gayret görevi boyunca Türk Deniz Kuvvetleri’nde ilklerin yaşandığı gemi olduğu gibi ilk müze gemi olma özelliğini de taşımaktadır.

Kocaeli'de Sergilenen TCG Gayret (D-352) Müze Gemisi

İkinci müze gemi olan gemi ise TCG Yücetepe (D-347) destroyeridir. TCG Yücetepe, 2000 yılının başında emekli edildikten sonra 12 Ağustos 2000 tarihinde Güneydoğu Teksas Savaş Anıtı ve Miras Vakfı‘nın isteği doğrultusunda eski ismi (USS Orleck) ismi altında müze gemi olarak Texas’ın Orange kentine göndermiştir. 2005 yılının Eylül ayında gerçekleşen Rita Kasırgasında ağır hasar alan gemi, onarımdan sonra sergilendiği liman yerine önce geçici olarak Levingston Adası'na taşındı. Ardından 20 Mayıs 2010 tarihinde şu anda sergilendiği Charles Gölü'ne taşındı. USS Orleck, 10 Nisan 2011 tarihinden itibaren Charles Gölü'nde ziyaretçileri ağırlamaktadır.

Charles Gölünde USS Orleck İsmi İle Sergilenen TCG Yücetepe (D-347) Destroyeri

2000 yılında son destroyerin Türk Donanmasından emekli edilmesiyle Türk Deniz Kuvvetlerinde herhangi bir destroyer kalmamıştır. Yunanistan’ın aksine Türk Deniz Kuvvetleri, Gearing Sınıfı Destroyerlerden sonra herhangi bir destroyer alımı gerçekleştirmemiştir. Bunun en büyük sebebi 1980’li yıllardan itibaren ilk olarak Almanya’dan alınan Köln Sınıfı / Gelibolu Sınıfı Firkateynlerin fiyat-maliyet açısından daha verimli olduğunun görülmesi ve özellikle Gearing Sınıfı Destroyerlerden itibaren destroyerlerin ebat ve ağırlığının giderek artması ile destroyer sınıflarının bakım ve idame masraflarının yüksek olması gösterilebilir. 1980’li yıllardan itibaren, ABD, İngiltere veya Fransa gibi açık denizlere (Okyanuslara) komşu olan ve bu denizlerde belli oranda güç bulundurması gereken devletlerin ilk seçimi her daim destroyer sınıfları olmuştur. Buna mukabil Yunanistan, Türkiye ve hatta Almanya gibi kapalı deniz sayılabilecek bölgelere hükmeden Devletlerin seçimi Firkateynler olmuştur.

2. Dünya Savaşı ve 1970’li yıllar arasında ‘’Destroyer Refakat Sınıfı (DE)’’ olarak bilinen Firkateynler özellikle 1980’li yıllardan itibaren Dünya’nın gözdesi olmaya başlamış ve bunun sonucu olarak birçok donanma gibi Türkiye’de seçimini bu gemilerden yana kullanmaya başlamıştır. Firkateynler, modern destroyerlere göre ağırlık ve boyut olarak daha ufak olmalarına karşın, neredeyse destroyerler ile aynı donanımlara sahiptir. Modern firkateynlerin destroyerler ile en büyük farkı ise anti-balistik veya anti-uydu savaş ekipmanlarına sahip olmamalarıdır.

Türkiye’de kendi ihtiyacı doğrultusunda 1983 yılından itibaren ilk firkateynlerini Almanya’dan temin etmiştir. Almanya’dan alınan ilk 3 Firkateynden sonra, 1993 yılında 8 adet Knox Sınıfı / Tepe Sınıfı Firkateyn ile 1997 yılından itibaren 8 adet Oliver Hazard Perry Sınıf / Gabya Sınıfı Firkateyn ABD’den alınmıştır. ABD’den alınan bu gemilerden sonra ise Türk Deniz Kuvvetlerinin ihtiyacı olan tüm firkateyn alımları Almanya’dan MEKO Sınıfı Firkateynler ile gerçekleştirilmiştir. 

Bu itibarla; Türkiye özelinde ABD’den satın alınan destroyerler, Türk Deniz Kuvvetlerinin modernize edilmesinde en önemli unsur olmuştur. Özellikle 2. Dünya Savaşı’ndan sonra ABD tarafından verilen destroyerler sayesinde Türk Donanması’nın vuruş gücü yükseltilmiş ve Türkiye bölgesinde hatırı sayılır bir deniz gücü oluşturmuştur. 1950 ile 1974 yılları arasında ABD’den temin alınan destroyerler sayesinde Türk Donanması’nın operasyonel işlevliği arttırılmış ve bunun sonucu olarak Kıbrıs Barış Harekâtı sırasında operasyonel bölge güvenliği bu gemilerle sağlanmıştır. Her ne kadar Türk Deniz Kuvvetleri, Kıbrıs Barış Harekâtı gibi deniz unsurlarının önemli olduğu bir operasyonda aksaklıklar yaşasa da zor olan bu harekatı başarılı bir şekilde sonlandırmıştır. Kıbrıs Barış Harekâtı sonrasında Türk Deniz Kuvvetleri, uygulanan ambargolardan dolayı tüm yüzey savaşçı unsurlarını sadece ABD’den temin etmesinden ötürü zor bir dönem geçirmiştir. Ancak uygulanan bu ambargo sayesinde Türkiye kendi ‘'milli savaş sanayisi’’ kurmanın önemini anlamış ve o günlerden günümüze kadar adım adım ilerleyerek devam eden gelişim süreci başlamıştır. Günümüzde Ada Sınıfı Korvetler veya İstif Sınıfı Firkateynler, temeli 1974 yılında kurulmaya başlanan Türk silah sanayisinin sonucu olarak ortaya çıkan eserlerden sadece ikisidir.

Ancak 1980’li yıllarda ABD ile ikili ilişkilerin düzelmesiyle Türk Deniz Kuvvetleri, ABD’den yine destroyer alımına devam etmiştir. Bu alımların en büyük sebebi ise Adalar Denizi ve Akdeniz’de Türkiye’nin en büyük rakibi olan Yunanistan’dı. 1980’li yıllarda yukarıda detaylarını verdiğimiz son Gearing Sınıfı Destroyerlerin Türk Donanmasına katılması üzerine Yunanistan, ABD’den 1980’li yıllarda 3 adet Gearing Sınıfı Destroyer almış ve 1990’lı yıllarda filosuna 4 adet Charles F. Adams sınıfı destroyer daha ilave etmiştir. Bu yönden 2000’li yıllara kadar Türkiye ile Yunanistan arasında dengeli bir donanma gücü olduğu söylenebilir. Ancak Türkiye’nin MİLGEM Projesi kapsamında tüm zorluklara rağmen önce Ada Sınıfı Korvet inşası ve daha sonra İstif Sınıfı Firkateyn inşasının başlaması ile dışa bağımlılıktan kurtulması ile bu denge Türkiye lehine bozulmaya başlamıştır. Bu iki sınıf dışında son günlerde TCG Anadolu (L-400) Çok Maksatlı Amfibi Hücum Gemisi (LHD) ile Akdeniz’deki güç yarışında Türkiye bir adım daha ileri gitmiştir.

Özellikle ABD ile cumhuriyet tarihi boyunca yaşanan gerginlikler Türkiye’nin deniz gücü olarak alım yapmak istediğimiz platformlara ulaşmasını zaman zaman zorlaştırmıştır. Bunun sonucu olarak oluşan milli savaş sanayisi emekleme dönemini atlatarak artık yürümeye başlamış ve her yeni proje ile adımlarını hızlanarak yakın zamanda koşmaya başlayacağı açıktır. Bu noktada özellikle yüzey savaşçı unsurları konusunda 1990’lı yıllardan itibaren önceki yıllarda ABD ile yaşanan sıkıntılardan ders çıkartan Türkiye, deniz gücü kapsamında alternatif arayışına girmiştir. Bu alternatif arayış sonucunda denizaltı ve firkateyn inşası konusunda büyük yol kat etmiş olan Almanya’nın kapsını çalmıştır. Türkiye’nin günümüzde donanma envanterinde kullandığı denizaltı ve yüzey savaşçılarının tamamına yakınının Almanya menşeili olduğu unutulmamalı. Bu bağlamda; özellikle 1990’lı yıllardan itibaren Türk Deniz Kuvvetleri firkateyn alımında ABD yerine Almanya’yı tercih etmesiyle 2. Dünya Savaşı’nın sonundan itibaren deniz gücünün modernizasyonu için devam eden ABD menşeili savaş platformlarının alımı son bulmuştur.

Yukarıda dönemlere ayırarak gelişim hikayeleri ve detayları verilen destroyer sınıfları için bir liste hazırladım. Bu listede destroyer sınıflarının bazı temel özellikleri, silah sistemleri, gemi isimleri ve hangi gemilerin başka ülkelere verildiğini daha detaylı görebilirsiniz.

UYARILAR:

·  Aşağıdaki listede belirtilen gemilere daha sonradan ilave edilmiş silah sistemlerinden bazıları dâhil edilmemiştir. Örneğin Wickes Sınıfı Destroyerlerin silah sistemlerinde 2. Dünya Savaşı'nda yapılan değişiklikler veya ilaveler aşağıdaki listede bulunmamaktadır.

·  Diğer ülkelere devredilen bazı destroyerler o ülkenin isim veya rejim değiştirmesi durumunda yeni rejim ismi ile listeye eklenmiştir. Örneğin ABD tarafından, İran Kraliyet Donanmasına verilen Allen M. Sumner Sınıfı ve Gearing Sınıfı Destroyerler, İran İslam Devrimi sonrasında da kullanımına devam edildiği için aşağıdaki listede bu gemiler İran İslam Cumhuriyeti Donanması adı altında verilmiştir.

·  Listede bulunan destroyerlerden bazıları birden çok ülkeye devredildiği için bu destroyerlerin önceki ülkedeki ismi ile birlikte ‘’ ===>’’ işareti ile devredildiği ülkedeki ismi verilmiştir. Örneğin Clemson Sınıfı bir destroyer olan USS Herndon (DD-198) önce İngiltere'ye devredilerek ismi HMS Churchill olarak değiştirilmiş, daha sonra bu gemi İngiltere tarafından Sovyetler Birliğine devredilerek ismi Deyatelny olarak değiştirilmiştir.

1-) BAİNBRİDGE SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 427 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 640 Ton
Uzunluk: 76 Metre
Hız: 29 Knots (54 km/h)

Personel Sayısı: 75 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet 3 inch (76mm) / 50 Kalibre Top
5 Adet 2,2 inch (57mm) Top

2 Adet ikili 18 inch (450mm) Torpido Kovanı (4 Torpido) 

İnşa Ediliş Tarihleri: 1899 - 1903

Görevde Kaldıkları Tarih: 1902 - 1919

İnşa Edilen Adet: 13 (USS Bainbridge (DD-1) - USS Barry (DD-2) - USS Chauncey (DD-3) - USS Dale (DD-4) - USS Decatur (DD-5) - USS Hopkins (DD-6) - USS Hull (DD-7) - USS Lawrence (DD-8) - USS Macdonough (DD-9) - USS Paul Jones (DD-10) - USS Perry (DD-11) - USS Preble (DD-12) - USS Stewart (DD-13))

2-) TRUXTUN SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 440 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 615 Ton
Uzunluk: 79,10 Metre
Hız: 30 Knots (56 km/h)

Personel Sayısı: 78 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet 3 inch (76mm) / 50 Kalibre Top
6 Adet 2,2 inch (57mm) Top

2 Adet ikili 18 inch (450mm) Torpido Kovanı (4 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1899 - 1902

Görevde kaldıkları tarih: 1902 - 1919

İnşa Edilen Adet: 3 (USS Truxtun (DD-14) - USS Whipple (DD-15) - USS Worden (DD-16))

3-) SMİTH SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 710 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 916 Ton
Uzunluk: 89,56 Metre
Hız: 28 Knots (52 km/h)

Personel Sayısı: 87 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet 3 inch (76mm) / 50 Kalibre Top

3 Adet İkili 18 inch (450mm) Torpido Kovanı (6 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1908 - 1910

Görevde Kaldıkları Tarih: 1909 - 1919

İnşa Edilen Adet: 5 (USS Smith (DD-17) – USS Lamson (DD-18) – USS Preston (DD-19) – USS Flusser (DD-20) – USS Reid (DD-21))

4-) PAULDİNG SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 754 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 901 Ton
Uzunluk: 89,31 Metre
Hız: 29,5 Knots (54,6 km/h)

Personel Sayısı: 86 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet 3 inch (76mm) / 50 Kalibre Top

3 Adet İkili 18 inch (450mm) Torpido Kovanı (6 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1908 - 1912

Görevde Kaldıkları Tarih: 1910 - 1931

İnşa Edilen Adet: 21 (USS Paulding (DD-22) – USS Drayton (DD-23) – USS Roe (DD-24) – USS Terry (DD-25) - USS Perkins (DD-26) – USS Sterett (DD-27)] - USS Mccall (DD-28)] - USS Burrows (DD-29) – USS Warrington (DD-30) - USS Mayrant (DD-31) - USS Monaghan (DD-32) - USS Trippe (DD-33)] - USS Walke (DD-34) - USS Ammen (DD-35) - USS Patterson (DD-36) - USS Fanning (DD-37) - USS Jarvis (DD-38) - USS Henley (DD-39) - USS Beale (DD-40) - USS Jouett (DD-41) - USS Jenkins (DD-42))

5-) CASSİN SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1020 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1139 Ton
Uzunluk: 93,04 Metre
Hız: 29 Knots (54 km/h)

Personel Sayısı: 98 Mürettebat 

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet 4 inch (102mm) / 50 Kalibre Top

4 Adet İkili 18 inch (450mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1912 - 1915

Görevde Kaldıkları Tarih: 1913 - 1933

İnşa Edilen Adet: 4 (USS Cassin (DD-43) - USS Cummings (DD-44) - USS Downes (DD-45) USS Duncan (DD-46))

6-) AYLWİN SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1036 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1165 Ton
Uzunluk: 93,04 Metre
Maksimum Hız: 29,6 Knots (54,8 km/h)

Personel Sayısı: 106 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet 4 inch (102mm) / 50 Kalibre Top

4 Adet İkili 18 inch (450mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1912 - 1914

Görevde Kaldıkları Tarih: 1913 - 1922

İnşa Edilen Adet: 4 (USS Aylwin (DD-47) - USS Parker (DD-48) - USS Benham (DD-49) - USS Balch (DD-50))

7-) O'BRİEN SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1070 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1190 Ton
Uzunluk: 93,09 Metre
Maksimum Hız: 29 Knots (54 km/h)

Personel Sayısı: 101 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet 4 inch (102mm) / 50 Kalibre Top
8 Adet Tekli 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1913 - 1915

Görevde Kaldıkları Tarih: 1915 - 1922 / Sahil Güvenlik: 1924 - 1933

İnşa Edilen Adet: 6 (USS O'Brien (DD-51) - USS Nicholson (DD-52) - USS Winslow (DD-53) - USS Mcdougal (DD-54) - USS Cushing (DD-55) - USS Ericsson (DD-56))

8-) TUCKER SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1110 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1224 Ton
Uzunluk: 96,09 Metre
Maksimum Hız: 29,5 Knots (54,6 km/h)

Personel Sayısı: 99 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet 4 inch (102mm) / 50 Kalibre Top

8 Adet Tekli 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1914 - 1916

Görevde Kaldıkları Tarih: 1916 - 1922 / Sahil Güvenlik: 1924 - 1934

İnşa Edilen Adet: 6 (USS Tucker (DD-57) - USS Conyngham (DD-58) - USS Porter (DD-59) - USS Wadsworth (DD-60) - USS Jacob Jones (DD-61) - USS Wainwright (DD-62))

9-) SAMPSON SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1111 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1225 Ton
Uzunluk: 96,09 Metre
Maksimum Hız: 29,5 Knots (54,6 km/h)

Personel Sayısı: 99 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet 4 inch (102mm) / 50 Kalibre Top
2 Adet 1,45 İnch (37mm) Hava Savunma Silahı
1 Adet Derinlik Bomba Y-GUNS)

4 Adet Üçlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1915 - 1917

Görevde Kaldıkları Tarih: 1916 - 1936

İnşa Edilen Adet: 6 (USS Sampson (DD-63) - USS Rowan (DD-64) - USS Davis (DD-65) – USS Allen (DD-66) - USS Wilkes (DD-67) - USS Shaw (DD-68)) 

10-) CALDWELL SINIFI DESTROYERLER

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

-İngiltere Kraliyet Donanması (Royal Navy) :

USS Craven (DD-70) / HMS Lewes
USS Conner (DD-72) HMS Leeds

USS Stockton (DD-73) / HMS Ludlow 

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1020 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1125 Ton
Uzunluk: 96,16 Metre
Maksimum Hız: 30 Knots / 32 Knots (56 km/h / 59 km/h)

Personel Sayısı: 146 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet 4 inch (102mm) / 50 Kalibre Top
1 Adet 3 inch (76mm) / 23 Kalibre Top

4 Adet Üçlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1916 - 1920

Görevde Kaldıkları Tarih: 1917 - 1945

İnşa Edilen Adet: 6 (USS Caldwell (DD-69) - USS Craven (DD-70) - USS Gwin (DD-71) - USS Conner (DD-72) - USS Stockton (DD-73) - USS Manley (DD-74)) 

11-) WİCKES SINIFI DESTROYERLER

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

-İngiltere Kraliyet Donanması (Royal Navy) :

USS Wickes (DD-75)] / HMS Montgomery
USS Philip (DD-76)] / HMS Lancaster
USS Evans (DD-78) / HMS Mansfield
USS Sigourney (DD-81) / HMS Newport
USS Robinson (DD-88) / HMS Newmarket
USS Ringgold (DD-89) / HMS Newark
USS Fairfax (DD-93) / HMS Richmond
USS Twiggs (DD-127) / HMS Leamington
USS Buchanan (DD-131) / HMS Campbeltown

USS Crowninshield (DD-134) / HMS Chelsea

-Kanada Kraliyet Donanması (Royal Canadian Navy) :

USS Williams (Dd-108) / HMCS St. Clair
USS Crowninshield (DD-134) ===> HMS Chelsea ===> HMCS Chelsea
USS Twiggs (DD-127) ===> HMS Leamington ===> HMCS Leamington
USS Evans (DD-78) ==> HMS Mansfield ==> HNOMS Mansfield ==> HMCS Mansfield

-Sovyetler Birliği Donanması (Soviet Navy) :

USS Crowninshield (DD-134) ==> HMS Chelsea ==> HMCS Chelsea ==> Derzky
USS Twiggs (DD-127) ==> HMS Leamington ==> HMCS Leamington ==> Zhguchy

USS Fairfax (DD-93) ==> HMS Richmond ==> Zhivuchy

-Norveç Kraliyet Donanması (Royal Norwegian Navy) :

USS Sigourney (DD-81) ===> HMS Newport ===> HNOMS Newport

USS Evans (DD-78) ===> HMS Mansfield ===> HNOMS Mansfield

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1154 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1247 Ton
Uzunluk: 95,82 Metre
Maksimum Hız: 35,3 Knots (65,4 km/h)

Personel Sayısı: 100 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet 4 inch (102mm) / 50 Kalibre Top
1 Adet 3 inch (76mm) Hava Savunma Silahı

4 Adet Üçlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1917 - 1921

Görevde Kaldıkları Tarih: 1918 - 1946

İnşa Edilen Adet: 111

12-) CLEMSON SINIFI DESTROYERLER

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

-İngiltere Kraliyet Donanması (Royal Navy) :

USS Satterlee (DD-190) / HMS Belmont
USS Mason (DD-191) / HMS Broadwater
USS Abel P. Upshur (DD-193) / HMS Clare
USS Hunt (DD-194) / HMS Broadway
USS Welborn C. Wood (DD-195) / HMS Chesterfield
USS Branch (DD-197) / HMS Beverley
USS Herndon (DD-198) / HMS Churchill
USS Mccalla (DD-253) / HMS Stanley
USS Rodgers (dd-254) / HMS Sherwood
USS Welles (DD-257) / HMS Cameron
USS Aulick (DD-258) / HMS Burnham
USS Laub (DD-263) / HMS Burwell
USS Mclanahan (DD-264) / HMS Bradford
USS Edwards (DD-265) / HMS Buxton
USS Shubrick (DD-268) / HMS Ripley
USS Bailey (DD-269) / HMS Reading
USS Swasey (DD-273) / HMS Rockingham

USS Meade (DD-274)] / HMS Ramsey

-Sovyetler Birliği Donanması (Soviet Navy) :

USS Herndon (DD-198) ==> HMS Churchill ==> Deyatelny

-Japon İmparatorluk Donanması (Imperial Japanese Navy) :

USS Stewart (DD-224)] / Tamir Edilerek 102 Numaralı Devriye Botu İsmini Aldı

-Kanada Kraliyet Donanması (Royal Canadian Navy) :

USS Mccook (DD-252) / HMCS St. Croix
USS Bancroft (DD-256) / HMCS St. Francis

USS Edwards (DD-265) ==> HMS Buxton ==> HMCS Buxton

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1215 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 1308 Ton
Uzunluk: 95,82 Metre
Maksimum Hız: 35,5 Knots (65,7 km/h)

Personel Sayısı: 122 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) Top
1 Adet 3 inch (76mm) Hava Savunma Silahı

4 Adet Üçlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1918 - 1922

Görevde Kaldıkları Tarih: 1919 - 1948

İnşası Planlanan Adet: 162

İnşa Edilen Adet: 156

13-) FARRAGUT SINIFI DESTROYERLER (1934)

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1365 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2064 Ton
Uzunluk: 104,01 Metre
Maksimum Hız: 37 Knots (69 km/h)

Personel Sayısı: 160 Mürettebat (Savaş Dönemi 250 Mürettebat) 

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top
4 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek

4 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)

1943 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
5 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
4 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)
4 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1932 - 1935

Görevde Kaldıkları Tarih: 1934 - 1945

İnşa Edilen Adet: 8 (USS Farragut (DD-348) - USS Dewey (DD-349) – USS Hull (DD-350) - USS Macdonough (DD-351) – USS Worden (DD-352) – USS Dale (DD-353) - USS Monaghan (DD-354) - USS Aylwin (DD-355))

14-) PORTER SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1850 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2663 Ton
Uzunluk: 116 Metre
Maksimum Hız: 37 Knots (69 km/h)

Personel Sayısı: 206 Mürettebat (Savaş Dönemi 290 Mürettebat) 

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (8 Adet Top)
2 Adet Dörtlü 1.1 inch (28mm) Top
5 Adet .50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek

8 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (16 Torpido) 

1942 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (8 Adet Top)
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
6 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
8 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (16 Torpido)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1933 - 1937

Görevde Kaldıkları Tarih: 1936 - 1950

İnşa Edilen Adet: 8 (USS porter (DD-356) - USS Selfridge (DD-357) – USS Mcdougal (DD-358) - USS Winslow (DD-359) – USS Phelps (DD-360) - USS Clark (DD-361) - USS Moffett (DD-362) - USS Balch (DD-363))

15-) MAHAN SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1524 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2137 Ton
Uzunluk: 104 Metre
Maksimum Hız: 37 Knots (69 km/h)

Personel Sayısı: 158 Mürettebat (Savaş Dönemi 250 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (8 Adet Top)
4 Adet .50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek
4 Adet Üçlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1934 - 1937

Görevde Kaldıkları Tarih: 1936 - 1946

İnşa Edilen Adet: 18 (USS Mahan (DD-364) – USS Cummings (DD-365) - USS Drayton (DD-366) - USS Lamson (DD-367) - USS Flusser (DD-368) - USS Reid (DD-369) - USS Case (DD-370) - USS Conyngham (DD-371) - USS Cassin (DD-372) - USS Shaw (DD-373) - USS Tucker (DD-374) - USS Downes (DD-375) - USS Cushing (DD-376) – USS Perkins (DD-377) - USS Smith (DD-378) - USS Preston (DD-379) USS Dunlap (DD-384) - USS Fanning (DD-385))

16-) GRİDLEY SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1590 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2219 Ton
Uzunluk: 103,89 Metre
Maksimum Hız: 38,5 Knots (71,3 km/h)

Personel Sayısı: 158 Mürettebat (Savaş Dönemi 250 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
4 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek
4 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (16 Torpido)

2 adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin) 

1943 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
7 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
4 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (16 Torpido)
4 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1935 - 1938

Görevde Kaldıkları Tarih: 1937 - 1946

İnşa Edilen Adet: 4 (USS Gridley (DD-380) – USS Craven (DD-382) – USS Mccall (DD-400) USS Maury (DD-401))

17-) BAGLEY SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1624 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2245 Ton
Uzunluk: 104,14 Metre
Maksimum Hız: 36,8 Knots (68,2 km/h)

Personel Sayısı: 158 Mürettebat (Savaş Dönemi 251 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
4 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek
4 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (16 Torpido)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin) 

1943 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
6 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
4 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (16 Torpido)
4 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1935 - 1937

Görevde Kaldıkları Tarih: 1937 - 1946

İnşa Edilen Adet: 8 (USS Bagley (DD-386) – USS Blue (DD-387) - USS Helm (DD-388) - USS Mugford (DD-389) - USS Ralph Talbot (DD-390) - USS Henley (DD-391) USS Patterson (DD-392) - USS Jarvis (DD-393))

18-) SOMERS SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1840 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2767 Ton
Uzunluk: 116 Metre
Maksimum Hız: 36 Knots / 38.6 Knots (67 km/h - 71,5 km/h)

Personel Sayısı: 235 Mürettebat (Savaş Dönemi 294 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (8 Adet Top)
2 Adet Dörtlü 1.1 inch (28mm) Top
2 Adet 50 Kalibre (12.7mm)] / Makineli Tüfek
3 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

2 Adet Derinlik Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1935 - 1939

Görevde Kaldıkları Tarih: 1937 - 1945

İnşa Edilen Adet: 5 (USS Somers (DD-381) - USS Warrington (DD-383) – USS Sampson (DD-394) - USS Davis (DD-395) - USS Jouett (DD-396))

19-) BENHAM SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1656 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2250 Ton
Uzunluk: 103,86 Metre
Maksimum Hız: 37.9 Knots (70,2 km/h)

Personel Sayısı: 184 Mürettebat (Savaş Dönemi 251 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
2 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek
4 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (16 Torpido)

2 adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

İnşa Ediliş Tarihleri: 1936 - 1939

Görevde Kaldıkları Tarih: 1939 - 1946

İnşa Edilen Adet: 10 (USS Benham (DD-397) – USS Ellet (DD-398) - USS Lang (DD-399) - USS mAyrant (DD-402) - USS Trippe (DD-403) USS Rhind (DD-404) – USS Rowan (DD-405) – USS Stack (DD-406) - USS Sterett (DD-407) - USS Wilson (DD-408))

20-) SİMS SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1570 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2293 Ton
Uzunluk: 106,15 Metre
Maksimum Hız: 37 Knots (69 km/h)

Personel Sayısı: 192 Mürettebat (Savaş Dönemi 251 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (5 Adet Top)
4 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek
3 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1941 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
8 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
2 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)
4 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1944 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 38 Kalibre Top (4 Adet Top)
4 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
4 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
2 Adet Dörtlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-37 Atış Kontrol Sistemi

MARK-1 Atış Kontrol Bilgisayarı

İnşa Ediliş Tarihleri: 1937 - 1940

Görevde Kaldıkları Tarih: 1939 - 1946

İnşa Edilen Adet: 12 (USS Sims (DD-409) - USS Hughes (DD-410) – USS anderson (DD-411) - USS Hammann (DD-412) - USS Mustin (DD-413) – USS Russell (DD-414) – USS O'Brien (DD-415) - USS Walke (DD-416) – USS Morris (DD-417) - USS Roe (DD-418) - USS Wainwright (DD-419) - UDD Buck (DD-420))

21-) BENSON SINIFI DESTROYERLER

ALT SINIFLAR:

İtalyan Donanması: Artigliere Sınıfı Destroyerler

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

-İtalyan Donanması (Italian Navy)

USS Woodworth (DD-460) / Artigliere (Artigliere Sınıfı Destroyerler)

-Tayvan Donanması (Republic Of China Navy)

USS Benson (DD-421) / ROCS Lo Yang

USS Hilary P. Jones (DD-427)] / ROCS Han Yang

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1620 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2474 Ton
Uzunluk: 103,9 Metre
Maksimum Hız: 37,5 Knots (69,5 km/h)

Personel Sayısı: 208 Mürettebat (Savaş Dönemi 276 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
6 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1941 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
7 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
4 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
4-6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-37 Atış Kontrol Sistemi

MARK-1 Atış Kontrol Bilgisayarı

İnşa Ediliş Tarihleri: 1938 - 1943

Görevde Kaldıkları Tarih: 1940 - 1951

İnşa Edilen Adet: 30

22-) GLEAVES SINIFI DESTROYERLER

ALT SINIFLAR:

İtalyan Donanması: Artigliere Sınıfı Destroyerler

Japon Deniz Kuvvetleri: Asakaze Sınıfı Destroyerler

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

- Türk Deniz Kuvvetleri (Turkish Naval Forces)

USS Buchanan (DD-484) / TCG Gelibolu
USS Lansdowne (DD-486) / TCG Gaziantep
USS Lardner (DD-487) / TCG Gemlik

USS Mccalla (DD-488) / TCG Giresun

- Japon Deniz Kuvvetleri (Japan Maritime Self-Defense Force)

USS Ellyson (DD-454) / JDS Asakaze (Asakaze Sınıfı Destroyerler)

USS Macomb (DD-458) / JDS Hatakaze (Asakaze Sınıfı Destroyerler)

- İtalyan Donanması (Italian Navy)

USS Nicholson (DD-442) / Aviere (Artigliere Sınıfı Destroyerler)

- Yunanistan Donanması (Hellenic Navy)

USS Eberle (DD-430) / HS Niki

USS Ludlow (DD-438) / HS Doxa

- Tayvan Donanması (Republic Of China Navy)

USS Plunkett (DD-431) / ROCS Nan Yang

USS Rodman (DD-456) / ROCS Hsien Yang

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 1630 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2395 Ton
Uzunluk: 106,15 Metre
Maksimum Hız: 37,4 Knots (69 km/h)

Personel Sayısı: 208 Mürettebat (Savaş Dönemi 276 Mürettebat)

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
6 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / Makineli Tüfek
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1941 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
7 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
4 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
4-6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-37 Atış Kontrol Sistemi

MARK-1 Atış Kontrol Bilgisayarı

İnşa Ediliş Tarihleri: 1938 - 1943

Görevde Kaldıkları Tarih: 1940 - 1956

İnşa Edilen Adet: 66

23-) FLETCHER SINIFI DESTROYERLER

ALT SINIFLAR:

İtalyan Donanması: Fante Sınıfı Destroyerler
Japon Deniz Kuvvetleri: Ariake Sınıfı Destroyerler
Batı Almanya Donanması: Zerstörer Sınıfı Destroyerler
İspanya Donanması: Lepanto Sınıfı Destroyerler
Tayvan Donanması: Chungmu Sınıfı Destroyerler
Brazilya Donanması: Pará Sınıfı Destroyerler
Arjantin Donanması: Almirante Brown Sınıfı Destroyerler

Kore Cumhuriyeti Donanması: Chungmu Sınıfı Destroyerler

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

- Türk Deniz Kuvvetleri (Turkish Naval Forces)

USS Boyd (DD-544) / TCG İskenderun
USS Cogswell (DD-651) / TCG İzmit
USS Van Valkenburgh (DD-656) / TCG İzmir
USS Clarence K. Bronson (DD-668) / TCG İstanbul

USS Preston (DD-795) / TCG İçel

- Arjantin Donanması (Argentine Navy)

USS Heermann (DD-532) / ARA Almirante Brown (Almirante Brown Sınıfı Destroyer)
USS Cowell (DD-547) / ARA Almirante Storni (Almirante Domecq Garcia Sınıfı Destroyer)
USS Braine (DD-630) / ARA Almirante Domecq Garcia (Almirante Domecq Garcia Sınıfı Destroyer)
USS Stembel (DD-644) / ARA Rosales (Almirante Brown Sınıfı Destroyer)

USS Dortch (DD-670) / ARA Espora (Almirante Brown Sınıfı Destroyer)

- Brezilya Donanması (Brazilian Navy)

USS Guest (DD-472) / Pará (Pará sInıfı Destroyer)
USS Bennett (DD-473) / Paraíba (Pará Sınıfı Destroyer)
USS Hailey (DD-556) / Pernambuco (Pará Sınıfı Destroyer)
USS Shields (DD-596) / Maranhao (Pará Sınıfı Destroyer)
USS Lewis Hancock (DD-675) / Piaui (Pará Sınıfı Destroyer)
USS Irwin (DD-794) / Santa Catarina (Pará Sınıfı Destroyer)

USS Cushing (DD-797) / Paraná (Pará Sınıfı Destroyer)

- Şili Donanması (Chilean Navy)

USS Wadleigh (DD-689) / Blanco Encalada
USS Rooks (DD-804) / Cochrane

USS Charles J. Badger (DD-657) / Yedek Parça Temini İçin Kullanıldı.

- Kolombiya Ulusal Donanması (Colombian National Navy)

USS Hale (DD-642) / ARC Antioquia

- Yunanistan Donanması (Hellenic Navy)

USS Ringgold (DD-500) ==> Zerstörer 2 ==> HS Kimon
USS Wadsworth (Dd-516) ==> Zerstörer 3 ==> HS nearchos
USS Claxton (DD-571) ==> Zerstörer 4 ==> Yedek Parça Temini İçin Kullanıldı.
USS Dyson (Dd-572) ==> Zerstörer 5 ==> Yedek Parça Temini İçin Kullanıldı.
USS Bradford (DD-545) / HS Thyella
USS Brown (Dd-546) / HS Navarinon
USS Aulick (DD-569) / HS Sfendoni
USS Charrette (Dd-581) / HS Velos
USS Conner (DD-582) / HS Aspis

USS Hall (DD-583) / HS Lonchi

- İtalyan Donanması (Italian Navy)

USS Taylor (DD-468) / Lanciere (Fante Sınıfı Destroyer)
USS Walker (DD-517) / Fante (Fante Sınıfı Destroyer)

USS Prichett (DD-561) / Geniere (Fante Sınıfı Destroyer)

- Japon Deniz Kuvvetleri (Japan Maritime Self-Defense Force)

USS Heywood L. Edwards (DD-663) / JDS Ariake (Ariake Sınıfı Destroyer)

USS Richard P. Leary (DD-664) / JDS Yugure (Ariake Sınıfı Destroyer)

- Meksika Donanması (Mexican Navy)

USS Harrison (DD-573) / ARM Cuauhtémoc

USS John Rodgers (DD-574) / ARM Cuitláhuac

- Peru Donanması (Peruvian Navy)

USS Isherwood (DD-520) / Almirante Guise

USS Benham (DD-796) / Villar

- Kore Cumhuriyeti Donanması (Republic of Korea Navy)

USS Erben (DD-631) / Chungmu (Chungmu Sınıfı Destroyer)
USS Hickox (DD-673) / Busan (Chungmu Sınıfı Destroyer)

USS Halsey Powell (DD-686) / Seoul (Chungmu Sınıfı Destroyer)

- İspanya Donanması (Spanish Navy)

USS Converse (DD-509)] / Almirante Valdés (Lepanto Sınıfı Destroyer)
USS Capps (DD-550) / Lepanto (Lepanto Sınıfı Destroyer)
USS David W. Taylor (DD-551) / Almirante Ferrandíz (Lepanto Sınıfı Destroyer)
USS Shields (DD-596) / Maranhao
USS Mcgowan (DD-678) / Jorge Juan (Lepanto Sınıfı Destroyer)

USS Jarvis (DD-799) / Alcalá Galiano (Lepanto Sınıfı Destroyer)

- Tayvan Donanması (Republic Of China Navy)

USS Kimberly (DD-521) / ROCS An Yang
USS Mullany (DD-528) / ROCS Chin Yang
USS Twining (DD-540) / ROCS Kwei Yang

USS Yarnall (DD-541) / ROCS Kun Yang

- Batı Almanya Donanması (German Navy)

USS Ringgold (DD-500) / Zerstörer 2 (Zerstörer Sınıfı Destroyer)
USS Anthony (DD-515) / Zerstörer 1 (Zerstörer Sınıfı Destroyer)
USS Wadsworth (DD-516) / Zerstörer 3 (Zerstörer Sınıfı Destroyer)
USS Charles Ausburne (DD-570) / Zerstörer 6 (Zerstörer Sınıfı Destroyer)
USS Claxton (DD-571) / Zerstörer 4 (Zerstörer Sınıfı Destroyer)

USS Dyson (DD-572) / Zerstörer 5 (Zerstörer Sınıfı Destroyer)

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 2050 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 2500 Ton
Uzunluk: 114,8 Metre
Maksimum Hız: 36,5 Knots (67,6 km/h)

Personel Sayısı: 329 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
4 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
4-6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1942 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
5 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
7 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1943 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
8 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1944 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

5 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
3 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
11 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1950 YILI MODERNİZASYONU (FRAM-1) SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
2 Adet 3 inch (76mm) 50 Kalibre Top
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silah
2 Adet İkili 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
2 Adet Üçlü Mark-32 Torpido Kovanı (9 Torpido)
2 Adet Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistem

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1960 YILI MODERNİZASYONU (FRAM-2) SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / Çok Amaçlı Top
1 Adet MARK 108 ASW Roket Bataryası
2 Adet Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistem
2 Adet Üçlü 18 inch MARK-44 Torpido Kovanı (6 Torpido)
2 Adet Üçlü 21 inch (533mm) MARK-14 Torpido Kovanı (6 Torpido)

2 Adet 50 Kalibre (12.7mm) / M-2 Makineli Tüfek

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-12 Atış Kontrol Radarı
MARK-1a Atış Kontrol Bilgisayarı
MARK-25 Gözetleme Radarı

MARK-6 Hava Arama Radarı

İnşa Ediliş Tarihleri: 1941 - 1945

Görevde Kaldıkları Tarih: 1942 - 1971

İnşa Edilen Adet: 175

24-) ALLEN M. SUMNER SINIFI DESTROYERLER

ALT SINIFLAR:

Kore Cumhuriyeti Donanması: Daegu Sınıfı Destroyerler
Arjantin Donanması: Segui Sınıfı Destroyerler

Brazilya Donanması: Mato Grosso Sınıfı Destroyerler

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

- Türk Deniz Kuvvetleri (Turkish Naval Forces)

USS Hugh Purvis (DD-709) / TCG Zafer

- Yunanistan Donanması (Hellenic Navy)

USS Ingraham (DD-694) / HS Miaoulis

- Tayvan Donanması (Republic Of China Navy)

USS English (DD-696) / ROCS Hui Yang
USS Haynsworth (DD-700) / ROCS Yue Yang
USS Lyman K. Swenson (DD-729) / Yedek Parça Temini İçin Kullanıldı.
USS Maddox (DD-731) / ROCS Po Yang
USS Brush (DD-745) / ROCS Hsiang Yang
USS Taussig (DD-746) / ROCS Lo Yang
USS Samuel N. Moore (DD-747) / ROCS Heng Yang
USS John A. Bole (DD-755) / Yedek Parça Temini İçin Kullanıldı.
USS John W. Thomason (DD-760) / ROCS Nan Yang

USS Bristol (DD-857) / ROCS Hua Yang

- Şili Donanması (Chilean Navy)

USS Charles S. Sperry (DD-697) / Ministro Zenteno

USS Douglas H. Fox (DD-779) / Ministro Portales

- Kolombiya Ulusal Donanması (Colombian National Navy)

USS Waldron (DD-699) / ARC Santander

USS Willard Keith (DD-775) / Caldas

- Arjantin Donanması (Argentine Navy)

USS Hank (DD-702) / ARA Segui (Segui Sınıfı Destroyer)
USS Borie (DD-704) / ARA Hipólito Bouchard (Segui Sınıfı Destroyer)
USS Mansfield (DD-728) / Yedek parça temini için kullanıldı.

USS Collett (DD-730) / ARA Piedrabuena (Segui Sınıfı Destroyer)

- Kore Cumhuriyeti Donanması (Republic Of Korea Navy)

USS Lind (DD-703) / Daegu (Daegu Sınıfı Destroyer)

USS De Haven (DD-727) / Incheon (Daegu Sınıfı Destroyer)

- Brezilya Donanması (Brazilian Navy)

USS Compton (DD-705) / Mato Grosso (Mato Grosso Sınıfı Destroyer)
USS Strong (DD-758) / Rio Grande Do Norte (Mato Grosso Sınıfı Destroyer)
USS Buck (DD-761) / Alagoas (Mato Grosso Sınıfı Destroyer)
USS Lowry (DD-770) / Espirito Santo (Mato Grosso Sınıfı Destroyer)

USS James C. Owens (DD-776) / Sergipe (Mato Grosso Sınıfı Destroyer)

- Venezuela Donanması (Bolivarian Navy Of Venezuela)

USS Beatty (DD-756) / Carabobo

USS Robert K. Huntington (DD-781) / Falcon

- İran İslam Cumhuriyeti Donanması (Islamic Republic Of Iran Navy)

USS Zellars (DD-777) / IRIS Babr

USS Stormes (DD-780) / IRIS Palang

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 2200 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 3515 Ton
Uzunluk: 114,8 Metre
Maksimum Hız: 34 Knots (63 km/h)

Personel Sayısı: 336 - 363 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / MK-38 Çok Amaçlı Top
2 Adet Dörtlü 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
11 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Atar Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1950 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / MK-38 Çok Amaçlı Top
2 Adet İkili 3 inch (56mm) / 50 Kalibre Top
2 Adet Tekli 3 inch (56mm) / 50 Kalibre Top
2 Adet Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistem
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

1 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1960-1965 YILI MODERNİZASYONU (FRAM-2) SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / MK-38 Çok Amaçlı Top
1 Adet MARK-108 ASW Roket Bataryası
2 Adet Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistem
2 Adet Üçlü 18 inch MARK-44 Torpido Kovanı (6 Torpido)
2 Adet Üçlü 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (MARK-44 / 6 torpido)
2 Adet Tekli 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (Mark-37 Torpido)
1 Adet Drone Antidenizaltı Helikopteri

Değişken Derinlikli Sonar Sistemi (Variable Depth Sonar / VDS)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-37 Atış Kontrol Radarı
MARK-1b Atış Kontrol Bilgisayarı
MARK-25 Gözetleme Radarı

MARK-6 Hava Arama Radarı

İnşa Ediliş Tarihleri: 1943 - 1945

Görevde Kaldıkları Tarih: 1943 - 1975

İnşası Planlanan Adet: 70

İnşa Edilen Adet: 58

25-) ROBERT H. SMİTH SINIFI DESTROYERLER

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

- Türk Deniz Kuvvetleri (Turkish Naval Forces)

USS Gwin (DD-772/DM-33/MMD-33)] / TCG Muavenet (Dm-357)

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 2200 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 3515 Ton
Uzunluk: 114,8 Metre
Maksimum Hız: 34 Knots (63 km/h)

Personel Sayısı: 363 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / MK-38 Çok Amaçlı Top
2 Adet Dörtlü 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
11 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)
2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

80 Adet Mayın Kapasitesi

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-37 Atış Kontrol Radarı
MARK-1b Atış Kontrol Bilgisayarı
MARK-25 Gözetleme Radarı

MARK-6 Hava Arama Radarı

İnşa ediliş tarihleri: 1944

Görevde Kaldıkları Tarih: 1945 - 1975

İnşa Edilen Adet: 12 (USS Robert H. Smith (DD-735/DM-23) - USS Thomas E. Fraser (DD-736/DM-24) - USS Shannon (DD-737/DM-25/MMD-25) - USS Harry F. Bauer (DD-738/DM-26/MMD-26) - USS Adams (DD-739/DM-27/MMD-27) - USS Tolman (DD-740/DM-28/MMD-28) - USS Henry A. Wiley (DD-749/DM-29/MMD-29) - USS Shea (DD-750/DM-30/MMD-30) - USS J. wİlliam Ditter (DD-751/DM-31) - USS Lindsey (DD-771/DM-32/MMD-32) - USS Gwin (DD-772/DM-33/MMD-33) - USS Aaron Ward (DD-773/DM-34))

26-) GEARİNG SINIFI DESTROYERLER

ALT SINIFLAR:

İspanya Donanması: Churruca Sınıfı Destroyerler
Kore Cumhuriyeti Donanması: Chungbuk Sınıfı Destroyerler

Brezilya Donanması: Marcílio Dias Sınıfı Destroyerler

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

- Türk Deniz Kuvvetleri (Turkish Naval Forces)

USS Keppler (DD-765/DDE-765) / TCG Tınaztepe
USS Mckean (DD-784) / Yedek parça temini için kullanıldı.
USS Eversole (DD-789) / TCG Gayret
USS Robert H. Mccard (DD-822) / TCG Kılıçalipaşa
USS Carpenter (DD-825/DDE-825) / TCG Anıttepe
USS Robert A. Owens (DD-827/DDE-827) / TCG Alçıtepe
USS Fiske (DD-842/DDR-842) / TCG Piyalepaşa
USS Charles H. Roan (DD-853) / TCG Mareşal Fevzi Çakmak
USS Norris (DD-859) / TCG Kocatepe
USS Harwood (DD-861/DDE-861) / TCG Kocatepe
USS Forrest Royal (DD-872) / TCG Adatepe
USS Orleck (DD-886) / TCG Yücetepe

USS Meredith (DD-890) / TCG Savaştepe

- İspanya Donanması (Spanish Navy)

USS Eugene A. Greene (DD-711/DDR-711) / Churruca (Churruca Sınıfı Destroyer)
USS Noa (DD-841) / Blas De Lezo (Churruca Sınıfı Destroyer)
USS Leary (DD-879/DDR-879) / Langara (Churruca Sınıfı Destroyer)
USS Furse (DD-882/DDR-882) / Gravina (Churruca Sınıfı Destroyer)

USS O'Hare (DD-889/DDR-889)] / Méndez Núñez (Churruca Sınıfı Destroyer)

- İran İslam Cumhuriyeti Donanması (Islamic Republic Of Iran Navy)

USS Kenneth D. Bailey (DD-713/DDR-713) / Yedek parça temini için kullanıldı.

USS Bordelon (DD-881/DDR-881) / Yedek parça temini için kullanıldı.

- Kore Cumhuriyeti Donanması (Republic Of Korea Navy)

USS William R. Rush (DD-714/DDR-714) / ROKS Gangwon (Chungbuk Sınıfı Destroyer)
USS Chevalier (DD-805/DDR-805) / ROKS Chungbuk (Chungbuk Sınıfı Destroyer)
USS New (DD-818/DDE-818) / ROKS Taejon (Chungbuk Sınıfı Destroyer)
USS Everett F. Larson (DD-830/DDR-830) / ROKS Jeongbuk (Chungbuk Sınıfı Destroyer)
USS Richard E. Kraus (DD-849/AG-151) / ROKS Gwangju (Chungbuk Sınıfı Destroyer)
USS Rogers (Dd-876) / ROKS Jeongju

USS Newman K. Perry (DD-883/DDR-883)] / ROKS Gyeonggi

- Pakistan Deniz Kuvvetleri (Pakistan Navy)

USS Wiltsie (Dd-716) / PNS Tariq
USS Epperson (DD-719/DDE-719) / PNS Taimur
USS Henderson (DD-785) / PNS Tughril
USS Harold J. Ellison (DD-864]) / PNS Shah Jahan
USS Cone (DD-866) / PNS Alamgir

USS Damato (DD-871) / PNS Tippu Sultan

- Tayvan Donanması (Republic Of China Navy)

USS Hamner (DD-718) / ROCS Yun Yang
USS Lloyd Thomas (DD-764/DDE-764) / ROCS Dang Yang
USS Rowan (DD-782) / ROCS Chao Yang
USS Richard B. Anderson (DD-786) / ROCS Kai Yang
USS James E. Kyes (DD-787) / ROCS Chien Yang
USS Hollister (DD-788) / ROCS Shao Yang
USS Johnston (DD-821) / ROCS Chen Yang
USS Hanson (DD-832/DDR-832) / ROCS Liao Yang
USS Herbert J. Thomas (DD-833) / ROCS Han Yang
USS Sarsfield (DD-837) / ROCS Te Yang
USS Ernest G. Small (DD-838/DDR-838) / ROCS Fu Yang
USS Power (DD-839) / ROCS Shen Yang
USS Warrington (DD-843) / Yedek parça temini için kullanıldı.
USS Leonard F. Mason (DD-852) / ROCS Lai Yang

USS Hawkins (DD-873) / ROCS Tzi Yang

- Yunanistan Donanması (Hellenic Navy)

USS Frank Knox (DD-742) / Themistoklis
USS Gurke (DD-783) / Tombazis
USS Corry (DD-817/DDR-817) / Kriezis
USS Myles C. Fox (DD-829/DDR-829) / Yedek parça temini için kullanıldı.
USS Charles P. Cecil (DD-835/DDR-835) / Apostolis
USS Rupertus (DD-851) / Kountouriotis
USS Arnold J. Isbell (DD-869) / Sachtouris
USS Dyess (DD-880/DDR-880) / Yedek parça temini için kullanıldı.

USS Stickell (DD-888) / Kanaris

- Ekvador Donanması (Ecuadorian Navy)

USS Holder (DD-819/DDE-819) / BAE Presidente Eloy Alfaro

- Meksika Donanması (Mexican Navy)

USS Vogelgesang (DD-862) / ARM Quetzalcoatl

USS Steinaker (DD-863/DDR-863) / ARM Netzahualcóyotl

- Brezilya Donanması (Brazilian Navy)

USS Henry W. Tucker (DD-875) / Marcilio Dias (Marcílio Dias Sınıfı Destroyer)

USS Brinkley Bass (DD-887) / Mariz E. Barros (Marcílio Dias Sınıfı Destroyer)

- Arjantin Donanması (Argentine Navy)

USS Perkins (DD-877/DDR-877)] / ARA Comodoro Py

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 2658 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 3520 Ton
Uzunluk: 119 Metre
Maksimum Hız: 36,8 Knots (68,2 km/h)

Personel Sayısı: 350 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / MK-38 Çok Amaçlı Top
2 Adet Dörtlü 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
2 Adet İkili 1,6 inch (40mm) / Bofors Silahı
11 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
5 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (10 Torpido)
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1950 YILI MODERNİZASYONU (FARM-1) SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / MK-38 Çok Amaçlı Top
2 Adet İkili 3 inch (56mm) / 50 Kalibre Top
2 Adet Tekli 3 inch (56mm) / 50 Kalibre Top
2 Adet Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistem
6 Adet Derinlik Bomba Atar (K-Guns)

1 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

1960-1965 YILI MODERNİZASYONU (FRAM-2) SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet İkili Taret 5 inch (127mm) / MK-38 Çok Amaçlı Top
1 Adet ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası
2 Adet Üçlü 18 inch MARK-44 Torpido Kovanı (6 Torpido)
1 Adet Drone Antidenizaltı Helikopteri

Değişken Derinlikli Sonar Sistemi (Variable Depth Sonar / VDS)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-37 Atış Kontrol Radarı
MARK-1b Atış Kontrol Bilgisayarı
MARK-25 Gözetleme Radarı

MARK-6 Hava Arama Radarı

İnşa Ediliş Tarihleri: 1944 - 1951

Görevde Kaldıkları Tarih: 1945 - 1983

İnşası Planlanan Adet: 152

İnşa Edilen Adet: 98

27-) NORFOLK SINIFI DESTROYERLER (Destroyer Lider-DL)

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 5600 Ton
Uzunluk: 160 Metre
Maksimum Hız: 32 Knots

Personel Sayısı: 546 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet İkili Taret 3 inch / 50 Kalibre Çok Amaçlı Top
16 Adet 0,8 inch (20mm) Oerlikon Topu
4 Adet RUR-4 Antidenizaltı Roket Sistemi
2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

4 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)

1960 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

4 Adet İkili Taret 3 inch / 70 Kalibre MARK-26 Çok Amaçlı Top
4 Adet RUR-4 Antidenizaltı Roket Sistemi

1 Adet ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

MARK-37 Atış Kontrol Radarı

AN/SQS-23 Sonar Sistemi

İnşa Ediliş Tarihleri: 1951

Görevde Kaldıkları Tarih: 1953 - 1973

İnşa Edilen Adet: 1 (USS Norfolk (DL-1))

28-) MİTSCHER SINIFI DESTROYERLER (Destroyer Lider-DL)

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 3642 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 4855 Ton
Uzunluk: 150 Metre
Maksimum Hız: 30 Knots (56 km/h)

Personel Sayısı: 373 Mürettebat 

SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
2 Adet İkili Taret 3 inch / 70 Kalibre MARK-26 Çok Amaçlı Top
1 Adet ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası
4 Adet RUR-4 Antidenizaltı Roket Sistemi
2 Adet Derinlik Bomba Rafı (Geminin Arka Kısmından Atmak İçin)

4 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido)

1968 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
1 Adet Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi (GMLS)
40 Adet General Dynamics RIM-24 Tartar Füzesi
1 Adet ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası

4 Adet Üçlü 12 inch (324mm) MK-32 Torpido Kovanı (12 Torpido)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ: 

MARK-37 Atış Kontrol Radarı

AN/SQS-23 Sonar Sistemi

İnşa Ediliş Tarihleri: 1949 - 1954

Görevde Kaldıkları Tarih: 1953 - 1978

İnşa Edilen Adet: 4 (USS Mitscher (DL-2) - USS John S. Mccain (DL-3) - USS Willis A. Lee (DL-4) - USS Wilkinson (DL-5))

29-) FORREST SHERMAN SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 2800 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 4050 Ton
Uzunluk: 124 Metre
Maksimum Hız: 32,5 Knots (60,2 km/h)

Personel Sayısı: 333 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
2 Adet İkili Taret 3 inch (76mm) / 50 Kalibre MARK-33 Çok Amaçlı Top
2 Adet Hedgehog (Kirpi) Antidenizaltı Bomba Atar Sistem

4 Adet İkili 21 inch (533mm) Torpido Kovanı (8 Torpido) 

1968 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

3 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
3 Adet İkili Taret 3 inch / 50 Kalibre MARK-33 Çok Amaçlı Top
1 adet MARK-13 Mod-4 Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi (GMLS)
40 Adet RIM-66 (SM-1MR) Anti Hava Savunma Füzeleri
1 Adet ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası
6 Adet Üçlü 12 inch (324mm) MK-32 Torpido Kovanı (16 Torpido)

Değişken Derinlikli Sonar Sistemi (Variable Depth Sonar / VDS)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

SCB-85A Atış Kontrol Radarı

AN/SQS-23 Sonar Sistemi

İnşa Ediliş Tarihleri: 1953 - 1959

Görevde Kaldıkları Tarih: 1955 - 1988

İnşa Edilen Adet: 18 (USS Forrest Sherman (DD-931) - USS John Paul Jones (DD-932/DDG-32) - USS Barry (DD-933) - USS Decatur (DD-936 / DDG31) USS Davis (DD-937) - USS Jonas Ingram (DD-938) - USS Manley (DD-940) - USS Du Pont (DD-941) - USS Bigelow (DD-942) - USS Blandy (DD-943) - USS Mullinnix (DD-944) - USS Hull (DD-945) - USS Edson (DD-946) - USS Somers (DD-947 / DDG-34) - USS Morton (DD-948) - USS PARSONS (DD-949 / DDG-33) - USS Richard S. Edwards (DD-950) - USS Turner Joy (DD-951))

30-) FARRAGUT SINIFI DESTROYERLER (1958) (Güdümlü Füze Destroyerleri-DDG)

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 4234 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 5739 Ton
Uzunluk: 156,2 Metre
Maksimum Hız: 32 Knots (59 km/h)

Personel Sayısı: 360 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

1 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
1 Adet MARK-16 ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası
1 Adet İkili MARK-10 Mod-0 Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi (GMLS)
40 Adet RIM-2 Terrier Anti-Hava Savunma Füzeleri
MK-141 Harpoon Gemisavar Füze Bataryası

2 Adet Üçlü MARK-32 Torpido Kovanı (6 Torpido)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

1 Adet AN/SPS-10 Yüzey Tarama Radarı
1 Adet AN/SPS-37 Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPS-48 3D Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPG-53 Atış Kontrol Radarı
2 Adet AN/SPG-55 Terrier Füze Atış Kontrol Radarı
AN/SQS-23 Sonar Sistemi
AN/SLQ-32(v)3 Elektronik Harp Kontrol Sistemi

MARK 36 SRBOC Decoy Fırlatma Sistemi

İnşa Ediliş Tarihleri: 1957 - 1961

Görevde Kaldıkları Tarih: 1959 - 1993

İnşa Edilen Adet: 10 (USS Farragut (DDG-37) - USS Luce (DDG-38) - USS Macdonough (DDG-39) - USS Coontz (DDG-40) - USS King (DDG-41) - USS Mahan (DDG-42) - USS Dahlgren (DDG-43) - USS William V. Pratt (DDG-44) - USS Dewey (DDG-45) - USS Preble (DDG-46))

31-) CHARLES F. ADAMS SINIFI DESTROYERLER (Güdümlü Füze Destroyerleri-DDG)

ALT SINIFLAR:

Avusturalya Kraliyet Donanması: Perth Sınıfı Destroyerler

Almanya Deniz Kuvvetleri: Lutjens Sınıfı Destroyerler

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

- Yunanistan Donanması (Hellenic Navy)

USS Berkeley (DDG-15)] / HS Themistoklis
USS Joseph Strauss (DDG-16) / HS Formion
USS Semmes (DDG-18) / HS Kimon
USS Richard E. Byrd (DDG-23) / Yedek parça temini için kullanıldı.

USS Waddell (DDG-24) / HS Nearchos

- Avusturalya Kraliyet Donanması (Royal Australian Navy)

USS Goldsborough (DDG-20) / Eğitim gemisi olarak kullanıldı

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 3277 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 4526 Ton
Uzunluk: 133 Metre
Maksimum Hız: 33 Knots (61 km/h)

Personel Sayısı: 310 - 333 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
1 Adet RUR-5 ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası
1 Adet İkili MARK-11 Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi (GMLS)
RIM-24 Tartar Anti-Hava Savunma Füzeleri
2 Adet Dörtlü MK-141 Harpoon Anti-Gemi Füze Bataryası
2 Adet MARK 32 Yüzey Taramalı Torpido Kovanı

4 Adet Üçlü 12,8 inch (330mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

1962 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
1 Adet RUR-5 ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası
1 Adet Tekli MARK-13 Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi (GMLS)
RIM-66 (SM-1MR) Anti-Hava Savunma Füzeleri
2 Adet Dörtlü MK-141 Harpoon Anti-Gemi Füze Bataryası
2 Adet MARK 32 Yüzey Taramalı Torpido Kovanı

4 Adet üçlü 12,8 inch (330mm) Torpido Kovanı (12 Torpido)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

1 Adet AN/SPS-10 Yüzey Tarama Radarı
1 Adet AN/SPS-40 Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPS-39 3D Hava Tarama Radarı
1 adet AN/SPG-53 Atış Kontrol Radarı
2 adet AN/SPG-51 Tartar Füze Atış Kontrol Radarı
AN/SQS-23 Sonar Sistemi
AN/SLQ-32(v)3 Elektronik Harp Kontrol Sistemi

MARK 36 SRBOC Decoy Fırlatma Sistemi

İnşa Ediliş Tarihleri: 1958 - 1967

Görevde Kaldıkları Tarih: 1959 - 1993

İnşa Edilen Adet: 23 (USS Charles F. Adams (DDG-2) – USS John King (DDG-3) – ÛSS Lawrence (DDG-4) – USS Claude V. Ricketts (DDG-5) – USS Barney (DDG-6) – USS Henry B. Wilson (DDG-7) – USS Lynde McCormick (DDG-8) – USS Towers (DDG-9) – USS Sampson (DDG-10) – USS Sellers (DDG-11) – USS Robison (DDG-12) – USS Hoel (DDG-13) – USS Buchanan (DDG-14) – USS Berkeley (DDG-15) – USS Joseph Strauss (DDG-16) – USS Conyngham (DDG-17) – USS Semmes (DDG-18) – USS Tattnall (DDG-19) – USS Goldsborough (DDG-20) – USS Cochrane (DDG-21) – USS Benjamin Stoddert (DDG-22) – USS Richard E. Byrd (DDG-23) – USS Waddell (ddg-24))

32-) SPRUANCE SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Tam Kapasite Ağırlığı: 8040 Ton
Uzunluk: 161 Metre
Maksimum Hız: 32,5 Knots (60,2 km/h)

Personel Sayısı: 334 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
1 Adet ASROC 8 Bölmeli Roket Bataryası
1 Adet 8 Bölmeli MARK-29 Sea Sparrow Roket Bataryası
1 Adet İkili MARK-11 Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi (GMLS)

2 Adet Üçlü 12,7 inch (324mm) Torpido Kovanı (6 Torpido)

1980 - 1990 YILI MODERNİZASYONU SONRASI SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
2 Adet Dörtlü MK-141 Harpoon Anti-Gemi Füze Bataryası
2 Adet 20mm MARK-15 Phalanx Cıws Silahı
2 Adet 4 Bölmeli MARK-143 Tomahawk Roket Bataryası

1 Adet 61 Bölmeli Tomahawk/ASROC Füze Bataryası

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

1 Adet AN/SPS-10 Yüzey Tarama Radarı
1 Adet AN/SPS-40 Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPS-39 3D Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPG-53 Atış Kontrol Radarı
2 Adet AN/SPG-51 Tartar Füze Atış Kontrol Radarı
AN/SQS-23 Sonar Sistemi
AN/SLQ-32(v)3 Elektronik Harp Kontrol Sistemi

MARK 36 SRBOC Decoy Fırlatma Sistemi

Helikopter Kapasitesi: 2 Helikopter Kapasiteli Kapalı Hangar

Helikopter: 2 Adet Sikorsky SH-60 Seahawk

İnşa ediliş tarihleri: 1972 - 1983

Görevde Kaldıkları Tarih: 1975 - 2005

İnşa Edilen Adet: 31 (USS Spruance (DD-963) – USS Paul F. Foster (DD-964) - USS Kinkaid (DD-965) - USS Hewitt (DD-966) - USS Elliot (DD-967) - USS Arthur W. Radford (DD-968) - USS Caron (DD-970) – USS David R. Ray (DD-971) – USS Oldendorf (DD-972) - USS John Young (DD-973) – USS Comte De Grasse (DD-974) - USS O'Brien (DD-975) - USS Briscoe (DD-977) - USS Stump (DD-978) - USS Moosbrugger (DD-980) - USS John Hancock (DD-981) - USS Nicholson (DD-982) – USS John Rodgers (DD-983) - USS Leftwich (DD-984) - USS Cushing (DD-985) - USS Harry W. Hill (DD-986) – USS O'Bannon (DD-987) - USS Thorn (DD-988) - USS Deyo (DD-989) - USS Ingersoll (DD-990) - USS Fife (DD-991) - USS Fletcher (DD-992) - USS Hayler (DD-993))

33-) KİDD SINIFI DESTROYERLER (Güdümlü Füze Ve Hava Savunma Destroyerleri-DDGS)

İHRAÇ EDİLEN ÜLKELER:

- Tayvan Donanması (Republic Of China Navy)

USS Kidd (DDG-993) / ROCS Tso Ying
USS Callaghan (DD/DDG-994) / ROCS Su Ao
USS Scott (DDG-995) / ROCS Kee Lung

USS Chandler (DDG-996) / ROCS Ma Kong

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 7289 Ton / Tam Kapasite Ağırlığı: 9783 Ton
Uzunluk: 172 Metre
Maksimum Hız: 33 Knots (61 km/h)

Personel Sayısı: 363 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-42 Çok Amaçlı Top
2 Adet Dörtlü MK-141 Harpoon Anti-Gemi Füze Bataryası
2 Adet 20mm MARK-15 Phalanx Cıws Silahı
2 Adet İkili MARK-26 Güdümlü Füze Fırlatma Sistemi (GMLS)
RIM-66 SM-2MR Block-3a (RIM-66K-2) Anti-Hava Savunma Füzeleri

1 Adet 61 Bölmeli Tomahawk/ASROC Füze Bataryası

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

1 Adet SPS-48e 3d Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPS-49 Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPG-60 Atış Kontrol Radarı
1 Adet AN/SPS-55 Yüzey Tarama Radarı
2 Adet AN/SPG-51d Füze Atış Kontrol Radarı
1 Adet AN/SPQ-9a Atış Kontrol Radarı
AN/SQS-53 Sonar Sistemi
AN/SLQ-32(v)3 Elektronik Harp Kontrol Sistemi
MARK 36 SRBOC Decoy Fırlatma Sistemi

AN/SLQ-25 Nixie Çekili Sonar Sistemi

Helikopter Kapasitesi: 2 Helikopter Kapasiteli Kapalı Hangar

Helikopter: 2 Adet Sikorsky SH-3 Sea King / 1 Adet Kaman SH-2 Seasprite

İnşa Ediliş Tarihleri: 1978

Görevde Kaldıkları Tarih: 1981 - 1999

İnşa Edilen Adet: 4

34-) ARLEİGH BURKE SINIFI DESTROYERLER (Güdümlü Füze Ve Hava Savunma Destroyerleri-DDGS)

ÖZELLİKLER:

Tam Kapasite Ağırlığı:

MODEL-1: 8315 Ton
MODEL-2: 8400 Ton
MODEL-2a: 9500 Ton

MODEL-3: 9700 Ton

Uzunluk:

MODEL-1 / MODEL-2: 154 Metre
MODEL-2a: 155 Metre
MODEL-3: 160 Metre
Maksimum Hız: 30 Knots (56 km/h)

Personel Sayısı: 303 - 323 Mürettebat 

SİLAH SİSTEMLERİ:

Model-1 / model-2

1 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 54 Kalibre MARK-45 Mod-1/2 Çok Amaçlı Top
2 Adet Dörtlü MK-141 Harpoon Anti-Gemi Füze Bataryası
2 Adet 20mm MARK-15 Phalanx Cıws Silahı
2 adet 25mm M242 Bushmaster Otomatik Makineli Tüfek
1 Adet 90 Bölmeli MARK-41 Dikey Füze Fırlatma Sistemi (VLS)
RIM-66K/L/M Anti-Hava Savunma Füzeleri
BGM-109 Tomahawk Kara Taarruz Füzesi
RIM-156 Karadan Havaya Füze
RIM-161 Anti Balistik Füze
RIM-139-VL-ASROC Denizaltısavar Füzesi
2 Adet üçlü MARK-32 Torpido Kovanı (6 Adet Mark-50 Torpido)

1 Adet 61 Bölmeli Tomahawk/ASROC Füze Bataryası

SİLAH SİSTEMLERİ:

Model-2a / Model-3

1 Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 62 Kalibre MARK-45 Mod-4 Çok Amaçlı Top
2 Adet Dörtlü MK-141 Harpoon Anti-Gemi Füze Bataryası
1 Adet 20mm MARK-15 Phalanx Cıws Silahı
2 Adet 25 mm M242 Bushmaster Otomatik Makineli Tüfek
1 Adet 96 Bölmeli MARK-41a Dikey Füze Fırlatma Sistemi (VLS)
RIM-66K/L/M Anti-Hava Savunma Füzeleri
BGM-109 Tomahawk Kara Taarruz Füzesi
RIM-156 Karadan Havaya Füze
RIM-161 Anti Balistik Füze
RIM-162 Sea Sparrow ESSM Füze
RIM-139-VL-ASROC Denizaltısavar Füzesi
RIM-174a Standard ERAM Füze

2 Adet Üçlü MARK-32 Torpido Kovanı (6 Adet MARK-50 Torpido)

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

1 Adet AN/SPY-1D 3D Hava Tarama Radarı (Model-1 / 2 / 2a)
1 Adet AN/SPY-6 AESA 3D Hava Tarama Radarı (Model-3)
1 Adet AN/SPS-67(v)2 Yüzey Tarama Radarı (Model-1 / 2 / 2a)
1 Adet AN/SPS-73(v)12 Yüzey Tarama Radarı (Model-3)
1 Adet AN/SPG-62 Atış Kontrol Radarı
1 Adet AN/SQQ-28 LAMPS-3
1 Adet AN/SPQ-9a Atış Kontrol
AN/SLQ-32(v)2 Elektronik Harp Kontrol Sistemi
AN/SLQ-25 NİXİE Çekili Sonar Sistemi
MARK 36 SRBOC Decoy Fırlatma Sistemi (Model-1 / 2)
MK 53 NULKA Decoy Fırlatma Sistemi (Model-2a / 3)
AN/SLQ-39 Chaff Şamandıra Sistemi

1 Adet AN/SPS-49 Hava Tarama Radarı

Helikopter Kapasitesi: 2 helikopter kapasiteli kapalı hangar (Model-1 ve Model-2'de helikopter hangarı bulunmadığı için 1 helikopter taşıma kapasitesi bulunuyordu.)

Helikopter: 2 Adet Sikorsky SH-60 Seahawk

İnşa Ediliş Tarihleri: 1988 - Günümüz

Görevde Kaldıkları Tarih: 1991 - Günümüz

İnşası Planlanan Adet: 89

İnşa Edilen Adet: 70

İnşası Devam Eden Adet: 7

35-) ZUMWALT SINIFI DESTROYERLER

ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 15907 Ton
Uzunluk: 190 Metre
Maksimum Hız: 30 Knots (56 km/h)

Personel Sayısı: 175 Mürettebat

SİLAH SİSTEMLERİ:

2 Adet Tekli Taret 6 inch (155mm) / 62 Kalibre Geliştirilmiş Top Sistemi
2 Adet Tekli Taret 1,2 inch (30mm) /MARK-46 Mod-2 Top Sistemi
4 Adet 20 Bölmeli MARK-57 Dikey Füze Fırlatma Sistemi (VLS)
Rım-162 Sea Sparrow ESSM Füze
RIM-66K/L/M Anti-Hava Savunma Füzeleri
BGM-109 Tomahawk Kara Taarruz Füzesi
RIM-156 Karadan Havaya Füze
RIM-161 Anti Balistik Füze

RIM-174a Standard ERAM Füze

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

1 Adet AN/SPY-3 Çok Fonksiyonlu Radar
(MFR) (X Bant Aktif Elektronik Dizin Tarama Sistemi)
1 Adet AN/SPS-73(v)12 Yüzey Tarama Radarı (Model-3)
1 Adet AN/SPG-62 Atış Kontrol Radarı
AN/SLQ-32(v)2 Elektronik Harp Kontrol Sistemi

MK 53 NULKA Decoy Fırlatma Sistemi (Model-2a / 3)

Helikopter Kapasitesi: 2 Helikopter Kapasiteli Kapalı Hangar

Helikopter:

1 Adet Sikorsky SH-60 LAMPS Veya MH-60r Helikopter

3 Adet Northrop Grumman MQ-8 Drone Helikopter

İnşa Ediliş Tarihleri: 2008

Görevde Kaldıkları Tarih: 2011 - Günümüz

İnşası Planlanan Adet: 32

İnşa Edilen Adet: 3 (USS Zumwalt (DDG-1000) - USS Michael Monsoor (DDG-1001) - USS Lyndon B. Johnson (DDG-1002)])

Aktif Gemisi Sayısı: 2

36-) DDG(X) SINIFI DESTROYERLER

TAHMİNİ ÖZELLİKLER:

Ağırlık: 10000+ Ton
Uzunluk : ???? Metre

Maksimum hız : ???? Knots

TAHMİNİ SİLAH SİSTEMLERİ:

???? Adet Tekli Taret 5 inch (127mm) / 62 Kalibre MARK-45 Mod-4 Çok Amaçlı Top
4 Adet 32 Bölmeli MARK-41a Dikey Füze Fırlatma Sistemi (VLS)
2 Adet 21 Bölmeli Hava Savunma Füze Bataryası
2 Adet Üçlü MARK-32 Torpido Kovanı (6 Adet MARK-50 Torpido)

150/600kw Lazer Silah Sistemi

ELEKTRONİK HARP SİSTEMLERİ:

1 Adet AN/SPY-6v AESA 3D Hava Tarama Radarı
1 Adet AN/SPQ-9b Atış Kontrol Sistemi

AN/SLQ-32(v)2 Elektronik Harp Kontrol Sistemi

Helikopter Kapasitesi: 2 Helikopter Kapasiteli Kapalı Hangar

Tahmini Göreve Başlama Tarihleri: 2028